کاکنگ, جمهوری دموکراتیک کنگو — در اوائل ماه جاری، ساکنین کاکنگ (Kakenge) در استان مرکزی کاسای (Kasai) در جمهوری دموکراتیک کنگو، شنوندۀ برنامه‌ای فوق‌العاده از رادیوی محلی بودند. این برنامه که به‌طور زنده از رادیو پخش می‌شد گفتگویی میان ۶۰ نفر از روسای قبائل و روستاها بود که بسیاری از آنها، تنها یک سال قبل، در دو سوی مخالف یک درگیری‌ مسلحانه بودند. حال آنها دربارۀ هدف واقعی دین، وحدت خانوادۀ بشری، ترویج پیشرفت مادی و معنوی و نقش اساسی زنان در ساخت اجتماعی صلح‌آمیز گفتگو می‌کردند.

با توجه به تنش‌های فعلی، جامعۀ بهائی کنگو از روسای قبایل منطقۀ کاسای مرکزی دعوت کرد تا با حضور در یک کنفرانس سه روزه به بررسی این موضوع بپردازند که چگونه اصول مطرح شده در آثار حضرت بهاءالله می‌تواند باعث روشن شدن مسائل عملی و دغدغه‌های حال حاضر اجتماعشان شود.

لمبرت کاشاما (Lambert Kashama)، یکی از مقامات اداری برجستۀ این منطقه، علت حضورش در این کنفرانس را چنین توضیح داد: «در دورانی که کاکنگ و همسایگانش در حال جنگ قبیله‌ای بودند، بهائیانی را از دو قبیلۀ در حال جنگ می‌‌دیدم که با یکدیگر برای برقراری مجدد صلح همکاری می‌کردند و برای مشورت نزد من می‌آمدند. به همین دلیل به اینجا آمده‌ام تا بیشتر دربارۀ این آموزه‌ها یاد بگیرم.»

جامعۀ بهائی جمهوری دموکراتیک کنگو که پیشینه‌ای طولانی در این کشور دارد، دهه‌ها است برای مشارکت در تغییر اجتماعی سازنده، به خصوص از طریق برنامه‌های آموزشی در سطح تودۀ مردم تلاش کرده است. در چند سال گذشته، آنها با روسای قبایل مناطق مختلف کشور در حال گفتگو بوده‌اند تا با کمک یکدیگر مسیرهایی را به سوی اجتماعی بیابند که اصل هماهنگی، عدالت و رفاه در آن جلوه‌گر است.

رئیس والتر ملانگو (Chief Walter Melangu) گفت: «آئین بهائی وحدت را به صورت عملی آموزش می‌دهد.»

«ما شاهد آن هستیم که دنیا در حال تکامل است. حال که نور این آموزه‌ها بر ما تابیده است، دیگر مردم خود را در تاریکی هدایت نمی‌کنیم و هرگز این را از یاد نخواهیم برد.»

—بیانیۀ مشترک روسای قبایل کیووی جنوبی

تمرکز بحث و گفتگو در کنفرانس اخیر این اصل بهائی بود که نوع بشر، فارغ از نژاد، ملیت یا قبیله یکی است. شرکت‌کنندگان این گردهمایی را فرصتی منحصر بفرد برای تصمیم‌گیری دربارۀ اقدامات عملی دانستند؛ اقداماتی که می‌تواند همزیستی پرتنش میان قبائل و گروه‌های دینی را به همکاری صلح‌آمیز و سازنده تبدیل کنند.

در این کنفرانس، ژان- باپتیست شامبا (Jean-Baptiste Shamba)، رئیس روستای انکیندا کاتنگ (Nkinda Katenge)، تصمیم گرفت که پس از بازگشت به جامعه‌اش در اولین فرصت کسانی را که به چشم دشمن نگاه می‌کرده، برای برقراری صلح دور هم جمع کند و درصدد بخشش متقابل برآیند. او در کنفرانس گفت: «من کینه‌ای را که نسبت به برادرانم دارم کنار خواهم گذاشت. جنگ ما به دلیل جهل بوده است. از این پس همچون دوست با یکدیگر در راستای خیر جامعه‌مان گفتگو خواهیم کرد.»

یکی دیگر از نتایج این کنفرانس تصمیمی بود که بسیاری از روسای قبایل گرفتند؛ آنها با درک ضرورت مشارکت زنان برای به نتیجه رسیدن فرآیند آشتی، مصمم شدند جلساتی با شرکت تمام زنان روستاهایشان برگزار کنند.

در همین ماه در کنفرانس دیگری در بوکاوو (Bukavu)، مرکز استان کیووی جنوبی (South Kivu)، روسای قبایل در مورد موضوعات مشابهی بحث و گفتگو کردند. بعضی از آنها اظهار داشتند که چنین گفتگوهایی بالقوه می‌تواند از درگیری‌های آینده جلوگیری کنند. «ما می‌دانیم صلح مسئله‌ای نیست که سازمان‌های توسعه برای ما به ارمغان بیاورند؛ صلح وضعیتی از روح و جان است که در آن مردم تصمیم می‌گیرند به جوامع خود کمک کنند.»

لاوآزیر ماتومبو تشیونگو (Lavoisier Mutombo Tshiongo)، منشی محفل ملی بهائیان کنگو که در هر دو کنفرانس شرکت کرده بود، در توضیح اهمیت این دو کنفرانس گفت: «این گردهمایی‌ها نشان‌دهندۀ قدمی رو به جلو است که امکانات متعدد جدیدی برای تحقق وحدت مردمان و رفاه جوامع‌مان فراهم می‌کند.»

جاستین کاموانیا (Justin Kamwanya)، یکی دیگر از اعضای محفل روحانی ملی می‌گوید: «این کنفرانس‌ها فرصتی فراهم می‌آورد تا روسایی که در گذشته با هم جنگیده بودند دورهم جمع شوند. این واقعیت که آنها نظرات و احساسات خود را ابراز می‌کنند، همگی در کنار هم غذا می‌خورند، با هم گفتگو می‌کنند و یکدیگر را در آغوش می‌کشند- از همه مهمتر، این که حول دین و کلام الهی گرد هم می‌آیند- این وسیله‌ای است که امکان ایجاد صلح پایدار را فراهم می‌آورد.»

بیانیۀ مشترکی که در پایان کنفرانس بوکاوو به امضای ۲۶ نفر از روسای قبایل رسیده می‌گوید: «ما شاهد آن هستیم که دنیا در حال تکامل است. حال که نور این آموزه‌ها بر ما تابیده است، دیگر مردم خود را در تاریکی هدایت نمی‌کنیم و هرگز این را از یاد نخواهیم برد.»