سیگواتپک, هندوراس — وقتی محفل روحانی ملی هندوراس در اوایل همه‌گیری جهانی ویروس کرونا یک کمیتهٔ اضطراری ایجاد کرد، فرایندی را به جریان انداخت که ضرورتش ماه‌ها بعد در پاسخ به تاثیرات مخرب طوفان‌های اتا و یوتا مشخص شد.

در ماه نوامبر، هنگامی که خبر نزدیک شدن طوفان درجه ۴ اتا منتشر شد، کمیتهٔ اضطراری تلاش کرد تا دربارهٔ فاجعهٔ قریب الوقوع اطلاع‌رسانی کند. گلوریا پردو، یکی از اعضای این کمیته می‌گوید: «از آخرین باری که طوفانی چنین سهمگین را در کشور تجربه کردیم سال‌ها گذشته است و اکثر مردم انتظار این میزان از ویرانی را نداشتند. شبکه‌ای که اوایل امسال تشکیل شده بود به ما این فرصت را داد تا به مردم در مورد اقداماتی که باید قبل از طوفان انجام دهند هشدار دهیم.»

طوفان اتا قبل از حرکت به سمت هندوراس، در تاریخ ۳ نوامبر به سواحل نیکاراگوئه اصابت کرد. در پی این حادثه و تنها دوهفته بعد، طوفان درجه ۵ یوتا رخ داد و سطحی از تخریب را در منطقه به جای گذاشت که در سال‌های اخیر بی‌سابقه بوده است. در حالی که مخابرات، برق و جاده‌ها در بسیاری از مناطق دچار اختلال شده بودند، باران‌های شدید موجب سیل‌های گسترده شدند.

محفل ملی با مشاهدهٔ قدرت نیایش در ایجاد محیطی معنوی و تقویت احساس همبستگی در طی یک بحران، کمیتهٔ اضطراری را به کمک در ترویج دعا و مناجات‌ در سراسر کشور فراخواند.

آندریا کستیبلانکو، از اعضای محفل روحانی ملی و کمیتهٔ اضطراری می‌گوید: «کمپین دعا در آن روزهای تاریک، اقدامی امیدبخش بود. با وجود این که ترسیده بودیم، درست در بحبوحهٔ طوفان و زمانی که راه‌های ارتباطی قطع شده بود، می‌دانستیم که به واسطه‌ی دعا با افراد دیگر در سراسر کشور در ارتباط هستیم. هنگام دعا خواندن دانستن این که پس از آن می‌توانیم با هماهنگی و اتحاد با هم اقداماتی را انجام دهیم بسیار الهام‌بخش است.»

خانم پردو توضیح می‌دهد که چگونه این کمیته توانسته‌ است بسیاری از مردم را برای اقدام بسیج کند: «ما به جوامع محلی بهائی سراسر کشور نگاه کردیم که برای چندین دهه، در حال یادگیری دربارهٔ ایجاد توانمندی در تعداد روزافزونی از مردم برای مشارکت در پیشرفت اجتماع‌‌شان بوده‌اند.»

«این نکته به کمیتهٔ اضطراری اجازه داد تا شبکه‌ای متشکل از مردم و مؤسساتی را تأسیس کند که از مهارت‌های سازمانی برخوردار بودند و به ایجاد هماهنگی و وحدت میان مردم اشتیاق داشتند.»

خانم پردو همچنین دربارهٔ نقش اساسی این شبکه در بسیج مردم و منابع به سمت مناطق آسیب‌زده توضیح داد. «به عنوان مثال، خانواده‌ها در مناطق کمتر آسیب داده، هر لباس یا وسیله‌ای را که می‌توانستند اهدا کردند که بعد به مناطق دیگر توزیع شد. روح وحدت و خدمت خالصانه‌‌ی مردم، امید فوق‌العاده‌ای را در این دوران بسیار دشوار ایجاد کرده است.»

رویکرد اصلی کمیته‌ٔ اضطراری، پرورش توانمندی جوامع محلی برای به عهده گرفتن مسئولیت عملیات امداد، بازیابی و توسعه بوده است.

یکی از جوانان جامعهٔ محلی بهائی سن پدرو سولا (San Pedro Sula) می‌گوید: «من فکر می کنم حال زمانی است برای تأمل بر آنچه که واقعا مهم است. ما در حال بازسازی خانه‌هایمان و کمک به همسایگانمان برای بازسازی خانه‌های آنها هستیم. مردم در حال هشیار شدن نسبت به این نکته هستند که تا چه اندازه باید از یکدیگر حمایت کنند. حال زمانی برای متحد شدن و ساختن چیزی جدید است، نه فقط از لحاظ مادی بلکه از لحاظ معنوی.»

در هفته‌های پس از طوفان‌، این کمیته توجه خود را به نیاز‌های بلندمدت معطوف ساخته است. آقای کستیبلانکو می‌گوید: «بسیاری از مردمی که از زمان شروع همه گیری جهانی ویروس کرونا بی‌کار بوده‌‌اند. افرادی که مشاغلی کوچک مانند پخت نان شیرین، فروش لباس یا آرایشگری داشته‌اند نیز همهٔ کالاها و تجهیزات خود را در جریان طوفان‌ها از دست داده‌اند. ما به دنبال سرمایه‌گذاری اولیه هستیم تا به مردم برای خرید مواد مورد نیاز‌شان برای راه‌اندازی مجدد کسب و کار‌هایشان کمک کنیم.»