ماتوندا, کنیا — نخستین معبد محلی بهائی در قارهٔ آفریقا، مکانی سراسر نور و روشنایی، روز یکشنبه صبح طی مراسمی مخصوص افتتاح شد.

گروه سرود محلی ذکری را با مضمون «ای پروردگار، نمازم را چشمه‌ی آب حیات قرار ده» به صورت دسته‌جمعی اجرا کردند که تاثیر عمیقی بر حاضران در مراسم افتتاحیه داشت، افرادی که به نمایندگی از نقاط مختلف کنیا برای بزرگداشت این مرحله‌ی تاریخی در سفر روحانی مردمانشان گرد هم آمده بودند.

معبد بهائی که در آثار بهائی از آن با عنوان مشرق‌الاذکار (محل برخاستن ذکر الهی) یاد می‌شود، ماهیتی منحصر به فرد دارد و در قلب جامعه قرار می‌گیرد. معبد بهائی در‌هایش به روی همهٔ مردم باز است و مکانی است که در آن دعا و تفکر الهام‌بخش خدمت به اجتماع می‌شود.

مراسم افتتاحیهٔ روز یکشنبه شامل سخنرانی تانشند لیهاندا (Townshend Lihanda)، یکی از اعضای هیئت مشاورین قاره‌ای در آفریقا بود. آقای لیهاندا که به نمایندگی از بیت‌العدل اعظم در این مراسم حضور داشتند نامه‌ای از طرف ایشان را خطاب به آن جمع خواندند: «در دورانی که جهان گرفتار نابسامانی است، تلاش‌های دوستان در سراسر ماتونداسوی و ورای آن، نور امیدی برافروخته است و موجب نشاط و سروری عظیم است.» (ترجمهٔ غیر رسمی)

بیت العدل اعظم بیان داشتند که تکمیل این پروژه تنها در ۳ سال و تحت شرایط دشوار «گواهی است بر بالندگی، تدبیر و عزم راسخ مردم کنیا.»

مسئولین دولتی، رؤسای دهکده‌ها و مناطق مختلف، مقامات محلی، نمایندگان مؤسسات محلی و ملی بهائی، طراح این معبد و سایر نمایندگان گروه ساخت و ساز از جمله حاضران در این مراسم بود.

موریس ماکوپی (Mourice Mukopi)، رئیس دهکده‌های نزدیک معبد گفت: «مهم‌ترین نکته دربارهٔ معبد بهائی این است که از حضور همهٔ مردم از ادیان مختلف برای دعا و نیایش در این محل استقبال می‌کند.»

ساکنان این منطقه در گفتگو با سرویس خبری جهانی بهائی نیز دیدگاه مشابهی را اظهار کرده‌اند. اندرو جوما (Andrew Juma) می‌گوید: «مردم ماتونداسوی این معبد را نشانهٔ وحدت می‌دانند.»

الدر خائمبا (Elder Khaemba)، یکی دیگر از اعضای جامعهٔ محلی می‌گوید: «وقتی مردمانی از ادیان مختلف در این معبد برای دعا و نیایش گرد هم می‌آیند، اختلافات دیرینه از میان می‌رود.»

ژستوس وافولا (Justus Wafula) یکی از بزرگان دهکده می‌گوید: «نیروهای منفی اجتماع در این معبد جایی ندارند. وقتی به معبد می‌رویم، می‌دانیم که در مسیر درستی قرار داریم و احساس می‌کنیم در خانهٔ خودمان هستیم.»

ندا صمیمی طراح این معبد توضیح می‌دهد که ظاهر این معبد یادآور کلبه‌های سنتی این منطقه است و به بازدیدکنندگان احساس این را می‌دهد که در خانهٔ خودشان هستند: «عبادتگاه مکانی است که روح شما به آن احساس تعلق می‌کند، با هر دین و مذهبی که دارید در آن احساس راحتی می‌کنید و می‌توانید با خالق خود راز و نیاز کنید.»

خانم صمیمی توضیح می‌دهد که فرآیند ساخت این معبد چگونه باعث ایجاد وحدت‌ شده است.

«همهٔ دست‌اندرکاران این پروژه به این موضوع واقف بوده‌اند که این بنا مخصوص ترویج یگانگی و پرستش خداوند است. همهٔ کارهای ما از طریق مشورت انجام شد و جلساتمان را با دعاهایی از ادیان مختلف شروع می‌‌کردیم.»

این پروژه این ماه با دو اقدام مهم به پایان رسید. ابتدا «اسم اعظم» یک نماد مقدس بهائی در رأس گنبد معبد قرار گرفت.

سپس، روز شنبه، یک جعبهٔ کوچک تزئینی حاوی خاک یکی از آرامگاه‌های مقدس در مرکز جهانی بهائی در معبد قرار گرفت تا نمادی از ارتباط عمیق این معبد و مرکز معنوی آئین بهائی باشد.

جان مداهنی، یکی از اعضای محفل روحانی محلی ماتوندا، توضیح می‌دهد که چگونه جامعهٔ بهائی در این منطقه از زمان پیدایشش در دههٔ ۱۹۷۰ تا کنون تکامل یافته است: «در گذشته تنها چند نفر بهائی در خانه‌هایشان برای دعا گرد هم می‌آمدند. اکنون اما بیش از ۳۰۰ خانواده به طور منظم جلسات دعا برگزار می‌کنند، با همسایگان‌شان دعا و مناجات می‌خوانند و بدون این ‌که از اعتقادات دینی دیگران بپرسند از حضور آن‌ها در جلساتشان استقبال می‌کنند.»

«هنگامی که عادت جمع شدن در محل معبد صبح‌های زود قبل از شروع ساخت و ساز شکل گرفت، مشاهده کردیم که چقدر جمع شدن همهٔ اعضای جامعه کنار یکدیگر قبل از اینکه هر کدام به دنبال کارهای روزانه‌ی خودمان برویم تاثیرگذار است. در غیر این صورت هرگز نمی توانستیم کارگران، کشاورزان، جوانان و والدین را دور هم ببینیم.»

برنارد لیوسی (Bernard Liyosi)، یکی دیگر از اعضای محفل محلی می‌گوید: «این معبد از طریق نیایش و خدمت ما را به خدا نزدیک‌تر می‌کند. از جمع شدن در این معبد نیرو می‌گیریم، نیرویی که از آن برای ساختن جوامعی مستحکم‌تر استفاده می‌کنیم.»