حیفا, اسرائیل — بهائیان عالم در صد هزار شهر و قریه در بیش از صدوهفتاد کشور که مرکب از جمیع نژادها و اقوامند در اول فروردین به استقبال نوروز شتافته و همزمان با حلول سال جدید مراسم بزرگداشت صدمین سال استقرار کالبد مطهر حضرت باب در کوه کرمل را برگزار مینمایند.

حضرت عبدالبها در مقام مرکزیت عهد و میثاق دیانت بهائی در نوروز ۱۲۸۸ شمسی مطابق با ۱۹۰۹ میلادی بقایای گرانمایه حضرت باب را در مقری ابدی در کوه کرمل در حیفا در مقبره ای که به هدایت ایشان بر پا گردیده بود مستقر فرمودند.

این مقبره مبارک پس از چندی با ایوانی مدور و سقفی بزرگتر ستون بندی شده و به گنبدی مطلا مزین گردید. به اعتقاد بهائیان پیامبر الهی حضرت باب در قرن نوزدهم مبشر ظهور قریب الوقوع حضرت بهااله موعود جمیع ادیان الهی و پایه گذار دیانت بهائی بودند. در مدتی کوتاه پس از ظهور حضرت باب در تاریخ ١٢٦٠ هجری قمری مطابق با ١٨۴۴ میلادی، حضرت بهاالله که از طهران به بغداد تبعید گردیده بودند نهضت روحانی خود را علناً اظهار فرمودند.

حضرت باب پس از تبعید از شیراز به آذربایجان، سرانجام در میدانی عمومی در تبریز ودر حضور بیش از ده هزار نفر به فتوای علما و به دستور امیرکبیر صدر اعظم، و با موافقت ناصرالدین شاه قاجار به ضرب ٧٥٠ گلوله تیرباران گردیدند. کالبد مبارک ایشان به مدت پنجاه سال در ایران مخفیانه حفظ گردید و سرانجام به سرزمین مقدس در فلسطین که جزئی از امپراطوری عثمانی بود منتقل و در قلب کوه کرمل جای گرفت.

حضرت بهاالله که خود از ایران به بغداد و سرانجام به شهر عکا در فلسطین تبعید گردیده بود در سال ۱۳٠۹ هجری قمری مطابق با ۱۸۹۲ میلادی به حضرت عبدالبها امر فرمودند که کالبد مطهر حضرت باب را از ایران منتقل و در کوه کرمل مستقر فرمایند. حضرت عبدالبها پس از خریداری قطعه ای زمین به این منظوردر دامنه کوه کرمل مقبره شایسته ای بنا نموده و بقایای آن حضرت را در تابوت مرمر حجاری شده که اهدائی بهائیان رانگون در برمه بود جای داده و در مراسمی پر وقار و عظمت در حضور بهائیان شرق و غرب در مقبره دائمی قرار دادند.

بدین ترتیب بود که به اعتقاد بهائیان سرزمین مقدسی که از دیرباز جایگاه و مد نظر انبیا و رسل الهی بود به وجود مبارک حضرت باب و حضرت بهاالله موعود ملل و ادیان به اوج تقدس ارتقا یافت. سنت الهی پیوسه بر آن بوده که پیامبرانش از ابراهیم تا بهاالله از شهر و وطن اصلی بدست دشمنان حق و حقیقت به تبعید و مهاجرت مبتلا گردند تا انوار «لا شرقیه و لا غربیه» در آفاق و نفوس منتشر و «یدالله فوق ایدیهم» چون آفتاب جهانتاب ظاهر و آشکارگردد.