لاهه, هلند — یک قرن قبل، حضرت عبدالبهاء اثری را نگاشتند که به نام اولین لوح (نامه) به جمعیت لاهه شناخته می‌شود، نامه‌ای که تغییرات اجتماعی بنیادین لازم برای دستیابی به صلح بین‌المللی را بررسی می‌کند. به این مناسبت، جامعهٔ بهائی هلند سه شنبه شب برنامهٔ ویژهٔ بزرگداشتی در مرکز ملی بهائی در لاهه برگزار کرد.

حاضرین از جمله رهبران دینی در مورد برخی از موضوعاتی مطرح در این نامه‌ها به جمعیت لاهه گفتگو کردند. مارگا مارتنز (Marga Martens)، نمایندهٔ جامعهٔ بهائی هلند توضیح داد: «صلح در کانون انسانیت است و حضرت عبدالبهاء در نامه‌شان به ما کمک می‌کنند تا متوجه شویم چگونه می‌توان به صلح دست یافت. صلح اجتناب‌ناپذیر است اما ما باید برای دستیابی به این وضعیت در جهان با جدیت تلاش کنیم».

حضرت عبدالبهاء در ابتدای نامه‌شان خطاب به کمیتهٔ اجرایی سازمان مرکزی برای صلح دائمی در لاهه می‌نویسند: «مقصد شما سزاوار هزار ستایش است زیرا خدمت بعالم انسانی مینمائید و این سبب راحت و آسایش عمومیست.» در این نامه، حضرت عبدالبهاء توضیح می‌دهند که صلح نیازمند تحول در آگاهی انسانی و تعهد به اصول معنوی مطرح شده توسط حضرت بهاءالله است؛‌ اصولی از جمله رفع هرگونه تعصب، هماهنگی علم و دین و برابری زنان و مردان.

در حالی که ترجمهٔ انگلیسی نیمهٔ اول این نامه در کتاب منتخباتی از آثار حضرت عبدالبهاء در ۱۹۷۸ به انتشار رسید، ترجمهٔ کامل آن در ماه مه امسال در کتابخانهٔ مراجع بهائی قرار گرفت. گاه‌شماری مصور که اخیراً در یک وب سایت هلندی توسط جیل و ادیب دی ورایز (Jelle and Adib de Vries) منتشر شده است در مورد وقایع مرتبط با نامه‌های حضرت عبدالبهاء به لاهه اطلاع‌رسانی می‌کند. این وب سایت توضیح می‌دهد که دو بهائی در ایران، احمد یزدانی و علی‌محمد ابن‌اصدق، در سال ۱۹۱۵ به حضرت عبدالبهاء در مورد سازمان مرکزی برای صلح دائمی نوشتند. حضرت عبدالبهاء این دو نفر را تشویق می‌کنند که آموزه‌های بهائی در مورد صلح را به این سازمان معرفی نمایند. این سازمان در سال ۱۹۱۶ به حضرت عبدالبهاء نامه نوشت اما مکاتبات در زمان جنگ به ارض اقدس نمی‌رسید.

نامهٔ این سازمان، سه سال بعد، پس از پایان جنگ جهانی اول، به دست حضرت عبدالبهاء رسید. حضرت عبدالبهاء به سرعت به این نامه پاسخ دادند و آقای یزدانی و ابن‌اصدق را مأمور کردند تا پیام ایشان را به صورت حضوری به این سازمان برسانند. بنا بر تحقیقات دکتر دی ورایز، زمانی که این دو نفر در ماه مه ۱۹۲۰ به لاهه رسیدند متوجه شدند که سازمان مرکزی برای صلح دائمی منحل شده است.

با این وجود، این سازمان به پیام حضرت عبدالبهاء پاسخ داد و سبب شد که حضرت عبدالبهاء نامهٔ دوم خود را به جمعیت لاهه بنویسند. در این نامه، حضرت عبدالبهاء اظهار می‌کنند که «صلح‌جوئی ما منبعث از افکار نیست بلکه امریست اعتقادی دینی و از جمله اساس ابدیهٴ الهی».

هدف صلح جهانی در کانون اعتقادات بهائی قرار دارد. در سال ۱۸۶۷ و ۱۸۶۸، حضرت بهاءالله مجموعه‌ای از الواح منحصر به فرد را خطاب به پادشاهان و زمامداران جهان صادر کردند و از آنان درخواست کردند که اختلافاتشان را کنار گذاشته، نظامی برای امنیت جمعی و حرکت به سوی خلع سلاح تأسیس کنند و مظاهر عدالت باشند. حضرت بهاءالله از ایشان خواستند که نهایت توجه و مراقبت را برای بهروزی و حمایت از حقوق فقرا، و همچنین تلاش برای دستیابی به صلح پایدار منظور دارند. از ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۳، حضرت عبدالبهاء در طی سفرهایشان به اروپا و آمریکای شمالی به نحوی گسترده دربارهٔ ضرورت صلح سخن گفتند و هشدار دادند که اروپا در آستانهٔ جنگ قرار دارد.

در نامه‌ای مورخ ۲۸ نوامبر ۱۹۳۱، حضرت شوقی افندی اظهار داشتند که وحدت عالم انسانی، خواهان تجدید ساختار و خلع سلاح تمامی جهان متمدن است —جهانی که در جمیع جنبه‌های اصلی حیاتش به نحوی ارگانیک متحد است.

بیت‌العدل اعظم در اکتبر ۱۹۸۵ پیام مهمی با موضوع صلح جهانی نگاشتند که به نام «وعدهٔ صلح جهانی» شناخته می‌شود. در ژانویه امسال، بیت‌العدل اعظم پیامی دیگر در رابطه با چالش‌های معاصر پیش‌روی بشریت صادر کردند. در این پیام چنین آمده است: «برقراری صلح وظیفه‌ای است که همۀ نوع بشر به انجام آن فراخوانده شده‌اند». بیت‌العدل اعظم در ادامه اظهار می‌دارند: «هرچند اتحاد جهانی امکان‌پذیر و بلکه اجتناب‌ناپذیر می‌باشد ولی در نهایت نمی‌تواند بدون پذیرش بی ‌قید و شرط وحدت عالم انسانی تحقق یابد».

بیت‌العدل اعظم در این پیام می‌نویسند: «وحدت از نظر آیین بهائی در بر دارندۀ مفهومِ لازمۀ تنوع و کثرت است که آن را از هم‌شکلی و یک‌نواختی متمایز می‌سازد. با محبت نسبت به همۀ مردمان و با ترجیح دادن مصالح عمومی بر وفاداری‌های محدودتر است که وحدت عالم انسانی و جلوه‌های بیشمار تنوع نوع بشر به بهترین وجهی تحقق می‌پذیرد».