سانتیاگو, شیلی — با طلوع خورشید از پشت کوه‌های آند، بیش از ۲۵۰ نفر از اقوام بومی نقاط مختلف آمریکای جنوبی به معبد قاره‌ای بهائی که به تازگی افتتاح شده وارد شدند. نوای گروه کر در سراسر آن فضای مقدس می‌پیچید و به همراه متونی از آثار مقدس بهائی که به اسپانیایی و زبان بومی ماپوچه (Mapuche) در تالار معبد طنین‌انداز شده بود قلوب حاضران را تحت تأثیر قرار می‌داد.

این صحنۀ تأثیرگذار، طلیعۀ روز پایانی مراسم ویژه‌ای بود که به مناسبت افتتاح معبد از روز پنجشنبه آغاز شده است.

پایکاوی پاینمال مورالس (Paicavi Painemal Morales) یکی از بهائیان بومی اهل تموک (Temuk) در شیلی، پس از بازدید سحرگاهی از معبد اظهار داشت «ما در فرهنگ ماپوچه (Mapuches) در مکان‌های مختلف دعا می‌خوانیم زیرا خود را به زمین و طبیعت بسیار نزدیک احساس می‌کنیم.»

او در ادامه گفت «ما در حین دعا مستقیماً با خدا راز و نیاز می‌کنیم و به همین خاطر این معبد برای ما بسیار ارزشمند است و به همین دلیل است که بسیاری از مردم قوم ماپوچه بهائی هستند.»

خسوس انجل گودینو (Jesus Angel Gudino) یکی از نخستین افراد از قوم گوارانی (Guarani) در آرژانتین است که در اوایل دهۀ 1970 تعالیم بهائی را پذیرفت. آقای گودینو گفت «از اینکه اینجا حضور دارم بسیار خوشحالم زیرا این رویداد، وحدت را نشان می‌دهد. وحدت فرهنگ‌ها و وحدت مردمان به صورت عملی نمایان است.»

او می‌گوید: «برای من تصور چنین جمعیتی ممکن نبود چون وقتی من بهائی شدم ما جامعۀ بسیار کوچکی بودیم.»

یکی از اعضای قبیلۀ وایو (Wayuu) در شمال کلمبیا، کارلوس خاویر اپیایو حررا (Carlos Javier Epiayu Herrera), مشتاقانه مصمم بود به محض بازگشت به خانه آن‌چه را در چند روز گذشته تجربه کرده به طور کامل برای دوستان و اقوامش بازگوید.

«دانشی را که در اینجا به دست آورده‌ایم در کشورمان به کار خواهیم بست و با دیگران به اشتراک خواهیم گذاشت.»

این بازدید ویژۀ سحرگاهی از معبد در آخرین روز کنفرانس نمایانگر اهمیتی بود که آئین بهائی برای مشارکت بومیان در پیشرفت تمدن قائل است موضوعی که در سراسر کنفرانس جریان داشت و به خصوص در روز سوم مورد تأکید قرار گرفت.

در برنامه‌ای که توسط بهائیان شمال برزیل اجرا شد عشق و محبتی که در آثار بهائی نسبت به جمعیت‌های بومی ابراز شده است را خاطر نشان ساخت. متون مقدس بهائی تأکید خاصی بر توان‌مندی آنان در روشنی‌بخشی عالم دارند.

گروه برزیلی اظهار داشتند «بیداری آن‌ها لحظه‌ای مهم در حیات دیانت بهائی و مردم این سرزمین‌هاست.»

در روز سوم نیز همچون روز قبل، گروه‌های ۵۰۰ نفری از بین حدود پنج هزار نفر شرکت‌کننده در کنفرانس برای اولین بازدید خود راهی معبد می‌شدند.

تأملات بیشتر در مورد خدمت

نمایندگان جوامع ملی بهائی از سراسر آمریکای جنوبی و سایر نقاط دنیا با الهام از این معبد به عنوان مؤسسه‌ای که خدمت به بشریت و عبادت پروردگار را به هم پیوند می‌زند، از تجربه‌های خود در زمینۀ اقدام اجتماعی سخن گفتند.

تعدادی از برنامه‌ها به طور مشخص به فرآیندهای تحول‌آفرین آموزشی پرداختند که توسط جوامع بهائی یا سازمان‌های ملهم از امر بهائی به اجرا در آمده است. نمونه‌هایی از کشورهایی همچون برزیل، سورینام، پاناما و بولیوی از پروژه‌های کوچک در سطح تودۀ مردم تا مؤسسات بزرگ‌تر و باسابقه مطرح شد.

یک گروه از برزیل در مورد اینکه چه طور در پاسخ به فقدان ارزش‌های روحانی در برنامۀ درسی کشور، جامعۀ بهائی برنامه‌ای برای نوجوانان ۱۱-۱۴ ساله به یک مدرسه ارائه کرده است توضیحاتی دادند. یک فیلم ویدئویی مدیر مدرسه را در حال قدردانی از این برنامه که بیش از نیمی از دانش آموزان را پوشش می‌دهد نشان داد. او گفت «ما اینجا تاریخ جدیدی را رقم می‌زنیم.»

گوستاوو اورتگا (Gustavo Ortega) از دانشگاه نور در بولیوی، موسسه‌ای که سعی دارد اصول بهائی را در برنامۀ آموزشی و ساختارهای اداری خود بکار بگیرد، خطاب به حاضران گفت: «ما فرآیندی را آغاز کردیم که آموزش و پرورش در کشورمان را تغییر داده است.» این دانشگاه به تعهد به انصاف، برابری جنسیتی و تولید و کاربرد علم شهرت دارد.

تعدادی از افراد نیز در مورد فواید یادگیری از دیگر جوامع قارۀ خود و کار بست یادگیری‌ها در فعالیت‌هایشان سخن گفتند.

آمادگی برای آینده

آخرین جلسۀ کنفرانس، افق دید شرکت‌کنندگان را وسعت بخشید و آن را به ماه‌ها و سال‌های پیش رو متوجه کرد.

در سخنرانی اصلی، دکتر فرزام ارباب، یکی از اعضای سابق بیت العدل اعظم، بر سهم عظیم اقوام بومی در «فرآیند تقلیب روحانی مردمان و ملت‌ها» سخن گفت.

دکتر ارباب از حاضران خواست به آینده ناظر باشند: «تلاش‌های ما تحت تأثیر قوای روحانی منبعث از این معبد چه ثمر و نتیجه‌ای در بر خواهند داشت؟»

نمایندۀ بیت العدل اعظم، خانم آنتونلا دمونته (Antonella Demonte)، در حالیکه حاضران را تشویق می‌کرد تا روح حاکم بر این کنفرانس را با خود به کشورهایشان برگردانند، در لحظات پایانی توجه همگان را به قدرت وحدت و محبتی جلب نمود که گردهمایی نزدیک به پنج هزار نفر را فرا گرفته بود، آن‌چه او با عنوان «روح جمعی» توصیف نمود.

وی ابراز داشت «حال تصور کنید اقدام جمعی چقدر قدرت بیشتری خواهد داشت!»