جامعهٔ جهانی بهائی، نیویورک — با توجه به خطر فزایندهٔ سوانح طبیعی در سرتاسر جهان، جامعهٔ جهانی بهائی میزبان بحث و گفتگوی پرشوری برای بررسی ارتباط توانمندی و آمادگی محلی و کمک‌های ملی و بین‌المللی بود.

آقای دانیل پرل (Daniel Perell) نمایندهٔ جامعهٔ جهانی بهائی گفت: «هنگامی‌که از سطح جهانی به سطح منطقه‌ای، ملی، محلی و جامعه حرکت می‌کنیم، مرزهایی که گاهی ما را از هم جدا می‌سازند ناپدید می‌شوند. در سطح جامعه می‌بینیم که رهبر جامعه، همسایه یا معلم نیز هست. هر فرد نقش‌های متعددی دارد. این میزان تلاش جمعی که در سطح محله‌ها بسیار متداول است باید به سطح بین‌المللی نیز راه یابد.»

اقدامات بین‌المللی در مقابله با سوانح طبیعی در جهت فراهم کردن کمک‌های بشردوستانه، منابع مادی و دانش برای مناطق آسیب‌دیده ضروری است. سخنرانان اشاره کردند علاوه بر این قبیل کمک‌‌ها، نقش آمادگی و توانمندی محلی یک حیطه مهم یادگیری است. برای جامعهٔ بهائی، قدرت اتحاد و تلاش ‌جمعی و همچنین اهمیت وجود توانمندی‌های مشخصی در سطح محلی، تأثیر خود را در بازسازی از سوانح طبیعی چندین بار در سال‌های اخیر به اثبات رسانده است.

ده‌ها شرکت‌کننده به نمایندگی از سازمان‌های غیردولتی که تجربهٔ مقابله با سوانح طبیعی و فرآیند بازسازی را دارند در جلسهٔ بحث و گفتگوی روز جمعه که در حاشیهٔ «نشست سیاسی عالی‌رتبهٔ سازمان ملل متحد در زمینهٔ توسعه پایدار» برگزار شد حضور داشتند. این برنامه به میزبانی جامعهٔ جهانی بهائی، «دفتر سازمان ملل متحد در زمینهٔ کاهش خطر سوانح» (U.N. Office for Disaster Risk Reduction) و «شبکهٔ جهانی سازمان‌های جامعهٔ مدنی برای کاهش سوانح» (Global Network of Civil Society Organisations for Disaster Reduction) برگزار شد. خانم مامی میزوتوری (Mami Mizutori)، دستیار دبیر کل و نمایندهٔ ویژهٔ دبیر کل سازمان ملل متحد برای کاهش خطر سوانح طبیعی نیز در این جلسه حضور داشت و سخنرانی کرد.

این نشست که از ۹ تا ۱۸ ژوئیه برگزار شد یک گردهمایی سالانه است که در آن کشورهای عضو سازمان ملل متحد و سازمان‌های غیردولتی بر پیشرفت‌ها در زمینهٔ اهداف توسعهٔ پایدار تأمل می‌کنند. اهداف توسعهٔ پایدار هفده هدف هستند که جامعهٔ بین‌المللی درصدد است تا سال ۲۰۳۰ به آن‌ها دست یابد. میزگرد روز جمعه یکی از سه میزگرد برگزار شده توسط جامعهٔ جهانی بهائی بود که بر حیطه‌های مختلف اهداف توسعهٔ پایدار متمرکز بود. دو میزگرد دیگر که روز پنجشنبه برگزار شدند بر نقش آموزش در توانمندسازی جوانان برای مشارکت در پیشرفت اجتماع و مفهوم‌سازی صلح نه تنها به عنوان عدم درگیری بلکه به عنوان وضعیتی برای شکوفایی جمعی تمرکز داشتند.

جامعهٔ جهانی بهائی در بیانیهٔ خود در این نشست توافق جامعهٔ بین‌المللی برای دستیابی به اهداف توسعهٔ پایدار را می‌ستاید اما هشدار می‌دهد که «تبدیل این آرزوها به واقعیت نیاز به گسترش هر چه بیشتر روحیهٔ قوی همبستگی جهانی مندرج در دستور کار ۲۰۳۰ دارد. در این زمینه ضروری است اطمینان حاصل شود که ماهیت به هم وابستهٔ نوع بشر هم در سیاست گزاریها و هم در اقدامات به عنوان یک ملاک اصلی در نظر گرفته شود.»

میزگرد روز جمعه در زمینهٔ مقابله با سوانح طبیعی، تنوع سازمان‌هایی را نشان داد که به نقش مهم جوامع محلی می‌اندیشند. در کانون این مسئله رابطهٔ میان سیاست‌های ملی و بین‌المللی، توانمندی محلی و توانایی سازمان‌دهی قرار دارد. چند تن از سخنرانان ضمن بحث در مورد اهمیت واکنش بین‌المللی نسبت به سوانح و بازسازی اشاره کردند که سیاست‌های ملی و بین‌المللی باید در هماهنگی با جوامع محلی و بر اساس آداب و شیوهٔ زندگی آن‌ها شکل گرفته باشد.

آقای ویلی میساک (Willy Missack) که با سازمان آکسفم (Oxfam) در جزیرۀ وانواتو کار می‌کند از تجربهٔ کشور خود در پیوند سیاست گزاری با رویه‌های جامعهٔ محلی صحبت کرد. وی توضیح داد که سیاست‌های مؤثر، محصول همکاری میان دولت و سازمان‌های جامعهٔ مدنی است. او اشاره کرد که تغییر و تحول، نتیجهٔ اقدام هماهنگ در سطح تودهٔ مردم است اما این اقدامات باید با سطح ملی هماهنگ باشد.

کاترین آدمز (Kathryn Adams)، مدیر اجرایی سازمان لایده (LIDÈ) در هائیتی در مورد تلاش‌های سازمانش در کمک به مردم محلی برای کسب مهارت در زمینه‌های پزشکی، روان‌شناختی، حقوقی و سایر حیطه‌های مورد نیاز برای مقابله با سوانح طبیعی صحبت کرد. دکتر آدامز توضیح داد: «ما در واکنش به سوانح طبیعی به ‌اندازهٔ کافی برای نقش استقامت تلاش نمی‌کنیم. منظورم پیدا کردن راه‌هایی برای تبدیل واکنش به سوانح طبیعی به فرصتی است که مردم را توانمند می‌سازد تا برای آینده مجهز شوند.»

تجربهٔ جامعهٔ بهائی نشان می‌دهد که مردم در هنگام وقوع سوانح می‌توانند استقامت، فداکاری، تدبیر و خلاقیت چشمگیری از خود نشان دهند. در بیانیهٔ سال ۲۰۱۶ جامعهٔ جهانی بهائی با عنوان قیام جمعی: توانمندسازی برای بازیابی از درون آمده است: «جوامعی که به طور خاص در مقابله با سوانح طبیعی موفق بوده‌اند قبل از سانحه آگاهانه برای ایجاد الگوهای مفید زندگی جمعی فعالیت می‌کرده‌اند». به طور خلاصه، مناطقی که تار و پود حیات جامعه در آن‌ها مستحکم است استقامت بیشتری دارند و برای مقابله با سوانح مجهزتر هستند.