جامعهٔ جهانی بهائی، نیویورک — جامعهٔ جهانی بهائی در بیانیه‌ای به مناسبت شصت ‌و‌ نهمین نشست کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد، می‌گوید: پیشرفت زنان که ریشه در اصل معنوی برابری زنان و مردان دارد، تنها یک آرمان نیست بلکه شرطی ضروری برای صلح است.

این بیانیه با عنوان «مشارکت کامل: پیشرفت زنان، پیش‌نیاز اجتماع‌های صلح‌آمیز» تأکید می‌کند که برابری حقیقی مستلزم تحولی فراتر ازاصلاح سیاست‌گذاری‌ها است و باید ریشه‌های معنوی و فرهنگی نابرابری را مورد توجه قرار دهد. این بیانیه در حالی منتشر می‌شود که جامعهٔ بین‌المللی سی‌امین سالگرد «چهارمین کنفرانس جهانی زنان در پکن» را گرامی می‌دارد.

لیلیان نکونزیمانا (Liliane Nkunzimana)، از نمایندگان دفتر جامعهٔ جهانی بهائی در نیویورک خاطرنشان کرد: «دوازده حوزهٔ حیاتی که در پکن مطرح شدند، تحولی مهم در عرصهٔ برابری زنان و مردان بودند. با این حال، بسیاری از این پیشرفت‌ها، از سطح مردمی گرفته تا سطح بین‌المللی، به دلیل پسرفت سیاست‌ها و عوامل دیگر، تضعیف شده‌اند. این پسرفتی نگران‌کننده است و باید ما را به سمت یافتن رویکردهای پایدارتری برای ایجاد تحول سوق دهد.»

این بیانیه بر ارتباط میان برابری زنان و مردان و صلح تأکید می‌کند و خاطرنشان می‌سازد که جوامعی با سطوح بالاتر برابری معمولاً کمتر درگیر منازعات خشونت‌آمیز می‌شوند و همچنین فرایندهای صلحی که زنان در آن مشارکت دارند عموماً پایدارتر است. با این حال، این بیانیه تأکید دارد که ایجاد تغییر پایدار حقیقی باید فراتر از اصلاحات نهادی برود و شامل تحول در نگرش‌های فردی و هنجارهای اجتماعی شود.

در این بیانیه آمده: «تا زمانی که تحول در طرز فکر ریشه ندواند و در فرهنگ تجلی پیدا نکند، علل ریشه‌ای تعصب و تبعیض، که در نظام‌ها وساختارهای جوامع ریشه دوانده‌اند، زیر سوال نخواهد رفت و باعث تداوم بی‌عدالتی خواهد شد.»

این بیانیه برای نشان‌دادن چگونگی تحقق چنین تحولی در سطح محلی، تجربه‌هایی از ایالت بیهار در هند را مثال می‌زند که در آن برنامه‌های آموزشی بهائی زمینه‌ساز تأمل دربارهٔ این اصل شده که هر انسانی، فارغ از جنسیت، دارای شرافت ذاتی است. زمانی که اعضای جامعهٔ محلی به بررسی این اصل و دیگر اصول بهائی همچون عدالت و یگانگی نوع بشر پرداختند، متوجه تضادهایی میان باور خود به برابری و رسوم اجتماعی دیرینه‌ای شدند که فرصت‌های زنان را در زمینهٔ آموزش و مشارکت در تصمیم‌گیری محدود می‌کرد.

در پاسخ به این وضعیت، جامعه فضاهایی مشورتی ایجاد کرد که در آن خانواده‌ها به بحث و گفتگوی آزاد دربارۀ این مسائل پرداختند. شرکت‌کنندگان در این گفتگوهای صادقانه که در پرتو اصول معنوی صورت می‌گرفت، به بررسی این موضوع پرداختند که چگونه نگرش‌های دیرینه مانعی در مسیر پیشرفت زنان بوده است؛ نگرش‌هایی مانند این باور که وظیفۀ اصلی دختر ازدواج است، یا تلقی «ناپاک بودن» زنان در دوران قاعدگی، و یا این فرض که طی کردن مسافت‌های طولانی برای مدرسه رفتن برای دختران خطرناک است.

گفتگوهای انجام‌شده در بیهار نشان داد که چنین نگرش‌هایی چگونه در زندگی روزمره نمود پیدا می‌کردند: اغلب پسران برای تحصیل در اولویت قرار می‌گرفتند، منابع مالی بیشتر به‌جای آموزش صرف تهیه جهیزیه می‌شد، و زنان از موقعیت‌های رهبری و مشارکت در تصمیم‌گیری کنار گذاشته می‌شدند.

فرآیند اکتشاف اجتماعی و معنوی در بیهار منجر به اقدامات مشخصی شد. همسایگان و دوستان به‌صورت جمعی شروع به رفع موانع شناسایی‌شده کردند و فرصت‌های جدید آموزشی به‌وجود آوردند که بر رشد اخلاقی و فکری همۀ کودکان، فارغ از جنسیت، تأکید داشت.

بسیاری در این جامعه مشاهده کرده‌اند که چگونه به‌کارگیری اصول معنوی در ابعاد مختلف زندگی می‌تواند منجر به شکل‌گیری فرهنگی نوین شود؛ فرهنگی که بیش از پیش حقیقتِ برابری را هم در باور و هم در عمل منعکس می‌کند. این تلاش‌ها احترام و اعتماد متقابل میان زنان و مردان را افزایش داده و از درون خانواده‌ها به جامعه‌ٔ گسترده‌تر گسترش یافته است، و نمونه‌هایی از چگونگی ریشه‌گرفتن یک تحول اجتماعی پایدار را ارائه می‌دهد.

جامعهٔ جهانی بهائی به عنوان بخشی از تلاش‌های مستمر خود برای مشارکت در گفتمان برابری زنان و مردان، در شصت‌ و نهمین نشست کمیسیون مقام زن، که هفتهٔ آینده در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک آغاز می‌شود، شرکت خواهد کرد. بیانیهٔ جامعهٔ جهانی بهائی را می‌توانید در اینجا مشاهده کنید.