وینزور, انگلستان — گروهی از فعالان اجتماعی بریتانیا از جمله دانشمندان و نمایندگان جامعهٔ مدنی و جوامع دینی، به تازگی در سنت جورج هاوس (St. George’s House) در قلعهٔ وینزور (Windsor Castle) گرد هم آمدند تا به این سوال بپردازند که چگونه دین می‌تواند الهام‌بخش وحدت فکر و عمل در ارتباط با مسائل تغییرات اقلیمی باشد. سنت جورج هاوس که پنجاه سال قبل توسط دوک ادینبرا تأسیس شده است سازمانی است که هدفش پیشبرد گفتگو دربارهٔ مسائل اساسی اجتماع بریتانیا است.

کارل وایتمن (Karl Wightman)، نمایندهٔ دفتر روابط عمومی بهائیان انگلستان گفت: «واضح است که حفاظت از محیط‌زیست فراتر از مسئلهٔ کاهش انتشار کربن است. مسئلهٔ واقعی شاید عمیق‌ترین پرسشی است که بشریت تا به حال با آن روبرو شده است- چگونه می‌توانیم آینده ای پایدار و تمدنی را تصور کنیم که اجزای آن بهم پیوسته باشند؟»

این گروه دربارهٔ دیدگاه‌های متنوع معنوی، سکولار و آکادمیک تأمل کردند و سوالات اساسی پیرامون تلاش‌های جمعی در ارتباط با محیط‌زیست را مورد بررسی قرار دادند.

در میان شرکت‌کنندگان این توافق وجود داشت که چیزی فراتر از راه‌حل‌های فنی برای مشکلات حال حاضر مورد نیاز است. بشر همچنین باید پرسش‌های عمیقی دربارهٔ فرهنگ مصرف‌گرایی رایج و ارزش‌های زیربنایی آن بپرسد. یکی از شرکت‌کنندگان گفت: «آنچه نیاز داریم درک جدیدی از خوشبختی است.» شرکت‌کنندهٔ دیگری اشاره کرد: «دین حاوی آموزه‌هایی است که تمایل انسان به مصرف‌گرایی را کاهش می‌دهد و به جای آن قناعت را ترویج می‌دهد.» شرکت‌کنندگان به این نتیجه رسیدند که رشد نامحدود در کره‌ای با منابع محدود، ناپایدار است.

بحث و گفتگوها میان شرکت‌کنندگان همچنین این موضوع را مورد توجه قرار داد که نباید دین را تنها به عنوان ابزاری برای بسیج کردن مردم در نظر گرفت. آموزه‌های دینی رابطهٔ میان اجتماع و دنیای طبیعت را روشن می‌سازد و به مسئلهٔ بنیادین مصرف‌گرایی افراطی می‌پردازد که با سوءاستفاده و تخریب محیط‌زیست همراه است.

بینش‌های حاصل از این مشورت به عنوان مشارکتی جمعی در گفتمان تغییرات اقلیمی در متنی مشترک جمع‌آوری خواهد شد و به بیست و ششمین جلسهٔ «کنفرانس اعضای چارچوب سازمان ملل متحد دربارهٔ کنوانسیون تغییرات اقلیمی» ارسال خواهد شد.

جوامع دینی مشارکت‌های چشم‌گیری در جلسات پیشین این کنفرانس داشته‌اند. در کنفرانس COP 21 که در سال ۲۰۱۵ در پاریس برگزار شد و نقطهٔ عطفی بود جامعهٔ جهانی بهائی بیانیه‌ای درمورد نقش ایمان دینی در تغییرات اقلیمی آماده کرد.

در قسمتی از این بیانیه آمده است: « ایجاد الگوهاي پایدار زندگی فردی و جمعی نه تنها نیازمند فن‌آوری‌های جدید است، بلکه به آگاهی جدیدی در انسان‌ها نیاز دارد، آگاهی‌ای که شامل درك جدیدی از خودمان و جایگاهمان در دنیا باشد.»

«این آگاهی از کجا خواهد آمد؟ و اراده و انضباط شخصی لازم براي تجسم این آگاهی در شهرها و روستاهای بیشمار در کجا یافت خواهد شد؟ توانمندی فداکاری برای سعادت دیگران، اعتماد کردن و قابل اعتماد بودن، قانع و راضی بودن، بی‌دریغ و سخاوتمندانه بخشیدن و خصلت‌هایی از این قبیل تنها از عملگرایی صرف یا مصلحت‌اندیشی سیاسی ناشی نمی‌شوند؛ بلکه از درونی‌ترین منابع الهام و انگیزهٔ انسانی سرچشمه می‌گیرند. در این خصوص ایمان- چه به تلاش‌هایی که در زمینۀ پایداری صورت می‌گیرد و چه به توانمندی نوع بشر نقش اساسی دارد.»