دفتر بروکسل جامعهٔ جهانی بهائی — طی همه‌گیری جهانی بیماری ویروس کرونا مردم سراسر جهان شاهد این بوده‌اند که چگونه مهربانی و سخاوت میان همسایگان می‌تواند به سرعت غریبه‌‌ها را تبدیل به دوست کند.

کمک به دیگران و همکاری دوشادوش یکدیگر باعث شده افراد احساس کنند جزئی از چیزی بزرگ‌تر هستند. گزارش‌های رسانه‌ها تأیید می‌کند که تجربهٔ این افراد یک تجربهٔ منحصر به فرد نبوده بسیاری از مردم نه تنها به محله و ملت خود، بلکه به خانوادهٔ انسانی حس تعلق قوی‌تری پیدا کرده‌اند.

دفتر جامعه‌ٔ جهانی بهائی در بروکسل این مشاهدات و بینش‌های برخاسته از فعالیت‌های جامعه‌سازی بهائی را مبنای برگزاری گفتگوهایی با عنوان «ساختن محله‌هایی برای دیدار و تعلق» قرار داده است.

راشل بیانی از دفتر بروکسل می‌گوید: «در تعداد روزافزونی از محله‌ها در سراسر دنیا ساکنان‌ با شرکت در فرایند‌های آموزشی بهائی که هدفشان پرورش توانمندی برای خدمت به اجتماع است، این توانایی را کسب می‌کنند تا نقاط وحدتی را پیدا کنند که می‌توانند پیرامون آن‌ها جمع شده و پروژه‌هایی با هدف مشترک را آغاز کنند.»

او ادامه می‌دهد: «این تجربه‌ها نشان می‌دهند که وقتی فضاهای اجتماعی‌ای ایجاد شود تا مردم در آن‌ها در مورد نیازهایشان صحبت کنند و پروژه‌هایی برای اقدام اجتماعی با هدف بهبود وضعت جامعه‌شان انجام دهند، حس یگانگی و تعلق افزایش می‌یابد. از جمله این پروژه‌ها می‌‌توان به آموزش جوانان، افزایش کیفیت محیط‌ زندگی و یا بهبود تغذیه و سلامت اشاره کرد.»

جلسهٔ اول از این سلسله برنامه‌ها به صورت مشترک توسط «گروه میان‌رشته‌ای ضد‌ نژادپرستی و تنوع پارلمان اروپا» (Anti-Racism and Diversity Intergroup of the European Parliament) و سازمان «اتحاد برای اروپا» (Alliance4Europe) برگزار شد و میزبان بیش از ۱۰۰ شرکت کننده بود. از جمله حاضران در این گردهمایی‌ها می‌‌توان به مقامات اتحادیهٔ اروپا و شهرداری، برنامه‌ریزان شهری، اساتید دانشگاه و فعالان اجتماعی اشاره کرد.

در این جلسه شهردار وقت دوبلین، هیزل چو(Hazel Chu)، بر پیچیدگی مسائل مربوط به توسعهٔ شهری تأکید کرد. از جمله این موارد، نابرابری‌های اقتصادی بین محله‌ها و ذهنیت‌های مختلف نسبت به ساکنان آن‌ها است، مشکلی که همه‌گیری جهانی ویروس کرونا تنها آن را تشدید کرده است

او گفت: «این مسئله تنها به دوبلین مربوط نیست. من آمار سایر شهر‌ها را بررسی کردم و متوجه شدم که محله‌های مرفه ثروتمندتر می‌شوند و محله‌هایی که از نظر اقتصادی ضعیف هستند، عقب می‌مانند. تسهیلات به محله‌هایی که مردم فکر می کنند ساکنانشان از تسهیلات به خوبی استفاده نمی‌کنند و یا این تسهیلات را لازم ندارند تخصیص نمی‌یابد.»

نقش طراحی شهری در ایجاد فضاهای عمومی شمول‌پذیر در محله‌ها نیز موضوعی است که در جلسات متعددی مورد توجه قرار گرفته است.

ژولیت جستین (Juliette Jestin)، از اعضای «سازمان همکاری اقتصادی و توسعه» (OECD) گفت: «اصل شمول‌پذیری باید از همان مراحل ابتدایی در تمام ساختار‌های یک محله درآمیخته شود. موثرترین فضاها آن‌هایی هستند که در طراحی به جای در نظر گرفتن آرای تعداد کمی از ساکنان از نظرات همه ذی‌النفعان بهره بگیرد.»

تالیا ملیک (Talia Melic) یکی دیگر از شرکت‌کنندگان و یک پژوهشگر بهائی جغرافیای شهری از فرانسه، این نکته را طرح کرد که کمبود فضاهای اجتماعی که پذیرای همهٔ افراد یک محله برای مشورت در مورد مسائل جامعه باشد، می‌تواند توانایی مردم برای عمل بر اساس حس عدالت‌خواهی و مسئولیت جمعی‌شان اثر منفی بگذارد.

خانم ملیک توضیح می‌دهد: «یکی از بی‌عدالتی‌های بزرگ ناشی از جدایی در یک محله این است که بسیاری از مردم حتی از نابرابری‌های موجود در محیط اطراف خود و از شرایط زندگی همسایگان‌شان در آپارتمان کناری آگاه نیستند. زیرا فضاهای اجتماعی کمی وجود دارد که افراد مختلف بتوانند در آن‌ها گرد هم بیایند.»

«در نهایت، وحدت در کثرت به خودی خود یک هدف نیست... بلکه وسیله‌ای برای تلاش در جهت تحول در جامعه‌ای است که می تواند بازتاب‌دهندهٔ توان‌مندی‌ها و غنای درونی افراد مختلف باشد.»