دهلی نو — در نشستی که اخیراً توسط بهائیان هندوستان برگزار شد، نیاز به بازتعریف مفهوم موسسۀ خانواده بر اساس اصل برابری زن و مرد بررسی شد. سازمان‌های فعال در زمینۀ برابری جنسیتی، دانشگاهیان و معلمین مدارس از جمله شرکت‌کنندگان در این گردهمایی بودند.

خانم کرمل تریپتی (Carmel Tripathi) از اعضای دفتر روابط عمومی بهائیان هندوستان گفت: «در بسیاری از جوامع، چالش‌هایی که زنان در خانواده‌هایشان با آن‌ها روبرو هستند، در طی همه‌گیری جهانی ویروس کرونا به یک مسئلهٔ فوری تبدیل شده است. در برخی از موارد بسیاری از دختران مجبور به ترک تحصیل شده‌اند. تعداد ازدواج‌های کودکان نیز زیاد شده زیرا خانواده‌ها راه‌ دیگری را برای دخترانشان در این بحران سلامت جهانی نمی‌بینند. با این وجود سازمان‌های بسیاری تلاش می‌کنند دست یاری دراز کرده و کمکی کنند.»

وی ادامه داد: «ما احساس کردیم زمان مناسبی است که فضایی ایجاد کنیم تا بخش‌های مختلف اجتماع در کنار یکدیگر تغییراتی را که باید در خانواده به عنوان یک موسسه بوجود آید، بررسی کنند.»

این گردهمایی از جملۀ تلاش‌های متعدد جامعۀ بهائی هندوستان در دهه‌های گذشته برای مشارکت در گفتمان‌های اجتماعی مربوط به برابری جنسیتی است.

آقای آنشو گوپتا (Anshu Gupta)، یکی از سخنرانان در این گردهمایی و مؤسس سازمان «گونج» (Goonj)، دربارۀ تاثیر فرهنگ و سنت بر محیط خانواده صحبت کرد و پرسید: «سنت چیست؟ چیزی است که شما آن را دنبال می‌کنید. برای جلوگیری از تابوها باید دربارۀ آن‌ها … به زبانی مشترک صحبت کنیم. با ایجاد گفتگو می‌توانیم از این ادعا دست برداریم که برخی از کارها را به دلیل این که مطابق سنت هستند باید انجام دهیم.»

خانم تریپتی در اشاره به اهمیت این جلسه توضیح داد که مردم اغلب از بررسی عمیق‌تر نقش خانواده در ایجاد برابری جنسیتی، خودداری می‌کنند. «این تمایل وجود دارد که خانواده را به عنوان چیزی کاملا جدا از اجتماع و بسیار خصوصی در نظر آورد. در واقع این موضوع باید آزادانه و بطور گسترده بررسی شود زیرا در خانواده است که الگوهای فکری و رفتاری مرتبط با زن یا مرد بودن آموخته شده و بکار بسته می‌شوند.»

دفتر روابط عمومی جامعۀ بهائی، در مقاله‌ای که برای گفتگوها آماده شده و در میان شرکت‌کنندگان گردهمایی پخش شد، موضوعات متعددی را بررسی کرد از جمله «مشارکت در فعالیت‌های مراقبت و نگهداری» و «مشورت به عنوان بستری برای تصمیم‌گیری.»

در بخشی از این متن آمده: «برای آن که تصمیم‌گیری در خانواده نتیجۀ زورگویی و استبداد نباشد، اعضای خانواده باید بیاموزند که با یکدیگر با احترام و شفافیت ارتباط برقرار کرده و در روابطشان خصوصیت‌هایی مانند محبت، تواضع، تدبیر، همدلی، ادب و اعتدال را جلوه‌گر سازند. توانمندی مشورت به نحوی محبت‌آمیز، باملاحظه و در عین حال صادقانه برای رسیدن به تصمیم جمعی، هنری است که بشریت تنها در آغاز درک ارزش آن است.»

آقای مورای جها (Murari Jha)، یکی از سخنرانان این برنامه و مدرس مدارس دولتی در دهلی، دربارۀ نیاز به دقت بیشتر در تجزیه و تحلیل پیشرفت اجتماعی صحبت کرد و گفت: «ما باید نسبت به سوءتفاهمات هوشیار باشیم. وقتی به آنچه در مقالهٔ سمینار دربارهٔ تصمیم‌گیری در خانواده نوشته شده نگاه می‌کنید، می‌بینید معیار واقعی رفتارهای مطابق برابری جنسیتی این است که ببینیم تصمیمات برای مواردی مثل ازدواج را چه کسی در خانواده می‌گیرد. اگر ما به دختران و خواهرانمان اجازه نمی‌دهیم که در تصمیمات مهم سهیم باشند، فرستادن آن‌ها به مدرسه در واقع نشانه‌ای از برابری نیست.»

خانم نیلاکشی راجخوا (Nilakshi Rajkhowa) از دفتر روابط عمومی به مفاهیم دیگری که در این متن آمده اشاره می‌کند، مانند لزوم داشتن دیدی وسیع در حین خدمت برای رفع نیازهای اجتماع.

«تلاش‌های جامعه‌سازی بهائی، خانواده‌ها را تشویق می‌کند تا زمانی که دست به اقدام می‌زنند، با هم برنامه‌ریزی و مشورت کنند. بنابراین اغلب، بحث‌ و گفتگو‌های عمیقی می‌تواند در خانه‌ها شکل گیرد و خانواده‌های دیگری که به فعالیت‌ها یاری می‌رسانند در این مشورت‌ها مشارکت می‌کنند. دعا و نیایش نیز در بوجود آوردن روح وحدت نقش مهمی دارد. در جوامعی که خانواده‌ها این گونه با هم کار می‌کنند، توانایی مشاهده و حل مسائل و مشکلات پرورش یافته و دیگر این انتظار وجود ندارد که یک ناجی از بیرون مشکلاتشان را حل کند.»

«چیزی که شاهدش هستیم این است که اگر آگاهانه بیاموزیم که بر اساس اصل بهائی وحدت، مشورت و برابری بین زنان و مردان عمل کنیم، ساختارهای درون خانواده‌ها شروع به تغییر می‌کند تا هیچ یک از اعضا بر دیگران سلطه نداشته باشد.»

فیلم ضبط‌شدۀ این سمینار به صورت آنلاین در دسترس است.