پورتو آلگره (PORTO ALEGRE), برزیل — در ماه آوریل، ایالت ریو گرانده دو سول (Rio Grande do Sul) در برزیل بدترین سیل‌های خود را در ۸۰ سال گذشته تجربه کرد. این سیل‌ها به تخریب بی‌سابقه‌ای منجر شده و به‌طور قابل توجهی بر اقتصاد و امنیت عمومی تاثیر گذاشت.

تامین فوری کالاها و خدمات که توسط دولت، سازمان‌های جامعۀ مدنی، جوامع دینی و تعداد بی‌شماری از داوطلبان حمایت می‌شود، برای بسیاری به امری حیاتی تبدیل شد.

در میان این واکنش جمعی، روستاها و محله‌های مناطق آسیب‌دیده که تلاش‌های جامعه‌سازی بهائی در آن‌ها ریشه دوانده بود، به سرعت دریافتند که چگونه ویژگی‌ها و توانمندی‌هایی که در دوران آرامش به ایجاد پیوندهای قوی دوستی، روحیۀ‌ فداکاری و حس یگانگی منجر شده‌ بودند، می‌توانند در حین بحران به امدادرسانی‌های هماهنگ تبدیل شده و فراتر از کمک‌های مادی، به مردم برای حفظ امید، استقامت و بازسازی کمک کنند.

لیزه فون چکوس کاوالکانتی (Liese von Czékus Cavalcanti)، عضو محفل روحانی ملی بهائیان برزیل، اظهار داشت: «سختی‌های ناشی از سیل‌ها، شادی حاصل از خدمت به هم‌نوعان را تحت‌الشعاع قرار نداد.»

«این سرور، بیانگر دغدغه‌ای عمیق برای رفاه دیگران و ایمانی راسخ به قدرت روح انسان برای تبدیل درماندگی به امید است.»

این قدرت، از طریق عزم راسخ و ابتکار گروه‌هایی از خانواده‌ها که نقشی حیاتی در تلاش‌های بازسازی داشتند، به عمل تبدیل شد.

خانم کاوالکانتی با اشاره به اینکه اصل معنوی مشورت در این تلاش‌ها ضروری بوده است، گفت: «مشورت به ما این امکان را داد تا دیدگاه‌های متنوع را گرد هم آوریم و تصمیمات جمعی یکپارچه‌ای اتخاذ کنیم.»

در این جوامع که مشورت، اصلی زیسته‌شده است، خانواده‌ها تجربۀ زیادی را در دعوت از افراد بسیاری به گفت‌وگوهای متفکرانه دربارۀ توسعۀ جمعی، کسب کرده بودند و از دیدگاه‌های جوانان و سالمندان، زنان و مردان و افراد با پیشینه‌های مختلف بهره می‌بردند. این توانمندی‌ها در حین بحران به کل جامعه اجازه داد تا واقعیت خود را بهتر درک کرده، به‌طور مؤثر ارتباط برقرار کنند، مسائل را حل نموده، حس مالکیت بدست آورند و چالش‌ها را به‌صورت کارآمد مدیریت کنند.

این گروه‌ از خانواده‌ها به عنوان حلقه‌های حیاتی عمل کرده و به توزیع غذا، آب، پتو و سایر ملزومات پرداختند. بسیاری از مردم داوطلبانه در پناهگاه‌های موقت به تهیۀ غذا، دسته‌بندی لباس‌های اهدایی و آماده کردن بسته‌های بهداشتی مشغول شدند.

جوانان که حس قوی عدالت‌خواهی‌شان از طریق برنامه‌های آموزشی اخلاقی بهائی پرورش یافته بود، در خط مقدمِ این تلاش‌ها قرار داشتند. آن‌ها به‌طور خستگی‌ناپذیری تلاش کردند تا به جوامع هم‌جوار که با شرایط فوق‌العاده دشواری روبرو بودند، کمک‌رسانی کنند، زیرا سیل‌های شدید بخش زیادی از زیرساخت‌ها را ویران کرده بود.

سالمندان نیز نقش مهمی ایفا کردند و به‌طور منظم به دیدار افراد تنها می‌رفتند تا به آن‌ها حس همراهی و آرامش دهند.

این تلاش‌ها با کمک شبکه‌های موقت شامل خانواده‌ها، محافل روحانی محلی بهائی و سایر نهادهای بهائی در سطوح محلی و منطقه‌ای تسهیل شد.

این شبکه‌ها شامل زیرشبکه‌ای از پزشکان بود که با همکاری سازمان‌های بخش خصوصی ملی، حدود ۵۰۰۰ مشاورۀ پزشکی آنلاین ارائه کردند.

به عنوان بخشی از تلاش‌های مستمر توسعه، محفل روحانی ملی بهائیان برزیل در حال بررسی راه‌هایی برای حمایت از نهادهای بهائی محلی به‌منظور تقویت تاب‌آوری جامعه است. یکی از ابتکارات در ریو گرانده دو سول بر ارتقای سلامت، به ویژه پیشگیری و درمان بیماری‌های ثانویه ناشی از آلودگی آب متمرکز است. یک تیم بهداشتی تشکیل شده است تا افراد را برای خدمت به عنوان منابع کلیدی برای انتشار اطلاعات حیاتی پیرامون پیشگیری از بیماری‌ها و ارتقای سلامت عمومی آموزش دهد.

خانم کاوالکانتی در تأملی بر پاسخ‌گویی به بحران بیان می‌کند: «این تلاش‌های خستگی‌ناپذیر تحت تأثیر عشق و دیدگاه یگانگی خانوادۀ بشری که الهام‌گرفته از تعالیم بهائی است، هدایت می‌شدند.»

او افزود: «هر روز افراد بی‌شماری با ماشین‌های پر از اقلام امدادی و قلب‌هایی آکنده از عشق، خانه‌هایشان را ترک می‌کردند. اگرچه منابع حیاتی بودند، ولی امیدی که از طریق وحدت و خدمت ابراز می‌شد، آن‌ها را به‌طور واقعی سرپا نگه داشته بود.»