نیویورک, ایالات متحده — کمپینی جهانی که در این ماه، برای جلب توجه به اسارت طولانی و غیرعادلانۀ هفت مدیر ایرانی بهائی و به مناسبت سالگرد دستگیری آنان برگزار شده بود، فریاد اعتراض بسیاری را در سراسر جهان برانگیخت.

از محل تجمع در روستاهای کوچک تا تالارهای دولتی، افراد و گروه ها فریاد نکوهش خود را برای اسارت غیرعادلانۀ این هفت نفر، و ۱۱۰ بهائی دیگری که اکنون به سبب باورهای دینی خود در زندان هستند و نیز برای دیگر زندانیان عقیدتی بلند کردند.

خانم دوگال، نمایندۀ ارشد جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل که مسئول هماهنگی این کمپین بود، گفت: «ما به شدت تحت تأثیر احساس همدری عمیق و خلوص قلبی مردم جهان، که با پیشینه ها و تجارب متفاوت، گرد هم آمدند تا از هفت مدیر بهائی که بطور غیر منصفانه در ایران زندانی شده اند حمایت کنند، قرار گرفتیم.»

خانم دوگال گفت: «این کمپین به راستی و به طوری چشمگیر در همۀ نقاط جهان میزان درک مردم را از طیف گستردۀ ظلمی که شهروندان ایرانی بهائی به جهت خط مشی دولت تجربه کرده اند نمایان کرد. ما این حمایت را نه تنها در بیانیه های رسمی که این کمپین صادر کرد، بلکه در آوازها، اشعار، روایت های شخصی و در بروز حس همبستگی عمیقی که بوجود آورد نیز مشاهده کردیم. رنج بهائیان نمایانگر رنج‌های اقلیت های دینی دیگر و آزاداندیشان ایران است. بهبود وضع جامعۀ بهائی تلألوِ احترام بیشتر به حقوق انسانی همۀ شهروندان را نوید می دهد.»

این کمپین عنوان «هفت روز به یاد هفت مدیر بهائی هفت سال در زندان» را برگزید.

هر روزِ کمپین، که در ۱۴ ماه مه ۲۰۱٥ آغاز شد و یک هفته به طول انجامید، به یاد یکی از هفت نفر اختصاص داده شد: مهوش ثابت، فریبا کمال آبادی، جمال الدّین خانجانی، عفیف نعمی، سعید رضائی، بهروز توکلی، و وحید تیزفهم.

این کمپین انگیزه ای شد برای نگارش چندین مقاله در رسانه های خبری، صدور بیانیۀ حمایت از طرف مقامات ارشد دولتی، اعضای پارلمان، سازمان های حقوق بشر، و برگزاری صدها و شاید هزارها همایش و یادبود، که افراد و گروه ها در اطراف دنیا به احترام آن هفت نفر سازمان دهی کردند.

بستگان و دوستان هفت مدیر بهائی زندانی نیز، با ابراز پراحساس همدردی و اتحاد با آنها چندین روایت و خاطرۀ شخصی منتشر کردند. خانم پونه حیدریه، یکی از منسوبین آقای سعید رضائی، برای ادای احترام به ایشان ویدیوئی ضبط کرد. مصاحبه های ویدیوئی دیگری با بستگان خانم فریبا کمال آبادی و آقای بهروز توکلی نیز به طور گسترده ای پخش شد. در مقاله ای مفصّل در ایران وایر از شمار زیادی از بستگان آن هفت نفر نقل قول شد.

بیشترین تأثیر این کمپین در شبکه های اجتماعی از طریق هشتگ #۷بهائی۷سال (#7Bahais7years) مشاهده شد. دو صفحۀ فیسبوک به فارسی و انگلیسی نیز فضائی برای گردهم آئی کمپین بوجود آورد.

خانم دوگال گفت «آنچه که در این کمپین بیش از هر چیز الهام بخش بود این بود که با جنب و جوش در شبکۀ اجتماعی، ظلمی که هفت زندانی بهائی با آن مواجه هستند به طور برجسته نمایان شد. ما از هر قاره ای پیام ها، ویدئوها، و عکس هائی در فیسبوک، اینستاگرم، و تویتر دیدیم که تنوع وسیعی در قدرت بیان خلاقیت را به نمایش گذاشت.

مثلاً، در آلمان و اطریش، جوانانی که از قبل قرار بود در کنفرانسی برای مشورت و برنامه ریزی جهت خدمت به عالم انسانی از طریق پروژه ها و جریان های محلی شرکت کنند، تصمیم گرفتند که وقت و استعداد موسیقی خود را به آن هفت نفر تخصیص دهند.

در زاراگُزا، اسپانیا، گروهی با لباس‌های راه راه زندانیان در مقابل ساختمان شورای منطقه ای جمع شدند و با در دست داشتن تابلوهائی خواستار آزادی زندانیان عقیدتی در ایران شدند.

و در هندوستان، در دهکدۀ باراما در آسام، گروهی از کودکان در بیستم ماه مه در یتیم خانه ای برای دعا و مناجات خاصّی گرد هم آمدند. عکس هائی که گرفتند نشان می دهد تابلوئی به دست دارند که می گوید: «یاران، ما با شما هستیم». این شعار اغلب در تابلوهائی که در مراسم یادبود در اطراف دنیا برگزار شد – از ویتنام تا برزیل، از افریقای جنوبی تا استرالیا – توسط پیر و جوان که برای دعا، روایت، و آواز در حمایت از شهروندان بهائی و ستمدیدۀ ایران گرد هم آمده بودند، دیده می شد.

مقامات رسمی از اطراف جهان در میان کسانی بودن که صدای خود را در حمایت از زندانیان بلند کردند:

• در بروکسل، پنج عضو پارلمان در بیانیه ای ویدیوئی گفتند که اسارت این هفت نفر «ظالمانه» و «غیر قابل قبول» است.

• در برزیل، نایب رئیس فدرال آقای لویس کوتو، رئیس سابق کمیتۀ ملی حقوق بشر، و حداقل دو نایب رئیس فدرال دیگر، از کمپین حمایت کردند.

• در کانادا، وزیر امور خارجه آقای راب نیکُلسن، در بیانیه ای گفت ادامۀ زندانی این هفت نفر «نشان رنج آوری است از بی اعتنای آشکار رژیم ایران به آزادی ادیان.»

• در آلمان، آقای کریستوفر استراسِر عضو کمیسیون حقوق بشر در بیانه ای خواستار آزادی فوری آن هفت نفر شد. او گفت: «این هفت زندانی در محاکمه ای که فاقد هر گونه شفافیت بود و اصول اساسی قانونمندی را زیر پا گذاشت، هر یک به ۲۰ سال زندان محکوم شدند.»

فعالان حقوق بشر و سازمان های دیگری نیز صدای خود را بلند کردند.

• خانم نسرین ستوده، وکیل ایرانی که خود نیز برای مدتی همراه با چند نفر از اعضای هفت نفره زندانی بود، در بیانیه ای ویدیوئی محاکمۀ سال ۲۰۱۰ را «مطلقاً ناعادلانه» خواند و از مقامات ایران خواست که «همین امروز آنها را آزاد کنند.»

• خانم مهناز پراکند، وکیل ایرانی که در محاکمۀ سال ۲۰۱۰ از آن هفت نفر دفاع کرده و بعد مجبور به ترک ایران شده بود چندین بار در واشنگتن دی سی در این باره صحبت کرد و توضیح داد که چگونه دولت ایران اجازه نداد که آن هفت نفر محاکمه ای عادلانه داشته باشند.

• خانم سینی ماریا هائیکیلا از سازمان همبستگی جهانی مسیحیان در بیانیه ای ویدیوئی گفت: «اگر ایران با جدیت نگران حقوق بشر است، اولین قدم ضمانت حقوق اقلیت های دینی است.»

• آقای الیُت ابرامز، پژوهشگر ارشد مطالعات خاور میانه در شورای روابط خارجی، در یکی از بلاگ هایش گفت که نحوۀ برخورد بی رحمانۀ ایران با بهائیان نمایانگر «سرشت حقیقی» آن دولت است. «واقعیت اوضاع زندگی در جمهوری اسلامی نه به وسیلۀ دیپلمات های خوش سر و زبانی که برای مذاکرات بین المللی به خارج می فرستد، بلکه به وسیلۀ رنجی که این شهروندان صلح طلب و آسیب پذیر می کشند نمایان می شود.»

بازیگران و موسیقی دانان هم فریاد حمایت خود را به کمپین افزودند. امید جلیلی، بازیگر بریتانیایی، پیامی ویدیوئی برای زندانیان بهائی ضبط کرد. «می گوئیم هفت سال، هفت بهائی، یعنی هفت سال زیادی». همچنین در انگلستان، خانم فیونا وِید، بازیگر، در بیانیه ای ویدیوئی حمایت خود را ابراز کرد. روز ۲۰ ماه می، شِین لینچ، از گروه موسیقی ایرلندی بُی زُون، پیام خود را به افتخار بهروز توکلی منتشر کرد.

نوازندگان گراند هِیندین میلر و سنبل طائفی از نیوزیلند موزیک-ویدیوی مخصوصی برای این کمپین درست کردند، و در ایالات متحده شادی طلوعی-والاس، خواننده و شاعر، آهنگ ویژه ای برای آن هفت نفر ارائه داد.

خانم دوگال گفت: «ما از حمایت آشکار بین المللی برای هفت مدیر بهائی تحت تأثیر قرار گرفتیم. کوشش هائی از این قبیل است، از اطراف و اکناف دنیا – در سطح تودۀ مردم، در رسانه ها، و بین مقامات دولتی – که آگاهی از گرفتاری آنها را افزایش می دهد. ما امیدواریم که تقاضای عمومی برای آزادی آنها این اطمینان را به ما بدهد که در سال ۲۰۱۶ کمپین دیگری برای هشتمین سالگرد زندانی آنها لازم نباشد.