مرکز جهانی بهائی — در جدیدترین قسمت از پادکست «در گفت‌وگو»، مهمانانی از استرالیا بررسی می‌کنند که چگونه چندین محله در نقاط مختلف کشور برای تقویت وحدت و حسّ تعلق می‌کوشند و نمونه‌هایی عملی از تجربیه‌های جامعه‌سازیِ بهائی را به اشتراک می‌گذارند.

آقای وحید صابری عضو هیئت مشاورین قاره‌ای در استرالزی، می‌گوید: «راه غلبه بر تنهایی خدمت است.»

دکتر صابری اضافه می‌کند که اصل خدمت، جوامعی را شکل می‌دهد که در آن مردم روابط خود را از طریق اقدامات جمعی ساخته و از انزوا دوری می‌کنند. او توضیح می‌دهد که پویاترین جوامع آن‌هایی هستند که همسایه‌ها در چندقدمی یکدیگر زندگی می‌کنند و «تعامل میان‌نسلی» برقرار است.

در قلب این تلاش‌ها در محله‌های سراسر استرالیا، برنامه‌های آموزش اخلاقی و معنوی‌ای قرار دارد که همهٔ نسل‌ها را در بر می‌گیرد.

شیرین روحانیان که در یک نهاد محلی بهائی خدمت می‌کند، خاطرنشان می‌کند که با مشارکت خانواده‌ها در این برنامه‌های آموزشی و اقدامات عملی برای بهبود محله‌شان در آنان «حس عمیق‌تری از هدفمندی» شکل می‌گیرد؛ حسی که آن‌ها را توانمند می‌سازد تا «مسئولیتِ محیط اجتماعی خود را بر عهده بگیرند.»

خانم روحانیان توضیح می‌دهد که مشارکت در فعالیت‌های جامعه‌سازی، پیوندهای عمیقِ اعتماد و دوستی را میان همسایگان پرورش می‌دهد و فضاهای گفت‌وگویی ایجاد می‌کند که به توان‌افزاییِ خانواده‌ها برای رویاروییِ مشترک با چالش‌ها می‌انجامد.

هری رملا (Hari Remala) که او نیز در یک نهاد بهائی در سطح محلی خدمت می‌کند، محله‌ای را توصیف می‌کند که در آن گروهی متشکل از حدود ۱۰ خانواده آموخته‌اند «کاملاً آزادانه و صریح» دربارۀ چالش‌هایی که معمولاً خصوصی تلقی می‌شوند با یکدیگر صحبت کنند.

او توضیح می‌دهد: «اجتماع ما را به شیوه‌ای کاملاً فردگرایانه شکل می‌دهد؛ اما در برخی نقاط این فرهنگ در حال تغییر است و به‌تدریج در‌می‌یابیم که وقتی مردم با یکدیگر همکاری کنند، می‌توان دستاوردهای بسیاری داشت.»

دکتر صابری توضیح می‌دهد که هرچه گروه‌های بیشتری از خانواده‌ها بیاموزند که چالش‌ها را به‌صورت جمعی و نه به‌تنهایی حل کنند، انسجام اجتماعی از طریق «ساختن جوامع در کنار یکدیگر» و «تعامل مداوم» تقویت می‌شود و بدین‌ترتیب محله‌هایی شکل می‌گیرد که در آن مردم واقعاً یکدیگر را می‌شناسند و فراتر از تعاملات سطحی از یکدیگر حمایت می‌کنند.

قدرت تحول‌آفرین این رویکرد جمعی در نحوهٔ پاسخ جوامع به چالش‌های جوانان آشکار می‌شود. حسین جابری خورموجی (Hossein Jaberi Khormouji)، عضو هیئت معاونت، روایتی را از محله‌ای در بریزبن (Brisbane) بازگو می‌کند که در آن جوانان «مصرفِ سیگارهای الکترونیکی (ویپ)» و «قلدری» را به عنوان مشکلات اصلی در مدرسه‌شان شناسایی کردند.

هنگامی که مادرانِ این جامعه متوجه شدند که تلاش‌های مدرسه برای مقابله با قلدری بی‌اثر است، با هم مشورت کردند و شروع به برگزاری نشست‌هایی با عنوان شب‌های گفت‌وگوی «ذهن‌های سالم» نمودند. این نشست‌ها علاوه بر همان خانواده‌های اولیه، ۴۰ تا ۵۰ نفرِ دیگر را هم جذب کرد و جوانان و والدین را کنار هم آورد تا اصول معنوی را مطالعه کنند و دربارۀ راه‌حل‌ها مشورت نمایند.

آقای خورموجی می‌گوید: «آن‌ها ادعا نمی‌کنند این گفت‌وگوها چارهٔ همهٔ مشکلات است اما همین گفت‌وگوها فضایی فراهم می‌کنند تا خانواده‌ها واقعاً دربارۀ چالش‌ها صحبت کنند.»

آقای خورموجی بیان‌ می‌کند که ایجاد چنین جوامعی «نیازمندِ تعهد و تلاش روزانهٔ افرادِ بسیاری در طول سال‌های طولانی است».

او توضیح می‌دهد که این تعهد پایدار از درکِ معنوی سرچشمه می‌گیرد و هنگامی که مردم عمیقاً بر این تعلیم حضرت بهاءالله که «اصلاح عالم از اعمال طیّبه طاهره و اعمال راضیه مرضیه بوده» تأمل می‌کنند، مشتاق می‌شوند تا «زندگی خود را وقف بهبود دیگران کنند.»

او اضافه می‌کند که این تعهد از این درک ناشی می‌شود که «دیگران نیز فرزندانِ خدا هستند»؛ درکی که دغدغهٔ فردی را به مراقبت جمعی تبدیل می‌کند.

این قسمت از پادکست بخشی از مجموعهٔ «در گفت‌وگو» است؛ کاوشی جمعی دربارهٔ کاربردِ عملیِ اصولِ بهائی برای ساختنِ اجتماع‌های صلح‌آمیز.