پورت‌ویلا, وانواتو — همزمان با جشن چهلمین سال استقلال وانواتو و با نگاهی به آینده، گفتگوی ملی دربارۀ مسیر آموزش و پرورش کودکان و جوانان شتاب بیشتری گرفته است.

اخیراً بهائیان این کشور جهت کمک به این گفتگوها، نمایندگانی از دفتر نخست‌وزیر، وزارت آموزش و پرورش، رؤسای دهکده‌ها و فعالین اجتماعی مختلف را گرد هم آوردند تا در کنار هم بر نقش تربیت اخلاقی در اجتماع تامل کنند.

آقای گرگوار نیمبتیک (Gregoire Nimbtik) مدیرکل دفتر نخست وزیری، با توصیف حس مشترک شرکت‌کنندگان گفت: «همه‌ٔ ما آرزوی اجتماعی را داریم که در آن شادی دائمی باشد، بیگانگی واختلاف نباشد، همه در فضایی مسالمت‌آمیز زندگی کرده و به یکدیگر اهمیت دهیم. سوال این است که چگونه می‌توانیم جوانانمان را تواندهی کرده و آن‌ها را قادر به ساختن چنین اجتماعی کنیم؟ آموزش و پرورش نقشی حیاتی در این زمینه دارد.»

این پرسش دهه‌هاست که در کانون فعالیت‌های آموزش و پرورش بهائی در وانواتو از جمله برنامه‌های سوادآموزی، مدارس رسمی، و فعالیت‌هایی در سطح توده‌ٔ مردم برای پرورش توانایی خدمت به اجتماع در کودکان و جوانان وجود داشته است. آقای هنری تاماشیرو (Henry Tamashiro)، از اعضای جامعۀ بهائی در پورت ویلا و یکی از سازمان‌دهندگان این جلسه می‌گوید: «در گفتگوها با رؤسای دهکده‌ها و اعضای جامعه دربارۀ چالش‌هایی که کشورمان با آن روبرو است، همه به یک پرسش می‌رسیم: چگونه شخصیت اخلاقی فرد می‌تواند پرورش یابد؟»

«چنین گردهمایی‌هایی به بخش‌های مختلف اجتماع اجازه می‌دهد تا دربارۀ یکی از کاستی‌های نظام آموزش و پرورش با هم صحبت کنند: چیزی که رهبران سنتی آن را آموزش و پرورش قلب و جان و آموزگاران آن را تربیت اخلاقی می‌خوانند و جوامع مذهبی از آن به عنوان تربیت معنوی یاد می‌کنند.»

رئیس کِن هیوو (Ken Hivo) از فرشووتا (Freshwota)، یکی از بزرگ‌ترین محله‌های پورت‌ویلا، در این جلسه گفت: «تربیت اخلاقی بسیار مهم است. نظام آموزش و پرورش کنونی ما اغلب بچه‌هایمان را برای استخدام و کار آماده می‌کند و بر تربیت ذهن تمرکز دارد. اما داشتن اجتماعی کارآمد، نیازمند قلوبی خالص و پاک است. در این زمینه اصول معنوی باید راهنمای فرد باشند. اجتماع‌هایی که تنها بر اساس اصول مادی اداره می‌شوند به مرور زمان رو به فساد و زوال می‌روند. اگر اصول معنوی بر جوامعمان حاکم باشد بسیاری از معضلات اجتماعی‌مان از میان می‌رود.»

خانم آندرئا هینج (Andrea Hinge)، از دانشگاه «ساوث پاسفیک» (South Pacific) نیز افکار مشابهی را بیان کرد: «این یعنی داشتن معلم‌هایی که تنها بر این که شاگرد در امتحان قبول شود تمرکز نداشته باشند، بلکه به شاگردان بیاموزند که چگونه در اجتماع با دیگران زندگی کنند.»

نمایندگان جامعۀ بهائی در این گردهمایی توضیح دادند که زمانی که کودکان از سنین اولیه دربارۀ مفهوم خدمت خالصانه بیاموزند می‌‌توانند از سن پایین در پیشرفت اجتماعی مشارکت کنند. از جمله مثال‌های متعددی که ارائه شد، نمونه‌هایی از تلاش‌های جوانانی بود که با شرکت در برنامه‌های آموزشی بهائی اکنون در حال مدیریت بخش‌های حفاظت‌شده در جنگل‌‌های اطراف روستاهایشان هستند تا گونه‌های بومی را حفظ کنند.

آقای تاماشیرو دربارهٔ گردهمایی‌های آینده می‌گوید: «این گفتگو درهای جدیدی را باز می‌کنند. شرکت‌کنندگان با نوعی ناامیدی از شرایط اجتماع به این جلسه آمدند، اما زمانی که متوجه شدند افراد دیگری هم مانند آن‌ها مشتاق بررسی چالش‌های پیش روی جوانان هستند و راه موثری برای پیشرفت وجود دارد، همه بسیار امیدوار شدند.»