شاه عالم, مالزی — ماه گذشته، وقتی بارندگی شدید باعث جاری شدن سیل در مناطق مختلف مالزی شد، روحیهٔ خدمت و اقدام جمعی که در فعالیت‌های جامعه‌سازی بهائی در مناطق آسیب‌دیده و نواحی اطراف آن پرورش یافته بود به سرعت تبدیل به اقدامات امدادرسانی شد.

محفل روحانی ملی بهائیان مالزی در پیامی از محافل روحانی محلی در سراسر کشور دعوت کرد تا با پیروی از سرمشق حضرت عبدالبهاء «عشق جهان‌شمول ایشان نسبت به مردم همهٔ ملل، نژادها و عقاید را به یاد بیاورند» و «به نیازهای فوری هم‌میهنانشان در این برههٔ خطیر پاسخ دهند».

محافل روحانی محلی وارد عمل شده و مراکز بهائی را به مکان‌هایی برای جمع‌آوری و توزیع غذا، لباس، مواد بهداشتی و دیگر اقلام ضروری تبدیل کردند و خانواده‌های بهائی در سراسر مالزی خانه‌هایشان را به پناه‌گاه تبدیل کردند. در بسیاری موارد تمام اعضای یک خانواده و گروه‌های مردم مسافت‌های طولانی را برای کمک کردن به نقاط آسیب دیده پیمودند.

جوانانی که در اقدامات جامعه‌سازی مشارکت می‌کردند از جمله اولین افرادی بودند که به این دعوت پاسخ گفتند. یاملا ساتیاسیلان (Yamla Sathiyaseelan)، هماهنگ‌کنندهٔ برنامه‌های آموزشی در شهر شاه عالم، تجربهٔ گروهی از جوانان را در نزدیکی محله سری مودا (Sri Muda) توصیف می‌کند: «بلافاصله بعد از فروکش کردن سیلاب، گروهی از جوانان محله‌های اطراف مصمم شدند اقدامی انجام دهند.»

«چندین گروه از جوانان در محله‌های مختلف به سرعت با یکدیگر ارتباط برقرار کردند تا اقداماتشان را هماهنگ کنند. پس از مشورت با موسسات بهائی، تعدادی از این جوانان برای کمک به خانواده‌ها خود را به محلهٔ سری مودا رساندند.»

یکی از جوانانی که در این تلاش‌ها مشارکت داشت توضیح می‌دهد که چگونه خدمت چند نفر می‌تواند الهام‌بخش مردم بیشتری برای اقدام باشد: «تعداد ما کم بود و در پایان روز اول خیلی خسته شده بودیم.»

«آن شب برای چند نفر از کسانی که می‌شناختیم پیام فرستادیم و درخواست تعداد بیشتری داوطلب کردیم. روز بعد که افراد بیشتری برای کمک آمدند توانستیم تیم‌های جداگانه‌ای برای آشپزی، بسته‌بندی و توزیع غذا و همچنین کمک به خانواده‌ها برای تمیز کردن خانه‌هایشان تشکیل دهیم.»

اصل معنوی مشورت نقش مهمی در اقدامات امدادرسانی در جوامع بهائی سراسر مالزی داشت.

مارشال لوردوسامی (Mirshal Lourdusamy)، از اعضای یکی از موسسات بهائی محلی در شهر شاه عالم می‌گوید: «آنچه به ما در برنامه‌ریزی و اقدام سریع برای همکاری با موسسات جامعهٔ مدنی کمک کرد فرهنگ مشورتی بود که در نتیجهٔ فرایند جامعه‌سازی شکل گرفته است. همچنین گفتگوهایی با سایر جوامع دینی جهت بسیح نیروهای امداد آغاز شد.»

خانم لوردوسامی توضیح می‌دهد: «اکنون بسیاری از مردم خود را اعضای یک خانوادهٔ گسترده می‌بینند نه صرفا غریبه، دوست یا آشناهایی که به‌طور اتفاقی در کنارهم قرار گرفته‌اند.»

لوردوسامی پاکیاسامی (Lourdusamy Packiasamy)، یکی از اعضای محفل روحانی محلی شهر شاه عالم، در مورد اقدامات اخیر می‌گوید: «این سانحه به ما نشان داده است که وقتی افراد، جامعه و موسسات به نحوی هماهنگ با هم کارمی‌کنند، نیرویشان برای کمک به رفاه اجتماعشان به شدت افزایش می‌یابد.»