جامعۀ جهانی بهائی، نیویورک — در مجموعه‌ای از میزگردهای پرشور و پویا که توسط جامعۀ جهانی بهائی برگزار شد، نمایندگان جوان دربارۀ مسئولیت نسل خود در ساختن جوامعی صلح‌جو و دادگر، و بازتعریف ماهیت رهبری و قدرت مشورت کردند. این نشست‌ها در بستر یکی از کنفرانس‌های بزرگ سالانه سازمان ملل متحد انجام گرفت که از تاریخ ۹ تا ۱۸ ژوئیه برگزار می‌شد.

چگونه می‌توان شرایطی ایجاد کرد که‌ مسئولیت تلاش برای بهبود و اصلاح جهان تنها مشغلۀ تعداد محدودی کارشناس و افراد حرفه‌ای نباشد، بلکه حق همگان و جلوه‌ای از معنای انسان بودن باشد؟

این پرسشی بود که آقای لیام استفنز (Liam Stephens)، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی و یکی از حاضران در این میزگرد از هلند مطرح کرد.

آقای استفنز به حاضران در میزگرد گفت: «این شیوۀ تفکر باعث می‌شود تا تمام فعالیت‌هایمان از جمله حرفه، تحصیلات و زندگی خانوادگی‌مان ما را به سوی اجتماعی صلح‌جو و عادل سوق دهد. این تفکر به ما اجازه می‌دهد تا متوجه باشیم که هر شخص می‌تواند به شکل منحصر به فردی در این مسیر مشارکت کند».

نمایندگان جامعۀ جهانی بهائی حاضر در مجمع سیاسی عالی رتبه سازمان ملل متحد در سال 2018، در مجموعه‌ای از میزگردها که به میزبانی جامعۀ جهانی بهائی برگزار شد همراه با نمایندگانی از سازمان‌های همکار، بر موضوع سهم جوانان برای رسیدن به اهداف توسعۀ پایدار با نام دستورالعمل 2030 تمرکز کردند. این گردهمایی یک نشست سالانه است که کشورهای عضو سازمان ملل متحد به همراه سایرین را، برای بازبینی پیشرفت به سوی دستیابی اهداف توسعۀ پایدار دور هم جمع می‌کند. در حاشیۀ این اجلاس، سازمان‌های غیردولتی همچون جامعۀ جهانی بهائی نشست‌های مرتبط برگزار می‌کنند. سه میزگردی که جامعۀ جهانی بهائی میزبان آن بود؛ قدرت ذاتی تنوع، ساختن جوامعی امن، صلح‌جو و سازگار، و توانمند‌سازی برای تحول حیات جامعه را مورد بررسی قرار دادند.

در حالیکه جوانان در حیات اجتماع مشغول مشارکت فعال هستند دربارۀ پیشرفت اجتماع شروع به بررسی پرسش‌های بنیادین می‌کنند و اینکه چه عواملی می‌تواند مؤثر در ترقی اجتماع و یا بازدارنده آن باشد. شرکت‌کنندگان در میزگردهای جامعۀ جهانی بهائی متوجه این نکته شدند که پیشرفت اجتماع، نیازمند توانمندسازی برای ایجاد

گفتگوها همچنین بر رویکردهای جدید رهبری تمرکز داشت، رویکردهایی که مبتنی بر درک سازنده‌تری از قدرت و مرجعیت هستند.

آقای امانوئل زاپاتا کالداس (Emmanuel Zapata Caldas)، یکی از نمایندگان جامعۀ جهانی بهائی و از حاضران در این میزگرد از کلمبیا گفت: «وقتی مفاهیم به ارث رسیده به ما دربارۀ تسلط و قدرت کنار گذاشته شود و نیروی همکاری و وحدت فکر و عمل پذیرفته شود، قابلیت‌های ذاتی جوانان خود را نشان می‌دهند و می‌توانند در جهت خیر عموم به کار گرفته شوند.»

آقای زاپاتا کالداس گفت جوانان، توانمندی تشخیص قوای مثبت و منفی موجود در جوامع را در خود پرورش می‌دهند؛ برای تصمیم‌گیری صحیح جمعی به قدرت مشورت تکیه می‌کنند و عمیق‌ترین خواسته‌هایشان خدمت خالصانه به اجتماع است.

یکی از دیگر سخنرانان در این میزگرد، خانم اوپاسانا چائوهان (Upasana Chauhan)، نمایندۀ کمپین «من آپ» (Man up) در سازمان ملل متحد، از حاضران جوان که مشتاقند تا فرایندهای تغییرات اجتماعی را رهبری کنند خواست تا دیگران را در این مسیر همراه سازند: «رهبر کسی نیست که خودش تنها به پیش رود بلکه رهبر کسی است که کل یک گروه را با خود همراه سازد. وقتی‌که ده قدم از فرد دیگری جلو هستید، آخر روز ۱۵ دقیقه وقت صرف کنید و آن فرد را به مرحله‌ای برسانید که کمک می‌کند هر دوی شما یادگیری داشته باشید و پیشرفت کنید.»

شرکت‌کنندگان همچنین دربارۀ معانی ضمنی این مفهوم که بشریت همچون بدن انسان به هم وابسته است گفتگو کردند، موضوعی محوری که در سراسر تعالیم بهائی به چشم می‌خورد و پیوندهای بی‌شمار وابستگی میان مردم جهان را ارج می‌نهد.

یکی از شرکت‌کنندگان جوان از افغانستان، آقای بهمن شاهی، نمایندۀ یک سازمان تثبیت صلح به نام «جستجوی زمینۀ مشترک» (Search for Common Ground) به اهمیت این پیوندها در اجتماع معاصر و آینده اشاره کرد و یک شعر کلاسیک را به یاد آورد: «این شعر، سخن از این می‌گوید که نوع بشر یک بدن است و هر وقت قسمتی از بدن دچار درد شود کل بدن دردمند است. این موضوعی است که جهان باید بپذیرد.»

یکی از دیگر موضوعات مهمی که شرکت‌کنندگان مورد بحث و گفتگو قرار دادند موضوع هویت بود و بررسی این ‌که چطور بعضی از برداشت‌ها از خود می‌توانند خالق حس وحدت و یگانگی باشند در حالی که برداشت‌های دیگر می‌توانند حس جدائی و تفرقه را تقویت کنند. هدف هر سه نشست بررسی چگونگی ساختن شالوده‌هایی برای حس هویت مشترک بود.

خانم سفیرا رامشفر(Saphira Rameshfar)، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی و یکی از برگزارکنندگان این نشست‌ها گفت: «ما انسان‌ها در تمامی جنبه‌های اساسی زندگی، در توانمندی فکر کردن، رؤیا داشتن، خلق کردن، در اشتیاق هر قلب برای یافتن خوشبختی، رشد کردن و پیوستن به دیگران، تفاوتی با هم نداریم.»