پورت مُرزبی, پاپوآ گینۀ نو — یکی از متنوع ترین کشورهای جهان، از لحاظ فرهنگ و زبان، در اقیانوس آرام است. در این کشور - پاپوآ گینۀ نو (پی اِن جی) – بیش از ٨٠٠ زبان وجود دارد و حدود ٧٠٠ قبیله در مناطق کوهستانی آن زندگی می کنند.

اخیراً، یکی از دو کانال اصلی تلویزیون ملی پاپوآ گینۀ نو، یی ام تی وی (EMTV)، برنامۀ ویژه ای با همکاری بهائیان آن کشور پخش کرد که در آن تجربۀ زندگی – در کشوری که، در دهه های اخیر، جامعۀ بهائی در آن شکوفا شده است – در مقایسه با زندگی سختی که بهائیان ایران به علت سرکوب مستمر از طرف دولت تجربه می کنند، به نمایش گذاشته شد. هرچند مسافت بین این دو کشور زیاد، و واقعیت های فرهنگی و اجتماعی بین آنها متفاوت است، اما این فیلم مستند بازتاب ارتباط عمیقی است که بهائیان پاپوآ گینۀ نو نسبت به هم کیشان خود در ایران ابراز می کنند.

این فیلم مستند ویژه گی های آموزه ها و تاریخ آئین بهائی را به تصویر می کشد که در اواسط قرن نوزدهم از ایران برخاسته و از دهۀ ١٩۵٠ میلادی در کشور پاپوآ گینۀ نو ریشه دوانده است. بخش اول فیلم به چگونگی انتشار آئین بهائی در پاپوآ گینۀ نو اختصاص دارد و نشان می دهد که همکاری و از خود گذشتگی گروهی از بهائیان چه تأثیرات عمیقی بر مردمان جزیره بر جای گذاشته و سبب توسعه و ترقی آن کشور و جامعه بهائی شده است.

آقای آپلیس مَزاکمَت (Apelis Mazakmat)، اولین بهائی بومی در آن کشور، یکی از شخصیت های دوران آغازین تاریخ آئین بهائی در پاپوآ گینۀ نو است که در فیلم معرفی می شود.

نقل قولی در فیلم از نخست وزیر پیشین پاپوآ گینۀ نو، عالیجناب جولیوس چَن (Sir Julius Chan)، آقای مَزاکمَت را چنین معرفی می کند: «او در پیشبرد و استمرار رویکردی جامع برای توسعۀ عادلانه و شکوفای جامعه، یک اسطورۀ زنده بود.»

خانم ویولت هُنکِه (Violet Hoehnke)، یک بهائی استرالیائی، شخصیت دیگری است که داستان زندگیش در فیلم بازگو می شود. او در سال ١٩۵٤ به پاپوآ گینۀ نو نقل مکان کرد و برای اولین بار آموزه های آئین بهائی را با خود به ارمغان آورد. او مدافع دلاوری بود از یگانگی نوع انسان و ویدیوی مزبور تعلق خاص او را به این آموزۀ اساسی بهائی نشان می دهد.

«خانم هُنکِه مردم محل را به خانۀ خود در جزائر آدمیرالتی (Admiralty Islands) دعوت، و کلاس های کمک های اولیۀ بهداشتی برایشان دائر می کرد. این عمل مورد انتقاد اعضای اروپائی جامعه، که به اِعمال جداسازی نژادی اعتقاد داشتند، قرار گرفت. از این رو، مقامات بیمارستان به سرعت او را به بیمارستانی در شهر راباول در جزیره ای نزدیک منتقل کردند.»

بخش دوم فیلم به تضییقات جامعۀ بهائی در ایران اختصاص دارد و توجه بیننده را به امواج مستمر سرکوب و حمله به این آئین از نخستین روزهای پیدایش تا اعدام و بازداشت بهائیان بعد از انقلاب اسلامی ایران در سال ١٩٧٩ معطوف می کند.

بخش آخر این برنامه کوشش جامعۀ بهائی را در بهبود جامعه، هم در پاپوآ گینۀ نو و هم در کل دنیا، نشان می دهد. این فیلم، با تأکید بر فعالیت های جامعۀ بهائی در راستای تحقق وحدت و هماهنگی، دامنۀ این تلاش ها را در مسیر تحولات سازندۀ اجتماعی بررسی می کند.