محوطه‌سازیِ جدید در اطرافِ قصرِ مزرعه اکنون این امکان را فراهم کرده است که بازدیدکنندگان آرامش و صفایی را که همواره با این مکانِ مقدّس همراه بوده است، تجربه کنند.
مرکز جهانی بهائی — محوطه‌سازیِ جدید در اطرافِ قصرِ مزرعه، مسیرهای پیاده‌روی سراسر آرامش، باغ‌ها و چشم‌اندازهایی پدید آورده است که بازدیدکنندگان را به دعا و تأمل فرا می‌خواند و این امکان را فراهم می‌کند تا آرامش و صفایی را که همواره با این مکانِ مقدّس همراه بوده است، تجربه کنند.
این کار ادامۀ پروژهٔ مرمّتِ گسترده و پیوسته‌ای است که در سال ۲۰۲۰ آغاز شد و زیبایی طبیعی‌ای را آشکار می‌کند که حضرت بهاءالله در سال ۱۸۷۷، هنگام نخستین خروج از زندان-شهر عکا، با آن مواجه شدند.
داگلاس بیکر (Douglas Baker)، یکی از داوطلبانی که در بخشِ باغ‌هایِ مرکزِ جهانیِ بهائی خدمت می‌کند، گفت: «یکی از رویکردها در طراحیِ این باغ بررسی این بود که محوطه هنگامِ ورودِ حضرتِ بهاءالله به قصرِ مزرعه دقیقاً چگونه بوده است.»
آقای بیکر توضیح داد که هرچند اسنادِ اصلی محدود بود، طراحیِ محوطه به‌گونه‌ای انجام شد که ساده و تأمل‌برانگیز باشد و گونه‌های گیاهی را دربر گیرد که احتمالاً در زمانِ حضرتِ بهاءالله نیز وجود داشته‌اند.
عناصرِ با دقت طراحی‌شده به شکل‌گیریِ فضایی آرامش‌بخش کمک می‌کنند. آقای بیکر خاطرنشان کرد: «در طراحی از درختان و گیاهانی استفاده شده که خاصِ این منطقه‌اند؛ از همین رو بازدیدکنندگان در این محیط احساس آرامش می‌کنند؛ احساسی که به تجربهٔ معنوی آنان کمک می‌کند.»
در حالی که گونه‌های متعددی از گیاهان بومی، از جمله درختان همیشه‌سبز و گیاهان چندساله، در کنار گونه‌های گلدار و برگ‌ریز در محوطه کاشته شدند، درختان زیتون و توتِ موجود نیز حفظ شدند.
اکنون درختانِ سرو و گونه‌هایِ برگ‌ریز در بخشِ بزرگی از پیرامونِ محوطه کاشته شده‌اند. مسیرهای پیاده‌روی دسترس‌پذیر با کف‌سازیِ محکم امکانِ بهره‌مندیِ همگان از باغ‌ها را فراهم می‌کنند و نیمکت‌هایی که با دقّت جانمایی شده‌اند فضاهایی برای دعا و استراحت پدید می‌آورند.
محوطه به بخش‌های مشخصی تقسیم شده است. در غرب و شرق، باغ‌های منظم دو سوی مسیرِ ورود به قصر را در بر می‌گیرند؛ در جنوب و جنوب‌شرق، باغ‌های پرتقال این زمین‌ها را به میراثِ کشاورزیِ آن پیوند می‌دهند؛ و در اطرافِ باغ‌های منظم، چمنزاری محوطه‌سازی‌شده فضایی باز و گسترده فراهم می‌کند تا بازدیدکنندگان به‌آرامی قدم بزنند و از فضای باغ بهره‌مند شوند. در نزدیکیِ خودِ قصر، آبراهیِ بازسازی‌شده از دورهٔ عثمانی، استخر و چاه قرار دارند.
محوطه‌سازیِ اخیر تنها آغازِ دگرگونیِ باغ است، زیرا بسیاری از درختانِ تازه‌کاشته‌شده نزدیک به بیست سال طول می‌کشد تا به رشدِ کامل برسند. با این حال، طراحی به‌گونه‌ای انجام شده است که چشم‌اندازها و فضاهایِ باغ پیوسته گسترش می‌یابند و حسّ آرامش و تجدیدِ قوای معنوی را عمیق‌تر می‌سازند؛ احساسی که یادآور طبیعتی روستایی است که حضرت بهاءالله در سال ۱۸۷۷، پس از ۹ سال حبس در زندان-شهر عکا، مشاهده کردند.
با پیشرفتِ برنامهٔ مرمّتِ گسترده‌تر، محیطِ اطراف قصرِ مزرعه در زمانِ مناسب برای استفادهٔ عمومی آماده می‌شود و فضایی آرام در دلِ طبیعت برای دعا در اختیارِ بازدیدکنندگان قرار می‌گیرد.
تجیریا تجیتندرو (Tjireya Tjitendero)، از مشاوران ارشد دبیرخانهٔ جامعهٔ جهانی بهائی، گفت: «از قصر مزرعه همواره به‌عنوان مکانی سرشار از آرامش و سکون یاد می‌شود. اینجا سادگیِ طبیعتِ روستایی و هماهنگیِ درختان و نور احساس می‌شود؛ چیزی که روح را پرورش می‌دهد.»
