بانگی, جمهوری آفریقای مرکزی — دسترسی محدود به اینترنت در برخی از مناطق دنیا مانعی برای ادامهٔ تدریس رسمی در دوران همه‌گیری بیماری کرونا نشده است. مدارس محلی الهام‌گرفته از آموزه‌های بهائی در این مناطق راه‌های خلاقانه‌ای برای تطبیق با شرایط کنونی و پاسخگویی به نیازهای آموزشی دانش‌آموزان‌شان یافته‌اند.

جودیکال موکوله (Judicaël Mokolé) از «بنیاد ناهید و هوشنگ عهدیه» که حامی مدارس محلی در جمهوری آفریقای مرکزی است می‌گوید: «این مدارس ثمرهٔ تلاش مردم محلی -والدین و معلمین- به‌منظور فراهم آوردن سطح بالای آموزش برای کودکان است. این مدارس عناصر معنوی و آکادمیک را با هم می‌آمیزد و کودکان را با هدف مشارک در پیشرفت اجتماعشان تربیت می‌کند. این مدارس از نزدیک با زندگی جامعه پیوند خورده‌اند و از جمله موسساتی بوده‌اند که در این شرایط خاص نقش مهمی در کمک به مردم ایفا کرده‌اند.»

کلمنت فیزور (Clément Feizouré)، مدیر این سازمان الهام‌گرفته از آموزه‌های بهائی افزود: «جامعه نسبت به این مدارس احساس تعلق می‌کند. سازمان ما به پرورش توانمندی افراد برای آموزش و امور اداری کمک می‌کند اما اعضای جامعه هستند که مدیریت مدرسه، منابع و برنامه‌های آموزشی را بر عهده دارند. آن‌ها در این دوران پرآشوب نیز همچنان به انجام وظایف خود ادامه می‌دهند.»

اکنون، مطابق با قوانین بهداشتی تعیین شده در کشور، کلاس‌ها در خانه‌ها و با تعداد محدودی از کودکان تشکیل می‌شود. در حال حاضر داوطلبان بیشتری در حال گذراندن دوره‌ی تربیت مربی هستند تا بتوان اطمینان حاصل کرد که همهٔ خانواده‌ها برای کمک به دانش‌‌آموزان در خواندن، نوشتن، انجام تمرینات ریاضی و ارائهٔ دروس تربیت معنوی از حمایت یک مربی برخوردار هستند.

آقای موکوله می‌گوید: «این رویکرد غیرمتمرکز فرصت‌های غیرمنتظره‌ای فراهم کرده است. از جمله این امکان برای والدین به وجود آمده که درک خود را نسبت به اصول و مهارت‌های آموزشی افزایش دهند، که دستاوردی بسیار ارزشمند است زیرا خانه اولین محل یادگیری کودکان است.»

یکی از اصول بهائی که شالوده‌ٔ این مدارس را شکل می‌دهد این است که جامعهٔ محلی می‌تواند در آموزش کودکان نقش مهمی ایفا نماید. جوامع با چنین احساس تعلقی، در ادامه دادن به برنامه‌های آموزشی در دوران همه‌گیری بیماری ویروس کرونا ضمن رعایت موازین بهداشتی تعیین‌شده توسط دولت بسیار متعهد بوده‌اند. در اندونزی که تدریس حضوری باید به حالت تعلیق در می‌آمد، معلمین مدارس محلی برای رساندن تکالیف مدرسه به خانهٔ دانش‌آموزان می‌روند.

در نقاط دیگر، خانواده‌ها منابعشان را برای کمک به معلمین مدارس محلی در اختیار قرار داده‌اند تا مدارس بتوانند در این دوران سخت اقتصادی به فعالیت خود ادامه دهند. برای مثال در مالاوی، والدین محصولات مزارع خود را با معلمین سهیم شده‌اند. برخی از خانواده‌ها داوطلبانه روی زمین‌های زراعی معلمین کار می‌کنند تا معلمین بتوانند به تدریس کلاس‌ها بپردازند.

اندرو نهلان (Andrew Nhlane)، هماهنگ‌کنندهٔ ملی مدارس محلی که با «بنیاد بامبینو» (Bambino Foundation) در مالاوی کار می‌کند، می‌گوید: « در این جوامع والدین هستند که معلم‌های فرزندانشان را انتخاب می‌کنند به همین جهت از همان ابتدا اعتماد میانشان وجود داشته است. به همین دلیل است که در شرایط فعلی نیز مشتاق حمایت از معلمین هستند.»

در کالچینی (Kalchini)، در بنگال غربی از ایالات هند، اعتماد میان والدین و معلمین به خارج از محیط کلاس نیز بسط یافته است. وقتی یک سازمان به دنبال داوطلبانی برای توزیع مواد غذایی میان روستائیان بود، ساکنین روستا خواستار این شدند که معلمین مدارس محلی این نقش را بر عهده بگیرند زیرا معتقد بودند آن‌ها با رعایت انصاف این وظیفه را انجام خواهند دارد.

ماچاسانا کویجام (Machasana Koijam) که در یکی از مدارس محلی در لانگاتل (Langathel) در مانیپور در هند کار می‌کند می‌گوید:

«آموزه‌های بهائی به ما می‌گوید که یکی از بزرگ‌ترین خدماتی که می‌توانیم انجام دهیم تعلیم و تربیت کودکان است. والدین از فداکاری معلمین به خصوص در شرایط فعلی آگاهند؛ معلمینی که با فداکاری به آموزش علمی و معنوی کودکان مشغول‌ هستند تا فرزندان ما به خوبی تربیت شوند و این جهان را روشنی بخشند.»