مالزی
روسای روستاها مفهوم رهبری را به منزلۀ خدمت به اجتماع بازتعریف کردند
کنفرانسی تاریخی، روسای سنتی «اورنگ اَصلی» را گرد هم می‌آورد تا مفهوم رهبری را از طریق خدمت باز تعریف کنند و جوامعشان را در هدایت توسعهٔ خود توانمند سازند.
کنفرانسی تاریخی، روسای سنتی «اورنگ اَصلی» را گرد هم می‌آورد تا مفهوم رهبری را از طریق خدمت باز تعریف کنند و جوامعشان را در هدایت توسعهٔ خود توانمند سازند.
کوالالامپور، مالزی — در قلب شهری که در آن سنت‌های دیرینه با آرمان‌های معاصر تلاقی می‌کنند، ۱۰ «توک باتین» (روسای سنتی روستاهای اورنگ اصلی) به همراه شش نماینده از طرف رهبران روستاهای دیگر قدم به مرکز ملی بهائیان مالزی گذاشتند تا در گردهمایی‌ای تاریخی شرکت کنند.
اعضای محفل روحانی بهائیان مالزی در مراسمی محترمانه با گذاشتن تاج‌های سنتی تمپوک بر سر روسای قبایل به آنها خوش‌آمد گفتند. این حرکت بسیار ساده روح حاکم بر این گردهمایی سه‌روزه را به تصویر می‌کشید: بازتعریف مفهوم رهبری به منزلۀ امانتی مقدس و خدمتی متواضعانه، مبتنی بر اصلی که حضرت عبدالبهاء توضیح داد‌ه‌اند که هر فرد باید برای خدمت به بشریت بکوشد.
اقدامی بی‌سابقه و برآمده از دوستی
این اولین کنفرانس توک باتین در چنین مقیاسی بود که به طور مشترک توسط محفل روحانی و شورای منطقه‌ای بهائی مرکزی برگزار شد و شرکت‌کنندگانی از چهارده جامعۀ اورنگ اصلی از ارتفاعات مرکزی و دره‌های رودخانه‌ای شبه‌جزیرۀ مالزی را گرد هم آورد. بسیاری از آنان بیش از شش ساعت برای رسیدن به کوالالامپور سفر کرده بودند و انگیزه‌شان فرصتی کم‌نظیر برای مشورت با همتایانشان بود که با چالش‌های مشابهی روبرو هستند.
شرکت‌کنندگان خاطرنشان کردند که این گردهمایی بر خلاف نشست‌های رسمی، رویدادی منحصربه‌فرد است. الشاهین درائوه (Al-Shahin Deraoh)، توک باتینِ روستای چانگ بارو گفت: «این نشست فرصتی است تا به‌طور عمیق توسعۀ روستاهایمان را هم از لحاظ معنوی و هم از لحاظ مادی مورد بررسی و مشورت قرار دهیم.»
این گردهمایی نتیجهٔ درک این نکته بود که توسعۀ پایدار روستایی به چیزی فراتر از رهبری فردی نیاز دارد و نیازمند تلاش هماهنگ موسسات، جامعه و افراد است.
به اشتراک گذاشتن مسئولیتی سنگین
توک باتین‌ها جایگاه منحصر به فردی در مالزی دارند. مرجعیت آنها هم رسمی است و هم عمیقاً شخصی و تمامی ابعاد زندگی روستایی را در بر می‌گیرد. با این حال، همان‌طور که داهالی باه نانِپ (Dahali Bah Nanep)، توک باتین روستای بِریندو بیان کرد: «گاهی احساس می‌کنم در مقابل نیروهایی که تغییرشان بسیار دشوار است تنها هستم و با فاصلۀ بسیاری از دیگرانی قرار دارم که با چالش‌های مشابهی مواجه‌اند.»
احساس انزوا یکی از موضوعات پرتکرار در طول این کنفرانس بود. رهبران روستاها در مشورت‌هایی صادقانه و صمیمانه، درباره مسائل دشواری مانند تجاوز به اراضی، تخریب محیط زیست، کمبود امکانات آموزشی و مشکلات اجتماعی همچون مصرف مواد مخدر و ازدواج‌های زودهنگام گفت‌وگو کردند؛ مشکلاتی که سایه‌ای سنگین بر زندگی ساکنان انداخته است.
با وجود این چالش‌ها، به واسطه‌ٔ نمونه‌هایی از تاب‌آوری جامعه و ابتکارات در سطح مردمی جوی از امید بر کنفرانس حاکم بود؛ ابتکاراتی که در آنها تعداد روزافزونی از افراد، از کودکان و جوانان گرفته تا والدین و سالمندان، در حال بکارگیری اصول معنوی برای پاسخ‌گویی به واقعیت‌های زندگی روزمره هستند.
شنیدن صدای آیندگان
منطقهٔ مرکزی مالزی موقعیتی منحصر به فرد دارد که در آن تعداد فزاینده‌ای از مردم روستاهای اورنگ اصلی الگویی پویا و تحول‌آفرین از زندگی بهائی را پذیرفته‌اند. در این جوامع، نهادها و مؤسسات بهائی، مانند شورای منطقه‌ای بهائی مرکزی، با ساختارهای رهبری سنتی همکاری می‌کنند تا فضاهایی برای مشورت واقعی ایجاد کرده و اقدام متحد را ترویج کنند.
شرکت‌کنندگان جوان به‌طور قابل‌توجهی به غنای این مشورت‌ها افزودند و بر تأثیر عملی برنامه‌های آموزشی اخلاقی و معنوی بهائی در شکل‌گیری اقدامات جامعه تأکید کردند.
شازیرا (Syazira)، جوانی از روستای چانگ لاما، قدرت این برنامه‌های آموزشیِ اخلاقی را در تقویت هماهنگی چنین شرح داد: «من در جامعه‌ای زندگی می‌کنم که شامل مردمانی از پیشینه‌ها و ادیان متفاوت است، و دارم یاد می‌گیرم که با همۀ افراد صرف‌نظر از باورهایشان به خصوص از طریق پروژه‌های خدماتی همکاری کنم.» او یک پروژۀ خدماتی ساده اما اثرگذار را توصیف کرد که در آن به همراه چند جوان دیگر نامه‌های جمع شده را در روستا توزیع کرده و از این طریق اعتماد و وحدت را تقویت کرده‌اند.
سوهیری (Suhairy)، یکی دیگر از جوانان چانگ لاما دربارۀ تأثیر برنامه‌های آموزشیِ اخلاقی بر حس هدفمندی‌اش گفت: «یاد گرفته‌ام تا واقعیت جامعه‌ام را بهتر درک کنم. صفات ضروری برای خدمت معنادار را آموخته‌ام و دریافته‌ام که آموزه‌های معنوی چگونه الهام‌بخش اقدامات ملموس هستند.»
تقویت رهبری مشارکتی
جوی از هدف مشترک و مسئولیت جمعی در طول نشست حاکم بود که با تجربۀ دور هم جمع شدن قوت بیشتری نیز یافته بود. در جلساتی که با دعا و نمایش هنرهای سنتی همراه بود، توک باتین‌ها بر این اصل تأمل کردند که پیشرفت، چه مادی و چه معنوی، نمی‌تواند تنها بر دوش یک نفر استوار باشد.
باه ساری باه ایسَپ (Bah Sari Bah Isap)، توک باتین روستای نِگنینگ، حسی را بیان کرد که میان افراد بسیاری مشترک بود: «این گردهمایی روحیه‌مان را تقویت کرد و به یادمان آورد که ما در انزوا کار نمی‌کنیم، بلکه عضوی از خانواده‌ای بزرگ هستیم و به همراه یکدیگر برای بهبود اجتماع کوشش می‌کنیم.»
لیم سون کام (Lim Soon Kam)، رئیس محفل روحانی بهائی، در سخنرانی اصلی خود این موضوع را بیشتر شرح داد: «رهبری حقیقی نه از قدرت فردی، بلکه از خدمت متواضعانه سرچشمه می‌گیرد؛ تعهدی به بشریت که مبتنی بر عدالت، برابری و یگانگی است.»
در این گردهمایی تأکید شد که چگونه ساختارهای رهبری سنتی، نهادها و مؤسسات بهائی، جامعه و افراد، همگی می‌توانند برای تقویت روستاهایشان با یکدیگر همکاری کنند. هدف نه جایگزینی قدرت‌های موجود، بلکه ایجاد روابطی مکمل بر اساس اعتماد است که ظرفیت تغییر مثبت را چندین برابر کند.
پرورش فرهنگ امید
در قسمتی الهام‌بخش از برنامه، شرکت‌کنندگان آرزوهای خود برای «روستای رؤیایی‌شان» را به اشتراک گذاشتند؛ مکانی که خودکفایی، پیشرفت جمعی، آموزش مادی و معنوی و عبادتگاه‌ها، شالودۀ زندگی محلی را شکل دهند.
دکتر لیم افزود: «شما در نقطۀ تلاقی سنت و پیشرفت ایستاده‌اید و می‌توانید به ساختن اجتماعی در آینده کمک کنید که هم با میراث فرهنگی غنی‌اش خود هم‌خوانی داشته باشد و هم با نیازهای جهانی که دائماً در حال پیشرفت است مطابقت داشته باشد.» او، توک باتین‌ها را تشویق کرد که نقش خود را نه فقط به عنوان «حافظان گذشته، بلکه همچنین به عنوان معماران آینده» بپذیرند.
ایدایو یوسف (Idayu Yusof)، منشی شورای منطقه‌ای بهائی مرکزی، دربارهٔ این گردهمایی اظهار داشت: «این کنفرانس حقیقتی عمیق را تأیید کرد: اینکه پذیرش شرافت، و توانمندی ذاتی تمامی افراد، کل جوامع را قادر می‌سازد تا خودشان مسئولیت توسعۀ خویش را بر عهده بگیرند.»
خانم یوسف افزود: «این موضوع به ما یادآوری می‌کند که تحول واقعی نه صرفاً از پروژه‌های بیرونی، بلکه از تغییرات عمیق درونی در نحوۀ همکاری و خدمت ما با یکدیگر سرچشمه می‌گیرد.»
توک باتین‌ها با اذعان بر اینکه چالش‌هایی که با آنها مواجه‌اند نیازمند همکاری مستمر است و با اقدامات پراکنده برطرف نمی‌شوند بر عزم خود برای ادامۀ این گفتگوها تأکید کردند. بسیاری از آنان خواستار برگزاری این نشست به صورت سالانه شدند تا فرصت‌هایی مستمر برای یادگیری جمعی و پیشرفت فکری ایجاد شود.
