دیلی, تیمور شرقی — «بحران و پیروزی با هم ارتباط نزدیکی دارند.» این گفته‌ی یکی از اعضای محفل روحانی ملی تازه تأسیس تیمور شرقی در اشاره به انتخابات تاریخی‌ای بود که روز جمعهٔ گذشته در میان تلاش‌های خستگی‌ناپذیر برای پاسخگویی به سیل‌های ویرانگر این کشور برگزار شد.

با توجه به شرایط حاکم، نمایندگان از راه دور رأی‌ دادند. گراسیانادا کاستا هرکولانو بواویدا (Gracianada Costa Herculano Boavida)، یکی از اعضای محفل روحانی ملی می‌گوید: «داشتن محفل روحانی ملی در تیمور شرقی باعث مباهات ماست.»

بیت العدل اعظم در پیامی به بهائیان تیمور شرقی می‌نویسند: «تأسیس محفل روحانی ملی، جامعۀ شما را قادر می‌سازد تا با تاثیرگذاری روز افزون، در بهروزی مادی و معنوی اجتماع خود مشارکت کند...» (ترجمهٔ غیر رسمی)

تاریخچۀ بهائیان این کشور به سال ۱۹۵۴ باز می‌گردد، زمانی که سه بهائی از استرالیا و پرتغال وارد دیلی شدند. چندی بعد، در سال ۱۹۵۸، اولین محفل روحانی محلی در دیلی تأسیس شد. با وجود ورود تعدادی از مهاجران بهائی به این کشور تا اواسط دههٔ ۷۰ میلادی، جامعۀ بهائی در سال ۱۹۹۹ بود که بار دیگر پدیدار شد و فعالیت‌های جامعه‌سازی در سال ۲۰۱۱ سرعت گرفت.

ماه گذشته در حالی که بهائیان تیمور شرقی در انتظار انتخابات محفل ملی بودند، گردباد سروجا (Seroja) وارد این کشور شد. سیل‌های شدیدی از روز چهارم آوریل در سراسر کشور آغاز شد که خسارات جانی ناگواری در اثر رانش زمین و بیماری‌‌های قابل انتقال از پشه در پی داشته است.

خانم وحیده حسینی، از اعضای محفل ملی می‌گوید: «این موسسه از دل یک فاجعه برآمده است.» هفته‌های گذشته دوران سختی بوده‌ اما همه، به ویژه جوانان، می‌کوشند تا حدی که در توان‌شان است، کمک کنند.

یکی از جنبه‌های اصلی مدیریت بحران، ایجاد یک کارگروه پنج نفره توسط محفل روحانی محلی بهائی دیلی برای هماهنگی اقدامات بود. این کارگروه ویژه توزیع حدود ۱۴۰۰ بستهٔ غذا، پشه‌بند و سایر اقلام مورد نیاز را میان بیش از ۷۰۰۰ نفر در ۱۳ روستا و محله تسهیل کرده است. کارگروه ویژه همچنین ساخت قایقی را ترتیب داد تا بتواند دسترسی به کمک‌ها را برای ساکنان مناطقی که ارتباط جاده‌ای با آنجا قطع شده، فراهم کند.

مادالنا ماریا باروس (Madalena Maria Barros) یکی دیگر از اعضای محفل ملی می‌گوید: «مؤسسات بهائی و مقامات محلی دوشادوش مردم در سطح قاعده کار کرده‌اند. من به همراه رئیس روستایمان‌ از یک زن مسن که در سیل همه چیز را از دست داده‌ بود و بیمار و تب‌دار بود عیادت کردیم. رئیس که به شدت از وضعیت زن متأثر شده بود، او را در پتو پیچید و با وسایلی که همراه داشتیم برای او غذا پخت.»

آلبرت دوس ریس مندونکا (Alberto dos Reis Mendonca)، یکی از بهائییان منطقۀ به شدت آسیب‌دیدۀ مسین-لیدون دیلی (Masin-Lidun) می‌گوید: «فعالیت‌های بهائی در محلۀ ما تنها شش ماه پیش آغاز شد و در مدت زمان کوتاهی یاد گرفته‌ایم که چگونه با هم به عنوان یک گروه متحد خدمت کنیم.»

«ما هر روز اقدام و تامل می‌کنیم و سپس برای روز بعد برنامه‌ می‌ریزیم. چند روز بعد از سیل، حمایت بیشتری به منطقه رسید و مردم برنج، روغن و اقلام دیگر را دریافت کردند. بعد گفتیم که برای حفظ سلامتی‌مان به پروتئین و سبزیجات نیاز داریم و با سازمان‌هایی تماس گرفتیم که می‌توانستند حبوبات و سبزیجات را به ما برسانند تا آن‌ها را توزیع کنیم.»

مارکوس دا کاستا دیاس (Marcos da Costa Dias) یکی از اعضای محفل روحانی ملی که در ماسین-لیدون زندگی می‌کند دربارهٔ روحیهٔ نیایشی که انگیزه‌بخش مردم برای تداوم این تلاش‌ها بوده می‌گوید: «هر روز صبح دعا می‌خوانیم و حس همبستگی و آرامش را تجربه می‌کنیم، گویی وارد نوعی حالت نیایش و توجه می‌شویم که تمام روز در طی کار امداد و بازسازی همراهمان است.»

خانم هرکولانو بوآویدا دربارهٔ ماه گذشته می‌گوید: «در تلاش‌هایمان برای پاسخ به این بحران حضرت عبدالبهاء را در نظر می‌آوریم. ایشان هر کجا که می‌رفتند همیشه راهی برای کمک به درماندگان پیدا می‌کردند. محفل روحانی ملی اکنون همان روحیهٔ خدمت را احساس می‌کند»