بینش‌هایی از میدان عمل: این قسمت از پادکست مشارکت بهائیان ایران در اجتماع را بررسی می‌کند

مینا یزدانی، مورخ، بررسی می‌کند که چگونه جامعۀ بهائی ایران، با وجود آزار و سرکوب، از طریق آموزش، بهداشت و کشاورزی به پیشرفت اجتماعی ایران کمک کرده است.

برای دسترسی به محتوای صوتی بیشتر پادکست «سرویس خبری جامعهٔ بهائی» را دانلود کنید.

RSS  |  Spotify  |  Apple Podcasts  |  SoundCloud  |  Tunein  |  iHeart  |  Stitcher

مرکز جهانی بهائی — در جدیدترین قسمت از پادکست سرویس خبری جامعۀ بهائی، مینا یزدانی، استاد تاریخ دانشگاه «ایسترن کنتاکی» (Eastern Kentucky University) در ایالات متحده، مشارکت عمیق جامعۀ بهائی ایران در اجتماع‌شان را بررسی کرد.

دکتر یزدانی مثال‌هایی از این مشارکت‌ها را در چندین حوزه، از جمله بهداشت، کشاورزی و آموزش به اشتراک گذاشت.

او توضیح داد که چگونه بهائیان ایران، از زمان تشکیل جامعۀ بهائی در اواسط قرن نوزدهم میلادی، با وجود آزار و سرکوب بی‌وقفه، تجسمی از استقامت سازنده بوده‌اند و به تلاش‌های خود برای خدمت به نیازهای اجتماع‌شان ادامه داده‌اند.

در میان این تلاش‌ها، دکتر یزدانی بر عادت مشورت و تصمیم‌گیری جمعی در جامعۀ بهائی تاکید کرد و به تأثیر آن در دورۀ انقلاب مشروطۀ ایران در اوایل قرن بیستم اشاره نمود.

او گفت: «این امر طبیعتاً بر جامعۀ بزرگ‌تر تأثیر داشته و آن‌ها را با این ایده آشنا کرده که در مورد اینکه چه کسانی به جامعه‌ٔ بزرگ‌تر خدمت کنند حق انتخاب دارند.»

دکتر یزدانی به مشارکت مستقیم حضرت عبدالبهاء در ترویج فعالیت‌های کشاورزی در ایران اشاره کرد. این تلاش‌ها الهام‌گرفته از آموزه‌های بهائی بودند، آموزه‌هایی که بر نقش کشاورز به عنوان «اولین عامل فعال در جامعۀ بشری» تأکید می‌کنند.

وی توضیح داد که حضرت عبدالبهاء بهائیان ایران را تشویق به کشت چای کردند تا کشور وابستگی بیش از حد به چای وارداتی نداشته باشد. «ایشان به وضوح می‌خواستند بهائیان ایران در هر زمینه‌ای نهایت تلاش خود را برای بهبود وضعیت کشور انجام دهند.»

همچنین تلاش‌های نوآورانۀ بهائیان در حوزۀ بهداشت عمومی و پروژه‌های بهداشتی قابل‌توجه هستند. این تلاش‌ها نه تنها متوجه نیازهای مبرم مادی افراد بودند بلکه در آن زمان ایده‌هایی جدید را معرفی می‌کردند. یکی از این ایده‌‌ها نصب دوش در حمام‌های سنتی ایرانی بود.

پیش از آن، این حمام‌ها به دلیل عدم تعویض مرتب آب، منبع عفونت و بیماری بودند. اما حمام‌های جدید و تمیزی که بهائیان تأسیس کردند، بر خلاف سایر حمام‌ها، به روی همهٔ مردم،‌ فارغ از دینشان باز بود؛ ابتکاری که به همۀ اعضای اجتماع نفع می‌رساند.

دکتر یزدانی همچنین در مورد این موضوع صحبت کرد که چگونه تعهد جامعۀ بهائی به اصل برابری زن و مرد هنجارهای اجتماعی رایج را به چالش کشیده است. او مثالی از قابلیت زنان در هر دو عرصه‌ٔ خصوصی و عمومی ارائه کرد.

«بهائیان از همان ابتدا اصل برابری حقوق زن و مرد را در زندگی خصوصی، اجتماعی و اداری خود به کار بسته‌‌اند. برای مثال،‌ در ازدواج بهائی حقوق زنان مبتنی بر برابری زن و مرد است.»

دکتر یزدانی توضیح داد که چگونه اولین مدارس بهائی در روستای کوچکی به نام ماهفروجک در مازندران شکل گرفتند. در این روستا یک رهبر مذهبی محلی که بهائی شده بود، مدارسی برای پسران و دختران تأسیس کرد. با وجود مخالفت‌هایی که در نهایت منجر به زندانی شدن و اعدام او شد، این اقدام، جنبشی تحول‌آفرین در عرصهٔ آموزش در سراسر ایران ایجاد کرد.

این مدارس رویکرد متمایزی داشتند. آن‌ها آموزش اخلاقی و علمی را ترکیب می‌کردند و بر اصل برابری زن و مرد تأکید داشتند. دکتر یزدانی به مثال‌های مختلفی از پیشرو بودن رویکرد این مدارس اشاره کرد: «تنبیه بدنی در مدارس... در آن زمان امری عادی بود،... اما مدارس بهائی این کار را نمی‌کردند. همچنین در آن زمان، مدارس مختلط تقریباً وجود نداشتند اما برای مدتی، هر کجا که ممکن بود، مدارس بهائی مختلط بودند.»

او به یک مثال به ویژه تاثیرگذار از دهۀ ١۹۳۰ میلادی اشاره کرد: «مدیر مدرسۀ آباده که معلم هم بود ... در ابتدای هر روز … سه‌تار می‌نواخت و سپس دانش‌آموزان همراه او سرود می‌خواندند… با توجه به زمان و شرایط، تفاوت شگفت‌انگیری میان آنچه کودکان در آن مدرسه تجربه می‌کردند و آنچه در جامعهٔ بزرگ‌تر می‌گذشت وجود داشت.»