نیویورک, ایالات متحده آمریکا — ارتباط بین نژاد پرستی و کشتار جمعی، مرکز توجه مناظره ای بود که جامعۀ جهانی بهائی حمایت از آن را در روز جهانی رفع اختلافات نژادی به عهده داشت.

پیام اخوان، استادیار حقوق دانشگاه مک گیل، که نمایندگی جامعه بهائی را به عهده داشت گفت:«نسل کشی یک فاجعه طبیعی نیست، بلکه مصیبتی است ساختۀ بشر، ابزاری که رهبران ستمکار از طریق آن و به قیمت جانِ میلیونها نفر قدرت را تجربه می کنند».

پرفسور اخوان و هشت سخنران دیگر در روز ۲۷ مارس ۲۰۰۸ در چرچ سنتر، در ساختمان مرکزی سازمان ملل متحد در نیویورک، در یک گِردهمآئی با عنوان «نابودی نژاد پرستی: پیشگیری از کشتار جمعی» سخنانی ایراد کردند.

کِرِگ ماک هایبِر، از دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد در نیویورک، ارزیابی ناراحت کننده ای ارائه داد: «مبارزه بر ضد نژادپرستی، متأسفانه برخلاف آنچه دردهۀ قبل شاهد آن بودیم، پیشرفتی نداشته است».

او همچنین گفت نژادپرستی یک پدیدۀ جهانی است، و چون هیچ مجازاتی برای کسانی که این کشتارها تحت نفوذ آنها انجام می گیرد درنظر گرفته نشده است، روز به روز بدتر می شود. مفهوم «آن دگر» (the Other) چیزی است که نژادپرستی را جاودانه می سازد.

آقای ماک هایبِر گفت نژادپرستی نتیجۀ «ما» به علاوۀ «آن دگر» است که به ساختار نامتعادل قدرت اضافه شده و تنفری است که توسطِ سیاستمداران و رسانه های خبری تحریک شده است.

اوگفت :«امروز غلبه بر این الگو هستۀ مرکزی مبارزه برعلیهِ نژادپرستی است».

نماینده هلند در سازمان ملل متحد، پی یِت دِ کلرک، با پذیرش این نکته که نژادپرستی به شکلهای مختلف وجود دارد گفت که ارتباط دادن نژادپرستی و کشتار جمعی «بسیار به جا» است.

وی افزود که ما با اشاره به افراد به عنوان نمایندگان گروههای شخصی راه را برای کشتار جمعی هموار می سازیم.

ریموند اُ ولف، نمایندۀ جامائیکا در سازمان ملل، ایوِت روگاساگوهونگا، یکی از بازماندگان کشتار سال ۱۹۹۴ رُواندا، و مارک وایتزمن، از مرکز سایمون وایزنتال از جمله دیگر سخنرانان این مجمع بودند که توسط طاهره نِی لِر نمایندۀ جامعه بهائی در سازمان ملل اداره می شد.

پروفسور اخوان تأکید کرد که نسل کشی از بعضی زوایا قابل پیش بینی و در نتیجه قابل پیشگیری است.

ایشان اضافه کرد: «جریانی مداوم از بدگمانی به بشریت و لاقیدی وجود دارد که در نهایت به نسل کشی منجر می شود».

وی ادامه داد: «دولت ها اغلب نسل کشی را ندیده می گیرند. هیچ یک از کشورهای عضو سازمان ملل بدون درنظر گرفتنِ منافع ملی، نیرویی بر علیه این جریان اعزام نمی کند. ما باید به این تفکر که ‘ملکۀ نجات’ بزودی خواهد رسید خاتمه دهیم، چون او نخواهند آمد».

ولی او معتقد است که کامیابی هائی نیز وجود دارد.

او یادآور می شود که درمقدونیه نیروهایِ حافظِ صلحِ سازمان ملل، جانِ افراد زیادی را در مناقشه بین آلبانیها و اسلاوها حفظ کردند.

و در افریقا، طرحِ «آموزش رهبری بروندی»، مذاکراتی را بین نیروهای متخاصم به مرحله اجرا درآورد. پروفسور اخوان می گوید: «این اقدامِ ساده، ولی به موقع، شاید از کشتارجمعی در بروندی جلوگیری کرده باشد».

او متذکر می شود که اجرای عدالت درمورد عاملان این بیرحمی ها امری است حیاتی، زیرا معافیت از مجازات نشانگر به هدف رسیدن مجرم است.

حکایت یک بازمانده

ایوِت روگاساگوهونگا که اکنون به عنوان یک تحلیل گر سرمایه گذاری بانکی در نیویورک مشغول به کار است گفت که چگونه در چهارده سالگی در رواندا شاهد کشته شدن برادر بزرگ خود توسط گروهی از مردان تبر بدست بود.

او که از قبیلۀ «توتسی» بود، خود را به عنوان یک «هوتو» جا زد و در محدودۀ دشمن پناه گرفت.

او زندگی با یکی از افراد آنجا را اینطور توصیف می کند: «....او هرشب، آغشته به خون توتسی هائی که درطول روز کشته بود به خانه می آمد ولی با من مهربان بود چون فکر نمی کرد که من یکی از آنها باشم...او اگر می دانست که من هم «توتسی» هستم هرگز با من این رفتار را نداشت».

اعلامیه «دوربان»

آقای ماک هایبِر از دفتر حقوق بشر سازمان ملل گفت که اعلامیه دوربان از کنفرانس جهانی ضد نژادپرستی در سال ۲۰۰۱ از «به یاد آوردن جنایات گذشته و حقیقت گوئی تاریخی» به عنوان یک نیاز یاد کرده است.

سفیر هلند، آقای دِ کلرک گفت که دولت او در جهت رسیدن به اهداف متعددی از اعلامیه دوربان، اقداماتی را در نظر گرفته است. از جمله این اقدامات ایجاد یک «کمیسیون رفتار یکسان»، یک عملکرد ملی و تلاشهائی دیگر در جهت ایجاد ساختارهائی پایه ای برای مبارزه با نژادپرستی در تمام سطوح اجتماعی در این کشور و نیز در سطح بین المللی می باشد.

او همچنین به «آژانس حقوق اساسی»، به «شورای اروپا» و به فعالیتهای «دادگاه جنائی بین المللی» در هاگ و همچنین به جنبش R2P مسئولیت حمایت اشاره کرد که حرکت هائی را جهت پیشگیری از تبعیض نژادی ایجاد می کند.

و به اختصار...

آقای وایتزمن ازمرکز سایمون واینزنتال سخنانی دربارۀ آنچه که او «تروریسم دیجیتالی» می خواند ارائه نمود، یعنی بازیهای کامپیوتری با مقاصد نفرت طلبانه و گرافیک وحشیانه. او گفت «ترکیب تکنولوژی و ترور بزرگترین خطری است که جهان امروز با آن مواجه است».

ریموند ولف، نماینده جامائیکا در سازمان ملل اعلام کرد که ۸۰۰۰۰ دلار توسط ۱۷ کشور اهداء شده که بنای یادبودی به یاد قربانیان برده داری، درمقّر سازمان ملل برپا گردد. این بنا به تقدیر از این قربانیان و نیز به عنوان یادآوری این فاجعه به کار گرفته میشود.

این مجمع، روز ۲۱ مارس را به عنوان روز جهانی «رفع تبعیض نژادی» انتخاب کرد. همچنین ۲۵ مارس را به روز جهانی یادآوری قربانیان برده داری و تجارت بردگی اعلام کرد. این گِردهمآئی بخشی از سسلسله گفتگوهای حقوق بشر در شصتمین سالگرد اعلامیۀ حقوق بشر بود.

این گِردهمآئی با حمایت کمیتۀ رفع تبعیض نژادی تحت نظر کمیتۀ سازمانهای غیردولتی (NGO) حقوق بشرِ سازمان ملل با همکاری نمایندگان هلند و جامائیکا و دفتر نیویورک کمیساریای عالی حقوق بشرتشکیل شده بود.

و علاوه بر جامعه جهانی بهائی، انجمن روانشناسی امریکا، آژانس «کلیسای برادران صلح روی کرۀ زمین»، «فرانسیسکن بین المللی»، فدراسیون بین المللی اسکان و همجواری، انجمن بین المللی مطالعات فشارهای عصبی، اتحادیۀ جهانی علوم انسان شناسی و نژادشناسی، انجمن مطالعات روانشناسی مشکلات اجتماعی، و شورای جهانی زنان، این گِردهمآئی را حمایت کرده بودند.