روسو, دومينيكا — طوفان ماريا با درجۀ پنج يكي از شدیدترین طوفان‌های ثبت شده در اقیانوس اطلس بود. اين طوفان حدود هفت ماه پیش در سراسر جزاير کارائیب خرابی‌های شدیدی به جا گذاشت؛ خانه‌ها و مزارع كشاورزی نابود شدند و جوامع از بین رفتند. رسانه‌های جهانی در آن زمان به درستی مشغول خبررسانی درباره وخامت اين فاجعه و درد و رنج مردم این جزایر شدند.

اما از زمان وقوع اين حادثه، داستان ديگری نیز در اين جزاير در جریان بوده است كه اميدواركننده و مثبت است اما كمتر بازگو شده؛ و آن داستان جوامعی در سراسر این جزایر است که در بطن این مصیبت، قدرت وحدت، همکاری و اقدام جمعی را برای بازسازی محيط اطراف خود و تقويت آن دسته از روابط معنوی و اجتماعی که همسایگان را به هم پیوند می‌زند کشف کرده‌اند. اینگونه روابط است که برای استقامت در زمان سختی و محنت ضروری هستند.

جامعۀ جهانی بهائی در بيانيه منتشر شده در سال ۲۰۱۶ می‌نویسد در زمان وقوع بلایای طبیعی، جوامعی که در اقداماتشان همبستگی دارند «از توانايى بيشتری برای اقدام هدفمند و مؤثر در واکنش به فاجعه مزبور و بهبود شرایط برخوردار هستند. تجربه نشان داده است افراد در چنين شرايطی می‌توانند استقامت سازنده، از خود گذشتگی، تدبیر و خلاقیت فوق‌العاده‌ای از خود نشان دهند».

جزیرۀ دومنیکا (Dominica) یک نمونه از چنین جوامعی است. اگرچه جوامع بهائی موجود در این جزیره کوچک هستند اما خود را نه به چشم قربانیان درمانده بلکه به عنوان نقش‌آفرینانی در مسیر تحول محیط مادی و اجتماعی اطراف خود در نظر گرفتند.

در منطقۀ کالیناگو دومینیکا، یک منطقۀ عمدتاً روستایی و بومی که در اثر طوفان مارینا دچار تخریبی گسترده شده بود، خدمات امدادی بسیار کند پیش می‌رفت و محموله‌های آب، غذا و سایر تجهیزاتی که به این منطقه اختصاص داده شده بود هرگز از روسو پایتخت کشور به این منطقه ارسال نشد.

بهائیان منطقه که در هفته‌های پس از طوفان شاهد نیاز مبرم همسایگان خود بودند توانستند رهبران جوامع، همسایگان، دوستان و سایریان را گرد هم آورده تا دربارۀ اینکه با منابع موجود خود چه می‌توانند بکنند مشورت نمایند. آن‌ها تصمیم گرفتند که چندین گلخانه بسازند تا به سرعت محصولات غذایی را که در اثر طوفان از میان رفته بود دوباره کشت نمایند. تعدادی از ساکنان منطقه زمین‌های خود برای ساخت گلخانه‌هایی که قرار بود بذرها در آن‌ها کشت شود و همچنین زمین‌هایی برای انتقال نهال‌ها در مرحلۀ بعد در اختیار جامعه قرار دادند.

سیلا نایت، یکی از بهائیان باربادوس که از طرف جامعۀ جهانی بهائی برای کمک‌های اجرایی به دومینیکا اعزام شده بود می‌گوید: «ساختن گلخانه‌ها جامعه را به شکلی بسیار محسوس گرد هم آورد. همسایه‌ها و دوستان در کنار یکدیگر از ساعات اولیه صبح تا شب کار می‌کردند و هر چه می‌توانستند از مصالح خرابه‌ها جمع‌آوری می‌کردند یا درخت‌های نارگیل ریشه‌کن شده در اثر طوفان را برای جمع‌آوری چوب اره می‌کردند. مردم هر شب بعد از اتمام کار، برای دعا و مناجات دور هم جمع می‌شدند.»

او ادامه می‌دهد: «حالتی بسیار تکان دهنده بود. همه به نوعی فضای معنوی موجود را احساس می‌کردند.»

محلۀ نیوتاون در روسو با استفاده از یادگیری‌های کالیناگو برای مشورت در مورد اینکه ساکنین محله چگونه می‌توانند مسئولیت اقدامات بازسازی در جامعه خود را به عهده بگیرند دور هم جمع شدند. یک روز یکشنبه در اوایل ماه ژانویه، ده‌ها تن از ساکنین این محله در مورد اقدامات فوری که برای رفع خسارات حاصل از طوفان مارینا باید انجام شود مشورت کردند.

همان‌طور که ساکنان مشورت می‌کردند امید در جلسه موج می‌زد. آن‌ها با مشورت هم، برنامه‌ای برای جمع‌آوری آوار و تنۀ درختان که بندر را مسدود کرده بود ریختند تا بتوانند مسیر دسترسی به اقیانوس را که برای جامعۀ ماهیگیری آن‌ها بسیار مهم بود باز کنند. آن‌ها با الهام از اقدامات منطقۀ کالیناگو تصمیم گرفتند که با چوب‌های جمع‌آوری شده از بندر، گلخانه‌ای بسازند که در آن بذرها بتوانند به سرعت جوانه بزنند و بعد این جوانه‌ها را برای کاشت در مزارعی که تخریب شده بودند توزیع کنند.

خانم نایت که در اقدامات بازسازی هر دو جامعه مشارکت داشته می‌گوید: «من شاهد این بوده‌ام که چه طور این تلاش‌ها همه را امیدوار کرده است.» جامعه به‌طور مستقیم شاهد قدرت مشورت برای حل مشکلات پیچیده و ایجاد انگیزۀ جمعی برای اقدام بود.

محلۀ نیوتاون تا ماه مارس با اندکی کمک مالی و اجرایی از طرف جامعۀ جهانی بهائی پیشرفت چشمگیری در کارهای بازسازی داشت که ساکنین محلی خودشان می‌توانستند انجام بدهند. ساکنین، همین طور ترتیبی دادند تا افرادی که به علت خرابی‌های طوفان دچار صدمات جدی شده بودند از مشاوره روان درمانگران استفاده کنند.

هر دوی این جوامع به سرعت متوجه شدند که این پروژه‌ها نه تنها کمک عملی فراهم کرده است بلکه فضایی برای همسایگان و دوستان ایجاد کرده که دور هم جمع شده، تأمل، دعا و مطالعه کنند. در منطقۀ کالیناگو، گلخانه‌ها محل برنامه‌های جمعی شده است. جامعه در محل گلخانه‌ها شروع به برگزاری کلاس‌های تربیت اخلاقی و معنوی برای کودکان و نوجوانان و همین طور جلسات دعایی نمود که به روی همگان باز هستند. آن‌ها از تنۀ درخت‌ها به عنوان ردیفی از صندلی استفاده می‌کنند.

در ابتدا تنها بذری که برای کاشت در گلخانه در دسترس بود بذر باک چوی (نوعی کلم چینی) نا آشنا برای مردم این منطقه بود؛ اما در هر صورت این بذر کاشته شد و به سرعت مردم دستورهای غذایی تهیه دیدند که در آنها از این کلم استفاده می‌شد و خانواده‌ها محصول برداشت شده را با یکدیگر تقسیم کردند. در مرحلۀ بعدی توانستند محصولات بیشتری همچون کدو، لوبیا، هویج، کلم، کاهو، هندوانه، تره، گوجه، جعفری و بامیه کشت کنند.

از زمان ساخت گلخانه‌ها، نهال‌هایی که در آن‌ها کاشت می‌شود هم برای پرورش محصول و هم به عنوان غذا برای ساکنیان چندین روستا در منطقه مورد استفاده قرار می‌گیرد. جامعه همچنین در اقدامات دیگری مشارکت داشته است از جمله ساختن سقف جدیدی برای کتابخانه محلی و فراهم کردن تجهیزات برای چند مدرسه این منطقه.

یکی از ساکنین روستای کالیناگو مطلبی را که عقیدۀ اکثر مردم این منطقه است به زبان می‌آورد «کاری که با بهائی‌ها با هم انجام دادیم، اولین بار است که دیدیم کسی وعدۀ کمک می‌دهد و به وعده‌اش عمل می‌کند.»