سرویس خبری جامعه جهانی بهائی انتشار مجموعه‌ای پادکست‌ درباره صد و پنجاهمین سالگرد ورود حضرت بهاءالله به عکا را در دست دارد. این مقالۀ کوتاه به معرفی اولین بخش از این پادکست‌ها می‌پردازد.

مرکز جهانی بهائی - این هفته مقارن با صد و پنجاهمین سالگرد ورود حضرت بهاءالله به عکا، آخرین مرحله از سلسله تبعیدهایی است که به دستور دو سلطان مستبد صورت گرفت. از همان زمان، منطقۀ عکا و حیفا به مرکز اداری و روحانی جامعۀ بهائیان سراسر عالم و دربرگیرندۀ مقدس‌‎ترین اماکن این جامعه تبدیل گردید.

آقای نادر سعیدی، پروفسور مطالعات ایرانی دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس می‌گوید: «این تبعید، ظالمانه، ناعادلانه و با هدف سرکوب بود، اما حضرت بهاءالله توانستند این ظلم و ستم را به سفری به سوی معنویت و آزادی برای بشر تبدیل کنند. این دوره تبعیدها، نقطۀ عطف عظیمی در رسالت حضرت بهاءالله و به نوعی نقطۀ عطفی در تاریخ فرهنگی بشریت است.»

حضرت بهاءالله در سال ۱۸۵۳ میلادی مجبور به ترک وطن خود ایران شدند و این آغازگر تبعیدهای بعدی بود. دولت‌های ایران و عثمانی گمان می‌کردند با فرستادن حضرت بهاءالله به یک زندان دوردست، می‌توانند نور آئین ایشان را خاموش کنند.

در روز ۱۲ اوت ۱۸۶۸، سربازان عثمانی منزل حضرت بهاءالله در شهر ادرنه را محاصره کردند و مقامات به ایشان دستور تبعید جدید را اعلام کردند بی‌ آنکه مقصد مشخص باشد. حدود دو هفته پس از شروع این سفر بود که حضرت بهاءالله و همراهانشان از محل تبعید خود با خبر شدند: عکا، زندان-شهری قدیمی در فلسطین عثمانی.

پروفسور دیوید کاشنر (David Kushner) تاریخ‌شناس متخصص امپراطوری عثمانی می‌گوید: «عکا در وهله اول برای عثمانیان شهری بود برای زندان کردن مجرمین و بعد محلی برای تبعید افرادی که حکومت می‌خواست تحت نظارت خود داشته باشند. بهائیان از دسته دوم بودند».

عکا شهری تاریخی بود که از تمدن‌های مختلفی گذر کرده و زمانی یک مرکز برجسته‌ در فلسطین عثمانی به شمار می‌رفت، اما حکومت عثمانی در سال ۱۸۶۸ از این شهر به عنوان یکی از زندان‌های مستعمره خود استفاده می‌کرد، شهری متروک که قرار بود حضرت بهاءالله با تبعید به آنجا به فراموشی سپرده شوند.

هم اکنون سالانه هزاران بهائی برای زیارت از منطقه عکا-حیفا بازدید می‌کنند، زیارتی که نماد عشق و اخلاص به زندگی و آموزه‌های حضرت بهاءالله است.