استکهلم – با افزایش پیوندهای جهانی و اهمیت یافتن لزوم وحدت نوع بشر، نیاز به تکامل ساختارهای حکومت جهانی بیش از پیش احساس می‌شود. این ایدۀ اصلی طرح برگزیده‌ای در زمینۀ تغییر شیوۀ حکومتداری جهانی است که توسط سه بهائی متخصص در زمینۀ حاکمیت در روابط بین‌الملل ارائه شد.

آقای آگوستو لوپز-کلاروس (Augusto Lopez-Claros)، اقتصاددان بین‌المللی و یکی از نویسندگان این طرح می‌گوید: «بسیاری از مشکلاتی که ما با آن‌ها مواجه هستیم ماهیتی جهانی دارند و بدون ساز و کاری قوی‌تر برای همکاری بین‌المللی قابل‌حل نیستند.»

سازمان ملل متحد، شالوده‌ای برای حاکمیت جهانی ارائه داده است اما این طرح پیشنهادی، نیاز به وجود یک نهاد قانونی قدرتمند‌تر را مطرح می‌سازد. این طرح پیشنهادی، ساختاری با دو هیئت قانون‌گذاری را پیشنهاد می‌دهد: یکی متشکل از نمایندگان کشورها و دومی متشکل از نمایندگانی در زمینه مسائل جهانی مختلف مانند محیط زیست، حقوق بشر و دیگر مسائل. این نظام همچنین یک بازوی اجرایی قدرتمند دارد که شامل یک قوای امنیتی بین‌المللی است و همچنین یک قوۀ قضائيۀ بین‌المللی کارآمد که تصمیماتش الزام‌آور است.

این طرح یکی از سه برندۀ «جایزۀ ساختاری جدید» بود که توسط بنیاد چالش‌های جهانی در ماه مه برگزار شد. این سازمان غیرانتفاعی با هدف برانگیختن گفتگو دربارۀ نظام‌های مدیریت مخاطرات جهانی فعالیت می‌کند.

دکتر لوپز کلاروس، مدیر سابق گروه شاخص‌های جهانی در بانک جهانی و پژوهشگر ارشد فعلی دانشکدۀ خدمات خارجی در دانشگاه جورج تاون، با خانم مایا گروف (Maja Groff)، یک وکیل بین‌المللی در لاهه هلند، و آقای آرتور دال (Arthur Dahl)، یکی از مقامات ارشد سابق برنامۀ محیط زیست سازمان ملل متحد و رئیس کنونی انجمن بین‌المللی محیط‌زیست، بر روی تهیه این طرح برای اصلاح سازمان ملل متحد و سایر مؤسسات جهانی همکاری کردند. این طرح با عنوان «حاکمیت جهانی و پیدایش مؤسسات جهانی برای قرن بیست و یکم» نیاز به یک نظام حکومتی جهانی را مورد بررسی قرار می‌دهد نظامی که قابلیت رسیدگی به چالش‌هایی را که امروز بشریت با آن‌ها روبرو است داشته باشد.

خانم گروف که با کنفرانس لاهه در زمینۀ حقوق خصوصی بین‌الملل کار می‌کند می‌گوید: «اصول و جوانب مختلف طرح پیشنهادی ما از دانش، خرد و درایت نسل‌های متعدد و متفکرینی با پیش‌زمینه‌های متفاوت بهره برده است. امید ما این است که بتوانیم با آرمان‌ها و آرزوهای مشترک نوع انسان ارتباط برقرار کنیم.»

دکتر دال اشاره کرد که در دهه‌های گذشته محدودیت‌های نظام سازمان ملل متحد در حل مشکلاتی که فراتر از مرزهای ملی هستند آشکار شده است، چالشی که نیاز به تفکری جدید دربارۀ سازمان ملل متحد، تکامل بیشتر آن و رسالت و وظیفه‌اش دارد. در این طرح آمده است: «طیفی از بحران‌های ذاتاً جهانی را نمی‌توان خارج از چارچوب اقدام جمعی جهانی شامل همکاری‌های فراملی، و بازنگری اساسی در معنای "منافع ملی" حل کرد.»

برای سه نویسنده طرح پیشنهادی، این مسئله به این معناست که لازم است ساختارهای موجود در سازمان ملل متحد را بسط داد.

خانم گروف توضیح داد: «طرح‌های پیشنهادی ما در کنار یکدیگر حرکت هرچه سریع‌تر سازمان ملل متحد به سمت یک الگوی حاکمیت منسجم را تضمین می‌کند، الگویی که همانند آنچه از نظام‌های دولتی ملی مؤثر انتظار داریم توانمندی نظارت پیاپی و واکنش سریع به بحران‌های جهان فعلی و آینده را دارد.»