کیل‌کِنی, ایرلند — یکی از مسائل مبرم در کشور ایرلند، مثل دیگر نقاط جهان، این است که چگونه می توان جامعه ای منسجم بنا نمود که همزیستی گروه های مختلف را با همدلی و همصدائی در بر داشته باشد و همگی بتوانند خود را عضوی از کل اجتماع به حساب آورند.

این موضوع همایشی بود که دفتر امور خارجۀ جامعۀ بهائی ایرلند روز ۳ اوت (۱۲ مرداد) با عنوان «"ما": نوشهروندهای ایرلند – هویت و همبستگی در ایرلند مدرن» برگزار کرد. ۲۰۰ نفر، از جمله سخنرانان برجسته ای از ایرلند و کشورهای دیگر در این همایش یک روزه شرکت کردند.

خانم پاتریشیا رینزفورد (Patricia Rainsford)، رئیس دفتر امور خارجه و یکی از سازمان دهندگان این رویداد، پس از اتمام همایش در مورد هدف آن چنین گفت:

هرچند در فرهنگ ایرلند تبعیض، از خود بیگانگی، و طرد اجتماعی علیه گروهی از شهروندان این کشور وجود داشته، امّا «ایرلند فقط در ۱۰ سال گذشته با مسئلۀ داشتن شمار نسبتاً زیادی از مردم با پیشینه های متنوع ازسراسر جهان روبرو بوده است.»

یکی از راهکارهای پیشنهادی در این همایش توجه به مسئلۀ هویت در ایرلند است.

آقای پیام اخوان، متخصص کانادائی در مسائل مربوط به نسل کشی که در سال ۱۹۹۴ در تأسیس دادگاه بین المللی جنائی برای نسل کشی در رواندا دخیل بود، در بارۀ اهمیتِ بازتعریفِ هویتِ ایرلندی سخن گفت و تأیید کرد که این بازتعریف بازتابی است از آگاهی روزافزون از یگانگی نوع بشر.

پروفسور اخوان گفت: «برای اولین بار در تاریخ بشریت، ما نمی توانیم هویت خود را با توسل به دگرستیزی تعریف کنیم، بلکه باید خود را با میزان دربرگیرندگی (inclusiveness) تعریف کنیم. البته دکتر اخوان در عین حال به دشواری تغییر در این زمینه اذعان داشت.

سخنرانان دیگری نظیر آقای تامی رایشنتل (Tomi Reichental) (یکی از بازماندگان واقعۀ هلوکاست) و خانم شارون مُرفی (Sharon Murphy) (خواننده و آهنگساز) با پرفسور اخوان همصدا شدند.

آقای رایشنتل، تجربۀ خود را هنگامی که در اردوی نازی برگن-بلسن نوجوانی بیش نبود تشریح کرد و گفت «نسل کشی از اتاقک گاز سمی سرچشمه نمی گیرد، بلکه از زمین بازیِ محله ای که در آن زندگی می کنیم آغاز می شود.»

او در دنبالۀ صحبت هایش گفت: «باید همۀ ما در جنگ با نژادپرستی و تبعیض کوشا باشیم و مواظب باشیم آنجا که تبه کاری یا تخلفی می بینیم فقط از ناظرین نباشیم.»

برنامۀ پر شور و حرارت شارون مُرفی در توضیح تجربۀ زندگیش به عنوان یک کودک سیاه پوست در ایرلندِ سال های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، اشک شرکت کنندگان را در آورد.

از جمله سخنرانان دیگر در این همایش در کیل کِنی خانم "آن اُسالیوان" (Ann O'Sullivan)، روزنامه نگار و روان درمان گر، بود که به بررسی عواقب طرد و محرومیت در فرد و اجتماع پرداخت.

خانم کارن مک هیو (Karen McHugh)، از سازمان غیرانتفاعی دوراس لیومنی (Doras Luimni)، که سازمانی غیر دولتی است و از مهاجرین و پناهندگان حمایت می کند، مروری از مراحل پناهندگی ارائه کرد و اینکه چگونه این مسئله با انواع دیگر مهاجرت تفاوت دارد.

از جمله سخنرانان دیگر خانم دانا وُوما (Donnah Vuma)، یک شهروند زیمبابو ساکن در ایرلند، بود که خود و سه فرزندش اکنون مراحل پناهندگی را طی می کنند. او در سخنرانی خود پناهندگی را چنین توضیح داد: «فرصتی مجدد، فرصتی برای امن بودن و نه در هراس بی وقفه بودن برای خود و بچه هایم.»

این همایش در رسانۀ آیریش تایمز پوشش داده شد.