مرکز جهانی بهائی — در جدیدترین قسمت پادکست «در گفت‌وگو»، چهار عضو هیئت مشاورین تلاش‌هایی را بررسی می‌کنند که برای پیشرفت اجتماعی در چند کشور قفقاز و آسیای میانه جریان دارد، از محله‌هایی در عشق‌آبادِ ترکمنستان تا تفلیسِ گرجستان.

آنان بررسی می‌کنند که چگونه اصول بهائی، همچون مشورت، وحدت در کثرت و برابری زنان و مردان، جوانانی را که در برنامه‌های آموزش اخلاقی و معنوی مشارکت دارند برمی‌انگیزد تا واقعیت اجتماعی خود را تحلیل کنند، نیازهای گوناگون محله‌هایشان را بشناسند و برای برطرف کردن آن‌ها تلاش کنند.

در بسیاری از خانواده‌های این محله‌ها نشانه‌هایی از پیشرفت در نگرش‌های فرهنگی نسبت به زنان دیده می‌شود. زبینیسو سولی‌یِوا (Zebinisso Soliyeva) از قزاقستان می‌گوید: «برای همسایگان بسیار الهام‌بخش است وقتی می‌بینند پدری تا چه اندازه به آموزش فرزندانش توجه دارد؛ نه این‌که فقط امکاناتی برایشان فراهم کند، بلکه خود همراه با همسرش در آموزش اخلاقیِ فرزندانش مشارکت می‌کند.»

اوزودا زویدووا (Ozoda Zoidova) از تاجیکستان تأکید می‌کند که چنین پیشرفت‌هایی نشانه‌ای از «بلوغ بشریت» است. او توضیح می‌دهد که هرگاه دایرهٔ افرادی که در آموزش کودکان و جوانان سهیم‌اند گسترش یابد، پیشرفت اجتماعی شتاب می‌گیرد.

خانم اوزودا زویدووا می‌گوید: «وقتی جوانان در برنامه‌های آموزشی‌ای شرکت می‌کنند که توانمندیِ خدمت را در آن‌ها پرورش می‌دهد، در زندگی شخصی، در خانواده و در خدمت به جامعهٔ خود امیدوارتر می‌شوند.»

جمیل علی‌یِف (Jamil Aliyev) از قرقیزستان از نگرانی‌ای سخن می‌گوید که جوانان گاهی هنگام تصمیم برای خدمت به جامعهٔ خود تجربه می‌کنند. او روایتی از محلهٔ خود نقل می‌کند و توضیح می‌دهد که برخی جوانان در آغاز برای برگزاری جلسات دعای هفتگی تردید داشتند، چون نگران بودند همسالانشان به خواندن دعا در جمع علاقه‌ای نشان ندهند. او می‌افزاید: «این جلسات اکنون هر هفته شرکت‌کنندگان تازه‌ای را جذب می‌کند و به‌تدریج به جلساتی تبدیل شده که جوانان در آن گرد هم می‌آیند و دربارهٔ محلهٔ خود گفت‌وگو و تأمل می‌کنند.»

با اندیشیدن به این‌که چه چیزی جلسات دعا را الهام‌بخش می‌کند، آقای علی‌یِف توضیح می‌دهد که جوانان «به‌تدریج به این فکر می‌افتند که چگونه می‌توانند به دیگران کمک کنند، به‌ویژه به کسانی که از خودشان کم‌سال‌ترند. آن‌ها درمی‌یابند که برای دیگران الگو هستند.» او می‌افزاید که تجربهٔ اقدام جمعی و گفت‌وگوهای معنادار در میان همسالانشان «روحشان را تعالی می‌بخشد.»

گلنارا ایوازوا (Gulnara Eyvazova) از جمهوری آذربایجان روایتی از تفلیسِ گرجستان نقل می‌کند؛ در یکی از محله‌های چندملیتی آن‌جا، جشنواره‌ای در محوطه‌ای نزدیک خانه‌ها برگزار شد. این جشنواره‌ها به‌تدریج به فضاهایی تبدیل شده‌اند که همسایگان در آن برای گفت‌وگو دربارهٔ چالش‌های مشترک احساس راحتی دارند.

خانم ایوازوا می‌گوید: «ما می‌بینیم اوکراینی‌ها و روس‌ها در یک گروه کنار هم نشسته‌اند و گفت‌وگو می‌کنند.» او امیدی را شرح می‌دهد که این صحنه در دل همه برمی‌انگیزد؛ دیدنِ مردمانی گوناگون که با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند، مانند این‌که «چگونه فرزندانشان می‌توانند در اجتماع ادغام شوند و با یکدیگر دوست باشند.»

این قسمت از پادکست بخشی از مجموعهٔ «در گفت‌وگو» است؛ کاوشی جمعی دربارهٔ کاربردِ عملیِ اصولِ بهائی برای ساختنِ اجتماع‌های صلح‌آمیز.