بخارست, رومانی — با وجود ادامهٔ اختلال در اجتماع و ایجاد درد و رنج شدید توسط بیماری عالم‌گیر ویروس کرونا، تنها در مدت چند ماه، فداکاری و بخشندگی در حیات جمعی بشر بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌ است.

ایوان مارلین سکارلتسکو (Ivone Marlen Scărlătescu)، از اعضای محفل ملی بهائیان رومانی می گوید: «تمایل طبیعی روح به دعا، به اینکه در زمان شادی یا سختی به خالق خود روی آورد، اغلب در شلوغی زندگی روزمره به فراموشی سپرده شده بود. اما حال، در این بحران، مردم به سوی ماهیت معنوی‌شان چیزی که میان همهٔ ما وحدت ایجاد می‌کند- سوق پیدا کرده‌اند و بار دیگر به اهمیت دعا و نیایش پی‌ برده‌اند.»

بهائیان رومانی، در واکنش به این تمایل فزاینده به دعا و نیایش در کشورشان، به برگزاری جلسات دعای آنلاین برای تمام علاقه‌مندان پرداخته‌‌اند. خانم سکارلتسکو می‌گوید: «همچنان که مردم هر روز برای دعا و نیایش گرد هم می‌آیند، پل‌هایی برای گفتگویی عمیق‌تر ساخته می‌شود. قلب‌های مردم حالا کم کم همچون یک قلب واحد می‌تپد. ما شاهد شکل جدیدی از برادری و دوستی مبتنی بر دعا و مناجات، همبستگی و مراقبت از یکدیگر هستیم.»

این گفته‌ها احساسات بسیاری از افراد را در سرتاسر جهان منعکس می‌کنند. در بورنئوی شرقی (East Borneo)، در اندونزی، گروهی از دوستان که به نیت دعا برای مردم کشورشان به صورت آنلاین دور هم جمع می‌شدند به صورت طبیعی به این فکر افتادند که چگونه می‌توانند به دیگران در محله‌شان کمک کنند. گفتگوهای آن‌ها منجر به پروژه‌ای برای تولید ماسک و توزیع آن‌‌ها میان افراد نیازمند شد.

رینا تجوآ لینا (Rina Tjua Leena)، از اعضای دفتر امور خارجی بهائیان اندونزی می‌گوید: «زمانی که چند نفر گرد هم می‌آیند تا با هم دعا بخوانند و عمیقاً دربارۀ معنای کلمات مقدسی که بر زبان می‌آورند بیاندیشند، دید واضح‌تری از مسائل مهم به دست می‌آورند و احساس وحدت بیشتری می‌کنند. آن‌ها می‌‌توانند برای پاسخگویی به نیازهایی که اطرافشان مشاهده می‌کنند، تصمیماتی بگیرند و اقداماتی انجام دهند.»

مردمی که قبلاً که احساس می‌کردند حتی همسایه‌هایشان آن‌‌ها را نمی‌بینند و توجهی به آن‌ها ندارند، اکنون متوجه این مسئله شده‌اند که نیروی دعای جمعی می‌تواند غریبه‌ها را تبدیل به دوست و آشنا کند. معابد بهائی با پخش زندۀ برنامه‌های دعا و نیایش و گردهمایی‌های آنلاین برای دعا و نیایش گروهی، افراد بسیاری را گرد هم آورده، از اضطراب‌ها کاسته و الهام‌بخش امید بوده‌‌اند.

در سانتیاگو، شیلی، یکی از شرکت‌کنندگان در این جلسات دعا و نیایش توضیح می‌‌دهد که جمع شدن برای دعا در میان مردمی که پیش از آن با هم غریبه بودند، پیوندهای دوستی به وجود آورده است.

«حالا، همسایه‌ها هر موقع که بتوانند پیوسته از هم حمایت می‌کنند. اگر کسی به سوپرمارکت یا داروخانه می‌رود به دیگران اطلاع می‌دهد تا اگر چیزی نیاز داشته باشند برایشان تهیه کند.»

البته حس پیوند میان مردم تنها به دسترسی داشتن به اینترنت وابسته نبوده است. در بسیاری از نقاط دنیا، مردم شبکه‌های تلفنی ایجاد کرده‌اند تا با یکدیگر دعا بخوانند یا برنامه‌های دعا و نیایش رادیویی برای کانال‌های محلی تهیه کرده‌اند.

بهائیان در کامولی، اوگاندا، روزانه در حال پخش برنامه‌های رادیویی دربارۀ اهمیت زندگی آمیخته با دعا و نیایش هستند. دیوید وایسوا (David Waiswa)، از اهالی این منطقه می‌گوید: «این لحظات روزانۀ دعا، تبدیل به زمانی می‌شوند که تمامی اعضای خانواده می‌توانند در کنار هم به پرسش‌های عمیق فکر کنند و حتی دربارۀ مسائل خانوادگی با هم مشورت کنند.

«اعضای خانواده، در محیطی سرشار از محبت، وحدت و تفاهم که توسط دعا ایجاد شده، نه تنها نسبت به هم با ملاحظهٔ بیشتری رفتار می‌کنند بلکه از نیازهای جامعۀ اطرافشان نیز آگاه‌تر می‌شوند.»

حنان احسان، جوانی در اردن، در مورد لحظات دعا و نیایش با دوستانش می‌گوید: «چیزی که به ما کمک کرده تا از این روزهای سخت عبور کنیم، توجه به خداوند و دعا و نیایش در کنار هم بوده است، همچنین صحبت کردن دربارهٔ این که این بیماری عالم‌گیر چه طور بر زندگی‌مان تاثیر گذاشته و اینکه چه طور می‌توانیم به یکدیگر در پشت سر گذاشتن این روزهای سخت کمک کنیم و این که چه طور اجتماعمان می‌تواند پس از این بحران پیشرفت کند.»