جامعهٔ جهانیِ بهائی ژنو — گزارشِ تازهٔ دبیرکلِ سازمانِ مللِ متحد، آنتونیو گوترش، آزار و سرکوبِ بهائیان در ایران را در زمرهٔ وخیم‌ترین نگرانی‌هایِ حقوقِ بشر در جهان قرار داده است. این سند که به‌عنوانِ بخشی از تازه‌ترین گزارشِ جهانیِ او دربارهٔ عدمِ مدارا و خشونتِ مبتنی بر دین یا باور منتشر شده، بنا به درخواستِ دفترِ کمیساریایِ عالیِ حقوقِ بشر و با مشارکتِ ۱۵ سازمانِ جامعهٔ مدنی و ۱۰ نهادِ حقوقِ بشرِ سازمانِ ملل متحد تهیه شده است.
اذعانِ دبیرکل به وخامتِ وضعیت نشان می‌دهد که آزار و سرکوبِ بهائیان سیاستی دیرپا و سیستماتیکِ در زمینه سرکوبِ دینی است که توجهِ فوریِ جامعهٔ بین‌المللی را می‌طلبد. در گزارش آمده است: «بهائیان در جمهوریِ اسلامیِ ایران همچنان با بازداشت‌هایِ خودسرانه، حبس، و محدودیت در دسترسی به آموزش و امرارِ معاش روبه‌رو هستند و صرفاً به‌دلیلِ باورهایِ دینی‌شان هدف سرکوب قرار می‌گیرند.» گزارش می‌افزاید: «مقامات به‌طورِ معمول با استناد به اتهام‌هایِ مبهمی مانند «تبلیغ علیه نظام»، فعالیت‌هایِ مسالمت‌آمیزِ جامعهٔ بهائی را جرم‌انگاری می‌کنند. حقوقِ بهائیان، از جمله حقِ ابرازِ دین یا باور، همچنان به‌شدت محدود مانده است.»
گزارشِ دبیرکل، از آن‌رو که به نمایندگی از کلِّ نظامِ سازمانِ مللِ متحد صادر می‌شود و دیدگاهِ اجماعی در عالی‌ترین سطحِ جامعهٔ بین‌المللی را بازتاب می‌دهد، از اعتبار و اهمیتِ ویژه‌ای برخوردار است. این گزارش آزار و سرکوبِ بهائیان در ایران را قاطعانه در دستورِ کارِ جهانی قرار می‌دهد و انکارهایِ مکرّرِ حکومتِ ایران دربارهٔ نقضِ حقوقِ بشر در حضورهایش در سازمانِ مللِ متحد را بی‌اعتبار می‌کند. همچنین به اقدام‌هایِ مثبت در برخی کشورها، از جمله آذربایجان، در زمینهٔ ثبتِ رسمیِ اقلیت‌هایِ دینی، از جمله جامعهٔ بهائی، اشاره می‌کند.
سیمین فهندژ، نمایندهٔ جامعهٔ جهانیِ بهائی در سازمانِ مللِ متحد در ژنو، گفت: «این تأییدِ قاطعِ دیگری از عالی‌ترین سطوحِ سازمانِ مللِ متحد است که نشان می‌دهد آزار و سرکوبِ بهائیان در ایران نه‌تنها ادامه دارد، بلکه شدت نیز گرفته است. گزارشِ دبیرکل اکنون به گزارشِ هیأتِ حقیقت‌یابِ سازمانِ مللِ متحد دربارهٔ ایران، گزارش‌هایِ متوالی گزارشگرانِ ویژهٔ سازمانِ مللِ متحد، گزارش‌هایِ دیده‌بانِ حقوقِ بشر، شورایِ حقوقِ بشرِ سازمانِ مللِ متحد و نیز مواضعِ بسیاری از حکومت‌ها و سازمان‌ها در سراسرِ جهان می‌پیوندد؛ همگی این کارزارِ حکومتی را که هدفش حذف جامعهٔ بهائی از بافت اجتماعی ایران است، محکوم کرده‌اند.»
این گزارش بر موجِ رو‌به‌گسترشِ اعتراضِ بین‌المللی علیه آزار و سرکوبِ بهائیان در ایران می‌افزاید. برای نمونه، کمیتۀ حقیقت‌یابِ سازمانِ مللِ متحد گزارش داده است که از زمانِ اعتراضاتِ سالِ ۱۴۰۱، زنانِ بهائی در ایران به‌طورِ نامتناسبی هدفِ سرکوب قرار گرفته‌اند؛ و گزارشگرِ ویژهٔ پیشینِ حقوقِ بشر در ایران نتیجه گرفته است که این آزار و سرکوب با «قصدِ نسل‌کُشی» انجام شده است. همچنین ۱۸ کارشناسِ سازمانِ مللِ متحد در بیانیه‌ای مشترک حمله‌ها به زنانِ بهائی را محکوم کردند؛ و سازمانِ دیده‌بانِ حقوقِ بشر اعلام کرده است که این آزار و سرکوب مصداقِ «جنایت علیهِ بشریت در زمینۀ سرکوبِ دینی» است. افزون بر این، بنیادِ عبدالرحمنِ برومند در گزارشی با عنوانِ «بیگانگان»، «خشونتِ چندجانبه» علیهِ بهائیانِ ایران را مستند کرده است؛ خشونتی که از زندان و مصادرۀ اموال تا طردِ گستردۀ اجتماعی را در بر می‌گیرد.
سیمین فهندژ گفت: «شواهد انکارناپذیر است و جامعهٔ بین‌المللی یک‌صدا خواستار پایان‌دادن به آزار و سرکوبِ بهائیان در ایران است. بهائیانِ ایران از طریقِ آزار و سرکوبِ حمایت‌شدهٔ حکومتی، سلبِ مالکیت و مصادرهٔ اموال، نفرت‌پراکنی، بازداشت‌هایِ خودسرانه و حبس‌هایِ ناعادلانه با احکامِ طولانی‌مدت هدف سرکوب قرار گرفته‌اند. حکومتِ ایران باید فوراً به خواستِ جامعهٔ بین‌المللی گوش فرا دهد و به نقض‌هایِ فاحشِ حقوقِ بنیادینِ بهائیان در کشور پایان دهد.»
