استرالیا
پروژه‌های زیست‌محیطی با محوریت خانواده‌ها حس تعلق را تقویت می‌کند
خانواده‌ها در نواحی روستایی کویینزلند، باغچه‌ای کنار خیابان را به فضایی برای خدمت به جامعه و حمایت از تنوع زیستی بومی تبدیل کرده‌اند.
خانواده‌ها در نواحی روستایی کویینزلند، باغچه‌ای کنار خیابان را به فضایی برای خدمت به جامعه و حمایت از تنوع زیستی بومی تبدیل کرده‌اند.
راکهمپتن، استرالیا — در شهر گریسمیر (Gracemere) در ایالت کویینزلند، باغچه‌ای محله‌ای در حاشیهٔ خیابان که از سال ۲۰۱۶ شکل گرفت، اکنون به اقدامی گسترده و مشارکتی برای حمایت از تنوع زیستی محلی و ایجاد فضاهایی برای خدمت تبدیل شده است؛ فضاهایی که خانواده‌ها را برای اقدام جمعی گرد هم می‌آورد.
در آغاز، یک خانواده با الهام از فعالیت‌های جامعه‌سازی بهائی، سبزیجاتی در فضای عمومی مقابل خانه‌شان کاشتند. این اقدام، کنجکاوی رهگذران را برانگیخت و به گفت‌وگوهایی دربارهٔ پایداری و هدف مشترک انجامید.
مهربان فرهمند (Mehraban Farahmand)، عضو هیئت معاونت، در گفت‌وگو با سرویس خبری جامعهٔ بهائی گفت: «در دنیای شهریِ امروز، که بیشتر مصرف‌کننده‌ایم تا تولیدکننده، در حال آموختن هستیم که غذای خود را بکاریم و دریابیم که چگونه اقدامات کوچک در یک محله می‌تواند به تقویت حسّ تعلق کمک کند.»
با گسترش باغچه، شمار بیشتری از نوجوانان و جوانانی که در برنامه‌های آموزش اخلاقی و معنوی بهائی شرکت داشتند به این تلاش پیوستند. آن‌ها آفتابگردان کاشتند تا با همسایگان به اشتراک بگذارند و خانواده‌ها نیز پسماندهای آشپزخانهٔ خود را برای تهیهٔ کمپوست آوردند و از برداشت‌ها بهره‌مند شدند.
آقای فرهمند گفت: «در میان شرکت‌کنندگان تغییری در نگرش ایجاد شده است؛ باغبانی دیگر فعالیتی فردی و محدود به فضاهای خصوصی نیست، بلکه اقدامی جمعی است که به تقویت جامعه کمک می‌کند.»
از آن پس، این پروژه به باغ اجتماعی در پارکی محلی تبدیل شده است که خانواده‌های بسیاری را به همکاری در خدمت به جامعهٔ گسترده‌ترشان فرامی‌خواند.
الهام‌بخش پروژه‌های دیگر
این پروژه الهام‌بخش ابتکارات عملی دیگری نیز شده است؛ از جمله یک «باشگاه تکالیف درسی» کوچک برای کودکان محلی.
نیکی کودی (Nikki Cody)، از والدین و آموزگارانی که در این باشگاه فعالیت دارد، گفت: «این باشگاه در آغاز فقط با یک کودک که به کمک نیاز داشت شروع شد. اکنون به فضایی تبدیل شده که در آن یادگیری و روابط انسانی هم‌زمان تقویت می‌شوند. والدین و کودکان به یکسان از گرد هم آمدن حول یک هدف مشترک، از نظر اجتماعی و عاطفی بهره‌مند می‌شوند.»
ابتکار دیگر، «مرغدانی اجتماعی» (Community Chook Pen) است که جوانان آن را به‌طور کامل با وسایل و مصالح دست‌دوم ساختند. این طرح که در جریان مشورت‌های فراگیر جامعه، معروف به «روزهای اقدام اجتماعی»، آغاز شد، افزون بر تأمین تخم‌مرغ و کود، به کانونی برای گفت‌وگوی پیوسته و پیوند اجتماعی بدل شده است.
راس تیسو (Ross Tysoe)، از والدین محلی و فعال پرماکالچر، با تأمل در این تلاش‌های مرتبط با هم، به تأثیر آن‌ها بر خانواده‌اش اشاره کرد. مزرعهٔ او نیز به مرکز دیگری برای یادگیری روش‌های کشاورزی تبدیل شده که از جمله، شرکت‌کنندگان «باشگاه تکالیف درسی» از آن بهره می‌گیرند.
آقای تیسو گفت: «خوشحالیم که مزرعهٔ ما می‌تواند فضایی برای آموختن روش‌هایی باشد که به بهبود زیست‌بوم طبیعی خاک کمک می‌کند؛ و این خود باعث تولید میوه‌ها و سبزی‌های مغذی برای جامعه می‌شود.»
فراتر از موفقیت و شکست
این پروژه‌ها به‌جای پیشروی بر پایهٔ برنامه‌ای از پیش تعیین‌شده، به‌صورتِ طبیعی و در چرخه‌هایی از پیشرفت و دوره‌هایی آرام‌تر رشد کرده‌اند.
وقتی تلاش‌های اولیه برای گسترش مشارکت همیشه به نتیجهٔ دلخواه منجر نشد، خانواده‌ها گرد هم آمدند تا دربارهٔ آموخته‌های خود مشورت کنند: چگونه می‌توانند زمان‌بندی افراد را بهتر درک کنند؟ چگونه می‌توانند چشم‌انداز خود را به‌نحوی روشن‌تر و مؤثرتر انتقال دهند؟
دوره‌های آرام‌تر نه به‌عنوان شکست، بلکه به‌منزلهٔ فرصتی برای مشاهده، مشورت و بهبود در نظر گرفته شد؛ این نگرش به خانواده‌ها کمک کرد تا آهنگ و نیازهای جامعهٔ خود را بهتر درک کنند.
دعوت به همکاری
مشورت به‌عنوان شیوه‌ای برای تصمیم‌گیری باعث شده است ایده‌ها از طریق گفت‌وگوهای سنجیده و تأملات جمعی شکل بگیرند.
آقای فرهمند توضیح داد: «مسئله این نیست که یک نفر بگوید: “اکنون این کار را انجام می‌دهیم.” به‌جای آن، پرسش‌هایی مطرح می‌کنیم، ایده‌ها را بررسی می‌کنیم، با هم تأمل می‌کنیم و گام‌های کوچک برمی‌داریم.»
این روحیهٔ مشورتی به همکاری با مؤسسات محلی نیز گسترش یافته است، به‌خصوص با شورای منطقه‌ای راکهمپتن (Rockhampton Regional Council) که اکنون به بخش مهمی از این تلاش‌ها تبدیل شده است.
مشارکت‌کنندگان و برگزارکنندگانِ پروژه‌های باغبانی با همکاریِ یکی از دانشگاه‌های محلی، به بررسی شیوه‌های کشاورزی پایدار و تهیهٔ کمپوست پرداخته‌اند و زمینهٔ گفت‌وگوهای وسیع‌تری را در جامعه دربارهٔ ایجاد یک «منطقهٔ آبی» (Blue Zone) محلی با محوریت رفاه عمومی فراهم کرده‌اند.
همان‌طور که خانواده‌ها از طریق این اقدامات کوچک پیوندهای خود را مستحکم‌تر کرده‌اند، توانمندی جمعی آنان برای انجام پروژه‌های بزرگ‌ترنیز افزایش یافته است.
اقدامات سنجیده و محبت‌آمیز همسایگان، از تقسیم کردن نهال‌های اضافه و امانت دادن ابزار گرفته تا رسیدگی به کمپوست، کمک در انجام تکالیف درسی و غذا خوردن با هم، خانواده‌ها را از حمایت‌های عملی برخوردار کرده و نشان داده است که وقتی اقدام جمعی و مشورت در تار و پود زندگی روزمره تنیده شود، چه نیرویی پدید می‌آید.
