سانتیاگو, شیلی — صبح زود روز ۲۹ آوریل، درست قبل از طلوع آفتاب، ۶٥ نماینده از مؤسسات و نهادهای جامعۀ بهائی در قسمت فوقانی مشرق‌الاذکار بهائی در آمریکای جنوبی گرد هم آمدند تا نقطۀ عطفی هیجان‌انگیز و پرمعنی در این مرحله از بنای آن ساختمان – یعنی قراردادن یک نماد بهائی در رأس معبد – را گرامی بدارند.

در آن روز مخصوص، روز نهم عید رضوان، نشان خطاطی «یا بهاءالابهی»، رمز نیایش و ابتهال به درگاه پروردگار، که به عنوان اسم اعظم از آن یاد می‌شود، به طرف رأس گنبدِ معبد، در ارتفاع ۲۹ متر از سطح زمین، به بالا کشیده شد و در جایی مخصوصی که برای آن تعبیه شده بود قرار گرفت. هنگام بالا بردن این نشان آواز گروه کُر شنیده می‌شد که آیات مقدسی را در فضائی پرسرور و بااحترام می‌خواندند.

چند دهۀ پیش، امة‌البهاء روحیه خانم – همسر ولی امر آئین بهائی و ایادی امراللّه – جعبۀ نقره‌ای و تزیینی کوچکی حاوی مقداری خاک از محوطۀ مرکزی مرقد حضرت باب را جمع نموده بود. آن جعبۀ نقره‌ای در درون قطعۀ اسم اعظم، به ودیعه گذاشته شد و بدین گونه ارتباطی نمادین بین مشرق‌الاذکار و اراضی مقدسه و مرکز روحانی آئین بهائی به وجود آمد.

آقای صمدی، مدیر پروژۀ مشرق‌الاذکار، گفت که مراحل بُرش نماد اسم اعظم خود از فرایند قابل توجهی برخوردار بود. او گفت: این اسم اعظم از چوب روبلِ پلین درخت بومی کشور شیلی تهیه، و «با دستان ماهر و هنرمند صنعتگران همین کشور» ساخته شده است.

آقای رودریگز، عضو محفل ملی بهائیان شیلی، هنگامی که به این رویداد می‌اندیشید، گفت: «روزی بود باورنکردنی، و نشانگر فرایندی بود روحانی که ما را با مرکز و ماهیت دینمان مرتبط نمود.»