ایندور, هند — کرسی بهائی مطالعات توسعه در دانشگاه دوی اهیلیا (Devi Ahilya University) در ایندور، به تازگی سمیناری با موضوع امنیت غذایی و تغذیه برگزار کرد، مسئله‌ای که در طول همه‌گیری جهانی ویروس کرونا در هند و در سطح جهان مورد توجه گفتمان‌های اجتماعی متنوعی قرار گرفته است.

آرش فضلی، استادیار و رئیس کرسی بهائی می‌گوید: «هدف این سمینار گرد هم آوردن دانشگاهیان و فعالان در فضایی است که به تقسیم‌بندی «ما» و «آن‌ها» دامن نمی‌زند و در نتیجه شرکت‌کنندگان می‌توانند برخی از عوامل زیربنایی عدم امنیت غذایی و سوءتغذیه را بررسی کنند.»

این سمینار جدیدترین نشست از سلسله جلساتی است که توسط کرسی بهائی دربارهٔ مسائل مربوط به مهاجرت شهری، آموزش و پرورش و برابری جنسیتی سازمان‌دهی شده است، مسائلی که همه‌گیری جهانی ویروس کرونا آن‌ها را تشدید کرده است.

از جمله موضوعات مورد بحث و گفتگوی شرکت‌کنندگان تأثیر سیاست‌های کشاورزی و نیروی‌های بازار بر تنوع زیست-کشاورزی بود. حاضران اشاره کردند که یک چالش اصلی که توسط سیاست‌‌های مروج تک‌محصولی ایجاد شده این است که کشاورزان تمایل دارند نیروی خود را بر کشاورزی نقدی متمرکز کنند و در نتیجه گیاهانی که منبعی غنی مواد غذایی و بخشی از رژیم غذایی متداول در منطقه هستند مورد توجه قرار نمی‌گیرند. در نتیجه، قیمت مواد غذایی‌ای که به صورت محلی تولید می‌شوند گران‌تر شده و دسترسی توده‌های مردم به آن‌ها کمتر می‌شود.

واندانا پراساد (Vandana Prasad) از «شبکهٔ تحقیقات سلامت عمومی» با اشاره به محدودیت‌های رویکردی منحصرا تمرکزگرا به سیاست‌های کشاورزی گفت: «آیا ما باید نوع غذای هر دهکده را به آنان تحمیل کنیم؟ فعالت مشارکتی نقطهٔ آغازی برای همهٔ برنامه‌ها و سیاست‌ها است به این معنی که همهٔ امور نباید در سطح مرکزی تعیین شود.... تمرکززدایی بسیار مهم است.»

ریچا کومار (Richa Kumar)، پروفسور جامعه‌شناسی در «مؤسسه تکنولوژی هند در دهلی» بر این نکته‌ تأکید کرد که مشارکت جوامع محلی باید تولید دانش را نیز در بر بگیرد. او گفت: «آن‌چه در بیکانر تولید و مصرف می‌شود با آن‌چه در بنگال تولید و مصرف می‌شود بسیار متفاوت است. برای پژوهش و حمایت از کشاورزان باید در سطح محلی توان‌افزایی و توانمندسازی صورت بگیرد...»

شرکت‌کنندگان به غیر از عوامل اقتصادی و نیاز به تمرکززدایی در تصمیم‌گیری‌ها، ارتباط میان نابرابری جنسیتی و عوامل گرسنگی و سو‌‌‌ءتغذیه را بررسی کردند. در بخشی از مقاله‌ای که توسط کرسی بهائی تهیه شده و در این جلسه مورد گفتگو قرار گرفت آمده: «زنان از دوران کودکی با نابرابری‌هایی در قالب بی‌توجهی به آموزش، عدم انتخاب در زمینه‌ٔ باروری و تغذیهٔ ناکافی روبرو هستند. این مسائل باعث تداوم چرخهٔ سوءتغذیه از نسلی به نسل دیگر می‌شود. زنانی که دچار سوءتغذیه هستند به احتمال زیاد تبدیل به مادران دچار سوءتغذیه خواهند شد.»

روهینی موخرجه (Rohini Mukherjee ) از «بنیاد ناندی» (Naandi) گفت:« نظرسنجی‌های بسیاری از جمله نظرسنجی‌های بنیاد ما نشان داده‌اند که هر چه مادر سال‌های بیشتری تحصیل کرده باشند، احتمال این‌که فرزند او دچار سوءتغذیه شود کمتر است.»

شرکت‌کنندگان اشاره کردند که پرداختن به چالش‌هایی که زنان در دسترسی به آموزش با آن‌ها مواجه هستند به خودی خود مسئلهٔ سوء‌تغذیه را حل نمی‌کند. دیپا سینها (Dipa Sinha)، از پروفسور‌های دانشگاه آمبدکار (Ambedkar University) در دهلی گفت: «سوءتغذیه مسئله‌ای چندبعدی است و عوامل متعددی در آن نقش دارند. از جملهٔ این عوامل می‌توان به نقش جنسیت، توان‌افزایی زنان، آموزش وضعیت معاش اشاره کرد.»

دکتر فضلی می‌گوید: «در این سمینار‌ها سعی ما بررسی موضوعات پایه‌ای و بنیادینی است که در حقیقت به مسائل اخلاقی برمی‌گردند. این گونه بحث و گفتگو‌ها اغلب یا نادیده گرفته می‌شوند یا بسیار ایده‌آل گرایانه به نظر می‌رسند، مشکلی که ریشه‌اش عدم پذیرفتن این نکته است که شالوده‌ی اجتماع ماهیتی معنوی دارد، واقعیتی که همه انسان‌ها در آن مشترک هستند و به افراد و جوامع محلی توان‌مندی اداره‌ٔ امورشان را می‌دهد.»