مرکز جهانی بهائی — اگر رسیدگی به جدی‌ترین چالش‌های جهان، از تغییرات اقلیمی گرفته تا نابرابری مفرط اقتصادی، نه فقط مستلزم منابع و دانش، بلکه نیازمند بازنگری بنیادی اصول اساسی‌‌ همکاری‌های بین‌المللی باشد چه باید کرد؟

قسمت جدیدی از پادکست سرویس خبری جامعۀ بهائی این چالش بنیادین را بررسی می‌کند. در این قسمت نمایندگانی از جامعۀ جهانی بهائی در آدیس‌آبابا، بروکسل، قاهره، ژنو، جاکارتا و نیویورک حضور دارند.

بانی دوگال (Bani Dugal) از دفتر نیویورک جامعهٔ جهانی بهائی با اشاره به سابقهٔ بلندمدت مشارکت جامعهٔ بهائی در گفتمان حکمروایی جهانی، به بیانیهٔ اخیر این نهاد با عنوان «استقبال از وابستگی متقابل: اساسی برای جهان در حال گذار» اشاره می‌کند که در «اجلاس آیندهٔ» سازمان ملل ارائه شده است. او توضیح می‌دهد که این بیانیه جامعۀ بین‌المللی را «به بازاندیشی دربارهٔ اصل اساسی یگانگی نوع بشر دعوت می‌کند. ما بر این باوریم که تا این اصل در مرکز هر نظام حکمروایی قرار نگیرد... قادر به دستیابی به صلح و امنیت در جهان نخواهیم بود.»

راشل بیانی (Rachel Bayani) از دفتر بروکسل توضیح می‌دهد که چگونه این اصل، مفروضات رایج دربارهٔ روابط بین‌الملل را به چالش می‌کشد. او می‌گوید که چشم‌انداز بهائی، به جای اینکه جامعهٔ بشری را متشکل از افرادی دارای تضاد منافع تلقی کند، «بشریت را به منزلۀ یک واحد می‌بیند که در آن رفاه یک بخش از جهان وابسته به رفاه کل است. هر نظامی که قرار است مورد استفاده قرار گیرد باید به‌ صورت مشترک توسط همگان طراحی شود.»

این گفت‌وگو نشان می‌دهد که چگونه رویکردهای کنونی به حکمروایی اغلب اهداف خود را تضعیف می‌کنند. به‌ عنوان مثال، سیاست‌های اقلیمیِ که با حسن نیت در یک منطقه اتخاذ می‌شوند، اگر بدون در نظر گرفتن بهم‌پیوستگی متقابل جهانی تدوین شوند، می‌توانند تأثیرات مخربی بر بخش‌ کشاورزی مناطق دیگر بگذارند.

شرکت‌کنندگان اظهار می‌کنند که چنین درکی، نیازمند بازنگری بنیادین مفاهیمی مانند قدرت است. سیمین فهندژ از دفتر ژنو دیدگاه رایج دربارهٔ قدرت به‌ منزلۀ «تسلط...، رقابت...، و برتری» را با دیدگاهی مقایسه می‌کند که در آن قدرت بازتابی از «توانایی آزادسازی ظرفیت‌های بشر...قدرت عشق، و قدرت وحدت» است».

حاتم الهادی (Hatem El-Hady) از دفتر قاهره بر ضرورت زیر سوال بردن مفروضات بنیادین تأکید می‌کند. او می‌گوید: «ما باید تمام الگوهایی را که ما را به این مرحله رسانده‌اند بازبینی کنیم.» وی با اشاره به تنش‌های جهانی به عنوان شاهدی از شکست نظام‌های کنونی می‌گوید: «تا زمانی که وحدت را به عنوان یک اصل بنیادین و هویت مشترک خود را به منزلۀ انسان‌هایی شریف در نظر بگیریم... نمی‌توانیم بپذیریم که تنها بخشی از جهان در رفاه و آسایش و دیگران از آن بی‌بهره باشند.»

سلیمان بیلی (Solomon Belay) از دفتر آدیس‌آبابا توضیح می‌دهد که گفتگو باید از چارچوب‌های نظری فراتر رفته و به چالش‌های عملی حکمروایی بپردازد. او توضیح می‌دهد که بسیاری از منشورها و کنوانسیون‌های موجود میان کشورهای آفریقایی به‌دلیل برداشت‌های محدود از حاکمیت ملی که منافع انفرادی کشورها را بر پیشرفت جمعی مقدم می‌شمارد، به مرحلۀ اجرا نرسیده‌اند.

این گفتگو بر ضرورت مشورت برای حکمروایی مؤثر تأکید می‌کند؛ مشورت نه به معنای مذاکره بین مواضیع از پیش تعیین‌شده، بلکه به معنای بررسی مشترک واقعیت. دِسیتیا ناوریس (Desytia Nawris) از دفتر جاکارتا می‌گوید: «مشورت ابزاری است که ما را قادر به دستیابی به هدف مشترکمان می‌سازد.»

این قسمت از پادکست خاطرنشان می‌کندکه صلح پایدار نیازمند چیزی فراتر از عدم وجود درگیری و اختلاف است؛ صلح نیازمند نظام‌های حکمروایی‌‌‌ای است که توانمندی بشر را به جای رقابت به سمت همکاری هدایت کند و ماهیت معنوی مشترکمان را به رسمیت بشناسد.

این قسمت از پادکست بخشی از مجموعهٔ «در گفت‌وگو» است که به بررسی جمعی کاربرد عملی اصول بهائی در ساختن اجتماع‌های صلح‌آمیز می‌پردازد.