واشینگتن دی.سی. — چرا جامعه بین‌المللی تنها بعد از انجام خشونت‌های غیرقابل تصور علیه اقلیت‌های مذهبی واکنش نشان می‌دهد؟

خانم دیان علایی، نماینده جامعه جهانی بهایی در دفتر سازمان ملل در ژنو، در میز گردی درباره آزادی دین یا عقیده، در جلسه سالانه انجمن آمریکایی حقوق تطبیقی در واشینگتن، دی.سی که از ۲۶ تا ۲۸ اکتبر برگزار شده بود، گفت: «این سؤال، مستلزم آن است که نحوۀ برخورد با ظلم و ستم محتاج بازبینی است.»

خانم علایی مکانیزم‌های موجود در سازمان ملل را که هدفش دفاع از اقلیت‌های مذهبی است نام برد ازجمله: انتصاب گزارشگران ویژه، قطعنامه‌های تصویب شده در شورای حقوق بشر و سازمان‌های مشابه، بررسی ادواری جهانی، بکار گیری رسانه‌ها برای بالا بردن آگاهی، و اعلام مسئولیت دولت‌ها.

«هر یک از این‌ها تأثیر خود را در ممانعت از آزار و اذیت به خوبی نشان داده‌اند، با این حال زمانی که اتکاء فقط بر اصول قانونی و مداخلات بین‌المللی باشد محدودیت‌هایی نیز وجود دارد. وضعیت‌های مزمن و دشواری از ظلم و ستم وجود دارد که رسیدگی به آن‌ها بسیار مشکل‌تر است. رسیدگی به این وضعیت‌های مزمن مستلزم این است که رهبران، بخصوص رهبران مذهبی نگاه صادقانه‌ای به تأثیر گفتار و رفتار خود بر شرایط اجتماعی کشورهایشان داشته باشند.»

خانم علایی، با نگاهی به افزایش آزار‌های مذهبی در یک اجتماع، گفت: «اغلب این آزار و اذیت‌ها با بیگانه‌سازی از "دیگری" شروع می‌شود، که به طور سیستماتیک در یک اجتماع، از طریق توسعه کلیشه‌ها، افسانه‌ها و دادن نسبت‌های دروغ‌ به یک گروه اقلیت ترویج می‌یابد.»

«جالب توجه است که عموماً دروغ‌هایی که منتشرمی شود درباره‌شان بسیار فکر شده و از نظر فرهنگی طوری طراحی شده‌اند که بر ترس‌های اساسی مخاطبان خاص‌ خود تأثیر بگذارد.» در این جلسه برای نمونه از جامعه بهایی ایران یاد شد. اینکه چگونه در طی یک فرایند حساب شده و ماهرانۀ «دیگرسازی»، در طی چندین دهه به مقامات مذهبی، مسئولان و رسانه‌ها اجازه داده شده که چهره‌ای غیر واقعی و فاقد خصائص انسانی از بهاییان را در انظار ایرانیان ترسیم کنند.

چالش موجود در ایران این است که استراتژی آزار و اذیت در طی سال‌ها تغییر کرده تا تحقیقات و رسیدگی بین‌المللی در این مورد را دشوار کند. نقض نمایان حقوق بشر، مانند اعدام‌های سال‌های دهه ۱۹۸۰، با روش‌های دسیسه آمیزی جایگزین شده‌اند تا تأثیرات مخرب بیشتری داشته باشد. بازداشت‌های خودسرانه، ممنوعیت جوانان بهائی از تحصیلات عالی، و مسدود نمودن تقریباً تمام منابع امرار معاش بهاییان همچنان ادامه دارد. تمام این تبعیضات با یک کمپین نیرومند رسانه‌ای همراه است که ایرانیان را از دسترسی به اطلاعات صحیح در مورد جامعه بهائی محروم می‌کند.

خانم علایی گفت: «این اقدامات نیز مخرب هستند اما پاسخی مشابه با عکس‌العمل در مقابل خشونت‌های مذهبی شدید به آن‌ها داده نمی‌شود.»

جامعه بهایی با وجود تحمل چندین دهه شرایط ظالمانه، با روش متفاوتی به این ظلم پاسخ داده است. بدین ترتیب که خود را قربانی تلقی نمی‌کند، همچنان به آینده امیدوار است، کسانی را که مرتکب این ناعدالتی ها شده‌اند بخشیده است، و به برافروختن نور عشق و محبت به دیگران در قلوب اعضای جامعه‌اش ادامه داده است.

وی در ادامه گفت: «با وجود اینکه نیروهای زیادی از طرف دولت برای سرکوب جامعه بهائی به کار گرفته می‌شود، بهائیان با رفتار و کردار درست و با تلاش‌های مداوم علیه نابرابری، توانسته‌اند به نحوی فزاینده بر هموطنان خود تأثیر مثبت بگذارند و شانه به شانۀ دیگر شهروندان ایرانی در بهسازی اجتماع مشارکت کنند.»

«این رفتار و کردار آغاز شکستن سدهای دیگرسازی است. ما شاهد این هستیم که برخی از ایرانیان منصف، نه‌تنها وکلا و مدافعان شجاع حقوق بشر، بلکه سایر مردم، به دفاع از بهاییان برخاسته‌اند.»